Περπατώντας στην έρημη Ακαδημίας παραμονές 25ης Μαρτίου αναρωτιόμουν, όχι για πρώτη φορά, τι σημαίνουν πια για μας οι «εθνικές επέτειοι», οι εθνικοί μας ποιητές, οι εθνικοί μας μύθοι. Την απάντηση δεν τη θέλω γιατί τη φοβάμαι, όμως μία ώρα μετά, βγαίνοντας έξω από το θέατρο Ολύμπια, πρώην (δυστυχώς) στέγη της Λυρικής Σκηνής, είχα μιαν άλλη αίσθηση: ναι, σημαίνουν. Είναι ίσως και η άνοιξη που επιμένει στο μάγεμα και τ’ όνειρο, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, είναι ίσως κάποιο εισέτι αδιάγνωστο συστατικό κληρονομημένο με τα κύτταρά μας (θα υπάρξει κάποτε βραβείο Νομπέλ για την επισήμανσή του;), αλλά είναι κυρίως ότι έχοντας δει την παράσταση «Μάρθα: μια ιστορία από το Μεσολόγγι», κρατώντας ακόμα μέσα μας τη μουσική και τα λόγια, βρεθήκαμε οι λίγοι τυχεροί ζαλισμένοι, βουρκωμένοι, στο πεζοδρόμιο νιώθοντας ότι μας χαρίστηκε μια υπενθύμιση και μια επαλήθευση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ