Η χρεοκοπία όπως και η δεκαπενταετής πολιτική διαχείρισή της κλόνισαν κάθε εκδοχή δικαίου. Και η συμβολική εκδοχή, η αίσθηση δίκιου στη καθημερινότητα και η κυριολεκτική εκδοχή, μέσα από τις πράξεις της «εφαρμοσμένης» δικαιοσύνης, έχουν διαβρωθεί. Η κ. Κωνσταντοπούλου, πολυετώς, θεμελιώνει τον πολιτικό της ισχυρισμό δικαιοκεντρικά. Κατά τη θεώρησή της η δικαιική κατασκευή είναι το ισοδύναμο της πολιτικής πραγμάτωσης. Αμφίδρομα. Σε θεωρητικό επίπεδο, ορθά. Η πραγματικότητα που διαμορφώνει η πολιτική πρέπει να χωρά στις χαραμάδες (ή και να τις διανοίγει ή αναχαράσσει) που αφήνει η δικαιοσύνη. Και το αντίστροφο. Η δικαιοσύνη ελίσσεται ανάμεσα στις αντιφατικές ράγες που διαμορφώνει η πολιτική με βάση στιγμιαίες συλλογικές (ή και λομπίστικες) επιθυμίες. Μερικές φορές αυτή η τεταμένη σχέση αποδίδει. Σε άλλες, όχι. Ισως και σε αντίθεση με την παλαιότερη θεώρηση της Αριστεράς ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το ταξικό δίκιο (που ουσιαστικά αφήνει σε εκκρεμότητα τη «διόρθωση» του γενικού δικαίου προς το «προλεταριακό» δίκιο) ή τη θεώρηση της πολεμικής Δεξιάς, όπου δίκιο είναι το δίκιο «των δικών μας παιδιών», η κ. Κωνσταντοπούλου, ως εμβριθής νομικός, θεωρεί ότι οι δικαιικές κωδικοποιήσεις μπορεί να αποτελέσουν τον άξονα, τον κορμό, της πολιτικής επιτέλεσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή