Αλλο βλέμμα, άλλη έκφραση, άλλο πρόσωπο

Είδα τη σειρά «Εφηβεία», «Adolescence» την πρώτη κιόλας ημέρα που κυκλοφόρησε, πριν ακόμα γεμίσουν οι σελίδες με λατρευτικά σχόλια και διθυραμβικές κριτικές. Ημουν ανεπηρέαστος, χωρίς καμία προκατάληψη. Και τότε συνέβη το απίστευτο: από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η σειρά σε εξαφανίζει. Παύεις να υπάρχεις ως θεατής, μεταφέρεσαι στο σπίτι της οικογένειας και γίνεσαι μάρτυρας σε κάτι αποτρόπαιο. Η αστυνομία, σε πολυάριθμη αποστολή, με τα χέρια έτοιμα να τραβήξουν τα όπλα, εισβάλλει σε ένα σπίτι για να συλλάβει ένα δεκατριάχρονο αγόρι. Αρνείσαι να το πιστέψεις. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια μια τέτοια συμπεριφορά. Είναι ένας έφηβος! Ενα παιδί! Ομως η σειρά δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Σου κρατάει το κεφάλι κάτω από το νερό και σε αναγκάζει να μείνεις καθηλωμένος μέχρι να δεις το πιο σκοτεινό σημείο του βυθού. Μέχρι να σε κοιτάξει κι εκείνο πίσω. Οταν τελείωσε το πρώτο επεισόδιο, πήρα μερικά λεπτά να το επεξεργαστώ. Δεν θυμόμουν να είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Δεν ήταν μία ακόμα σειρά στο Netflix. Δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο. Προχώρησα αμέσως στα επόμενα – ο ύπνος εκείνο το βράδυ πήγε περίπατο. Απόλυτη κορύφωση για μένα ήταν το τρίτο επεισόδιο. Το παιδί που τόσο είχα λυπηθεί, που τόσο είχα πάρει το μέρος του, τώρα έμοιαζε διαφορετικό. Ενα άλλο βλέμμα, μια άλλη έκφραση, ένα άλλο πρόσωπο είχε πάρει τη θέση του. Ξαφνικά, δεν έβλεπα πια ένα παιδί. Εβλεπα έναν ενήλικα άντρα. Εναν τρομακτικό ενήλικα άντρα. Για περίπου μία ώρα, η κάμερα έκανε κύκλους γύρω από αυτή την παράδοξη υπόθεση. Είδα το αγόρι από κάθε πλευρά. Δεν έπεφτα έξω. Η ευκολία με την οποία ξαναγινόταν παιδί, όποτε το επέλεγε, ήταν σοκαριστική. Λες και γύριζε έναν διακόπτη να ανοίξει το φως. Είχε τον απόλυτο έλεγχο του ποιος ήθελε να είναι. Και τότε έρχεται το τέταρτο επεισόδιο. Το αγόρι δεν το βλέπουμε ξανά. Μόνο ακούμε τη φωνή του για λίγο. Είναι αρκετό. Είναι παντού στον χώρο, κι ας λείπει. Δεν θα πω τι γίνεται παρακάτω, για όποιον επιθυμεί να δει αυτή τη σειρά. Το μόνο που θα πω είναι πως οι άνθρωποι γεννιούνται παιδιά. Και γίνονται ενήλικες ο καθένας στον δικό του χρόνο, με τον δικό του τρόπο. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς. Δύο τυχαίοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για έναν τρίτο. Είναι απίστευτη η δύναμη που έχουν οι γονείς. Εύχομαι, βλέποντας αυτή τη σειρά, όλοι μας να πάρουμε αυτό το μάθημα: παιδί είσαι για μερικά χρόνια μόνο. Κι όμως, είσαι κολλημένος εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σου.