Μεταξύ 2010 και 2011 ο τότε αρχηγός της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς έτρεχε κάθε τόσο στο Ζάππειο για να θεμελιώσει τον αντιμνημονιακό αγώνα μπερδεύοντας το φάρμακο (δηλαδή το μνημόνιο) με την ασθένεια (δηλαδή τη χρεοκοπία). Το 2025 ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε ότι το ένα και μοναδικό ζήτημα της χώρας είναι η απόδοση δικαιοσύνης για το δυστύχημα των Τεμπών, αυτό που ο ίδιος δέχτηκε πως αποτελεί «έγκλημα στο οποίο υπήρξε συγκάλυψη». Ο Σαμαράς άνοιξε τον δρόμο στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ: έγινε πρωθυπουργός, έχοντας πάρει στις εκλογές του 2012 το μικρότερο ποσοστό στην ιστορία της ΝΔ (18,85%), αλλά οι κυβερνήσεις του αποδείχτηκαν θνησιγενείς παρά την πατριωτική στήριξη του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο Ανδρουλάκης από την πλευρά του βοήθησε στη δημοσκοπική άνοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου υιοθετώντας τη ρητορική της: όσοι το έγκλημα θέλουν να τιμωρήσουν την προτιμούν, καθώς αυτή μίλησε για αυτό πρώτη. Η ομοιότητα του Σαμαρά και του Ανδρουλάκη είναι ότι όταν υιοθέτησαν ατζέντες που ταίριαζαν σε άλλους, ήταν αρχηγοί της αντιπολίτευσης. Η διαφορά είναι ότι ο Σαμαράς κατάφερε για λίγο να γίνει πρωθυπουργός (και με τον τίτλο του πρώην πρωθυπουργού πορεύεται και σήμερα), ενώ είναι κομμάτι αμφίβολο αν ο Νίκος Ανδρουλάκης θα καταφέρει, όχι να γίνει πρωθυπουργός, αλλά να δει το ΠΑΣΟΚ του μέλος ενός σχήματος εξουσίας. Η απάντηση στο γιατί αρχηγοί αντιπολίτευσης κάνουν τέτοια λάθη είναι απλή: η αντιπολίτευση, μετά το 2010, έχει γίνει δύσκολη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή