Ας πάρουμε το καλύτερο σενάριο για τον Ερντογάν κι ας υποθέσουμε ότι του βγαίνει. Ο ίδιος, δηλαδή, μένει αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος της πολιτικής στην Τουρκία και ο κίνδυνος που εκπροσωπεί ο Εκρέμ Ιμάμογλου εξουδετερώνεται. Μετά τον Ερντογάν, όμως, τι ακολουθεί; Γεννημένος το 1954, ο Ερντογάν έχει μπει στην όγδοη δεκαετία της ζωής του και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Εντούτοις, κανένας δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει έπειτα από αυτόν. Δεν υπάρχει όμως τίποτα το καινοφανές σε αυτή την αβεβαιότητα. Αυτό ακριβώς είναι το εγγενές πρόβλημα όλων των προσωποπαγών αυταρχικών καθεστώτων, ότι δεν έχουν τρόπο να εξασφαλίσουν τη συνέχειά τους: αρχίζουν με τον ηγέτη, τελειώνουν με τον ηγέτη και μετά γαία πυρί μιχθήτω. Apres moi le deluge. Το ίδιο θεματάκι έχει ο Πούτιν. Ούτε εκεί υπάρχει σύστημα ή, έστω, σχέδιο για τη συνέχεια. Δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία όμως ούτε ο Σι ούτε ο Χαμενεΐ, γιατί τόσο στην Κίνα όσο και στο Ιράν υπάρχει ένα δομημένο σύστημα πίσω τους με θεσμική υπόσταση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ