«Η υπερβολή του θρήνου των είναι έτσι όπως την ζητεί η ψυχή μου, στον θάνατον εμπρός τέτοιον καϋμό θέλω». Ετσι αποτυπώνει ο σπουδαίος Κωνσταντίνος Καβάφης αυτόν τον ιδιαίτερο πλούτο της δημοτικής παράδοσης στην «Κριτική Εισαγωγή» του στο βιβλίο του Νικόλαου Πολίτη «Εκλογαί από τα Τραγούδια του Ελληνικού Λαού». Ο Claude Fauriel αναφέρει ως κύριο χαρακτηριστικό τους τον παράφορο ενθουσιασμό, «σχεδόν ένα παραλήρημα πόνου», ενώ ο Αδαμάντιος Κοραής πιστεύει ότι η προέλευση του ονόματός τους θα πρέπει να αναζητηθεί στο έθιμο του μυρώματος του νεκρού (μυρολογώ = μυρώνω, κλαίω τον νεκρό). Ετσι έχουμε ορθογραφικά τη λέξη «μυρολόγι», η οποία όμως δεν επικράτησε. Ο Σίμων Καράς αποδίδει την ετυμολογία της λέξης «μυργιολόι» στα «μύργια λόγια» καθώς «απηχούν τις αντιλήψεις του Ελληνισμού για τον θάνατο». Πένθος, απώλεια, αλλά και η αναζήτηση νοήματος σε κάθε συγκλονιστικό αποχωρισμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή