Είναι κουραστικό και βασανιστικό πολλές φορές να παρακολουθείς την «ενηλικίωση» μιας χώρας. Ακόμα και αν τελικά, σχεδόν πάντα, μας δικαιώνει. Οποιος έφυγε από την Ελλάδα το 2013 εν μέσω αποκλεισμού δρόμων και εργοταξίων κατά της επένδυσης εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και γύριζε στις μέρες μας στη χώρα, θα έτριβε τα μάτια του. Θα σκεφτόταν δεν μπορεί να είναι η ίδια χώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που «υποπτεύονταν» περιβαλλοντικά ή άλλα εγκλήματα και κυκλοφορούσαν με μαύρες σημαίες προπηλακίζοντας όποιον διαφωνούσε, να γίνονται μάρτυρες ανάπτυξης μιας τεράστιας επένδυσης, με οφέλη τοπικά και εθνικά. Με ένα οικονομικό αποτύπωμα, σύμφωνα με μελέτη του ΙΟΒΕ, της τάξεως των 550 εκατ. ευρώ ετησίως, από τα οποία 210 εκατ. ευρώ αφορούν αμοιβές εργαζομένων και άλλα 200 εκατ. ευρώ φόρους, τέλη και εισφορές. Οι εξαγωγές που πραγματοποιούνται από τα μεταλλεία ξεπερνούν τα 480 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο, χιλιάδες θέσεις εργασίας (8.600) δημιουργούνται, ενώ η συμβολή στο ΑΕΠ της Κεντρικής Μακεδονίας είναι της τάξεως των 340 εκατ. ευρώ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή