Ούτε η χρήση του πιο κοινότοπου μέσου επίδειξης αρχηγικής πυγμής – της απειλής διαγραφής – μπορεί να εκληφθεί ως μια κατά λάθος εκπυρσοκρότηση του συσσωρευμένου ανδρουλακικού θυμού. Γιατί οι δομικές αδυναμίες του πασοκικού αντιπολιτευτικού μοντέλου είναι υπεύθυνες και για τις επιδόσεις του κόμματος στα γκάλοπ και για την γκρίνια που ακούγεται εξαιτίας τους στα πηγαδάκια της παράταξης. Η δυσκολία, ή η άρνηση, όπως λένε μερικά στελέχη, του ΠΑΣΟΚ να απαντήσει στο υπαρξιακό δίλημμα που το βασανίζει την τελευταία δεκαετία (στο δίλημμα προγραμματική αντιπολίτευση ή καταγγελία μέχρι να δύσει ο πράσινος ήλιος, δηλαδή) προκαλεί τα δεινά του. Οσο δεν προσφέρει στους ψηφοφόρους μια ξεκάθαρη πρόταση, ελπίζοντας έτσι να μαζέψει κι απ’ τα αριστερά κι από τα δεξιά του, θα παραμένει εγκλωβισμένο σε ένα ιδεολογικό πουργκατόριο, αναζητώντας ποια είναι τελικά η εξαγνισμένη του κομματική ψυχή. Τα εκλογικά ακροατήρια τα οποία επιθυμεί να προσεγγίσει ίσως συνεχίσουν να του δίνουν την πρωτιά όποτε ερωτώνται από τους δημοσκόπους «ποιο κόμμα θα μπορούσατε να ψηφίσετε;», αλλά θα φεύγουν προς εκείνα που αντιλαμβάνονται ως ορίτζιναλ επιλογές όταν θα φτάνει η ώρα της κάλπης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή