Είναι η εποχή της Αθήνας. Μια πόλη φτιαγμένη, λες, από ανοιξιάτικα υλικά. Που όσο κι αν έχουμε προπονηθεί στο να «αγαπάμε να τη μισούμε», αυτή την περίοδο του χρόνου μοιάζει να κερδίζει το παιχνίδι της σαγήνης. Οχι που τη νοιάζει δηλαδή. Τόσα χρόνια έχει βαρεθεί την γκρίνια μας. Αλλά επιμένει, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, σαν ωραία αδιάφορη, να «ντύνεται τα αρχαία της τα λούσα». Τη μυρωδιά από τις νεραντζιές που μπορεί ακόμη να ανοίγει κάτι τρύπες να! στο καυσαέριο, το μοβ από τις κουτσουπιές και τις γιακαράντες να πασπαλίζει τη δυσθυμία μας, τα πράσινα παπαγαλάκια της που γίνονται ένα με τα δέντρα, σαν εκείνα τα παιδικά παιχνίδια με τις «χαμένες εικόνες», την ημέρα που σέρνεται – και επίσημα πια – μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες με το περίφημο αττικό φως να επιδρά ανακουφιστικά στη διάθεσή μας…


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ