Σαφώς δεν είχε υπόψη του ο αλησμόνητος Φρέντυ Γερμανός πως ο τίτλος ενός από τα τελευταία του βιβλία, που ήταν «Κατάσταση απελπιστική αλλά όχι σοβαρή», είκοσι έξι χρόνια μετά την έκδοσή του, θα «κούμπωνε» κατά τρόπο συγκλονιστικό με μια τουλάχιστον εκδοχή της νεοελληνικής πραγματικότητας. Οπως τουλάχιστον απεικονίζεται – πού αλλού; – σε τηλεοπτικές εκπομπές με τους συμμετέχοντες και τους διαγωνιζόμενους σε λογής τηλεπαιχνίδια, άνδρες και γυναίκες, που η επαγγελματική τους συνθήκη κλιμακώνεται από νηπιαγωγούς έως σύμβουλους επιχειρήσεων, δημόσιους υπαλλήλους έως καταστηματάρχες, γιατρούς έως (σπάνια είναι η αλήθεια) στρατιωτικούς. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ή και να πιστέψει κανείς πως ένα απλό και διασκεδαστικό, ως πρώτη εντύπωση, τηλεπαιχνίδι θα συνιστούσε μια «ανατομία» της νεοελληνικής κοινωνίας που για τον ίδιο σκοπό με πολλή έρευνα, πολύ κόπο και πολλή αγωνία, συγκροτημένες μελέτες δεν θα απέφεραν ένα τόσο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Καθώς συχνά πλάι σε απαντήσεις που καταπλήσσουν σε σχέση με μία γνώση σχεδόν αδύνατον να αποκτηθεί όσο και αν έχει διαβάσει κανείς, μένεις ενεός με μια άγνοια ανησυχαστική, αν μη τι άλλο, καθώς ακόμη και μια στοιχειώδης γνώση καθίσταται μια σπάνια πολυτέλεια. Ενώ το περιττό, η πλειοψηφία σχεδόν των ερωτώμενων να το γνωρίζει χωρίς καν να χρειάζεται να σκεφτεί καθώς δεν υπάρχει ερώτηση που να μένει αναπάντητη έστω και αν αφορά σε μιαν ατάκα (ποια ήταν ακριβώς) ενός τριταγωνιστή σε μια ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’50 ή του ’60.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή