Στους περασμένους αιώνες, ένας αγιογράφος και ιδίως οι καλόγεροι, όταν επρόκειτο να ζωγραφίσουν έναν άγιο ή μια εικόνα από τα Πάθη, έκαναν προηγουμένως σαράντα μέρες νηστεία και μετά έπιαναν το πινέλο. Επρεπε να φτάσουν σε έξαρση, σε έλλαμψη, πριν ξεκινήσουν. Και ως τον 18ο αιώνα δεν υπέγραφαν καν τις αγιογραφίες τους από ταπεινότητα – ή έβαζαν μια υπογραφή που έλεγε, για παράδειγμα, «Χείρ ελαχίστου Μακαρίου» ή ακόμα χειρότερα «Χείρ σκύλου Εφραίμ» κ.ά. Οι περισσότεροι, δε, μετά τον 18ο αιώνα, για να συνεχίσουν πιστά την αγιογραφική παράδοση βασίζονταν στο περίφημο βιβλίο «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης» του ιερομονάχου και αγιογράφου Διονυσίου του εκ Φουρνά (της Ευρυτανίας), που έζησε από το 1670 ως το 1746 και το πόνημά του είναι ακόμα το βασικό εγκόλπιο για την ορθή συνέχιση και διάδοση της βυζαντινής αγιογραφικής τέχνης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή