Στην αρχή ψιλοαδιαφόρησα. Δεν έχω παιδιά και η βία των εφήβων είναι μεν για εμένα ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα, αλλά οι προσλαμβάνουσες που έχω είναι μέσω της ειδησεογραφίας. Οπότε μια τηλεοπτική σειρά με αυτό το θέμα δεν ήταν στις προτεραιότητές μου. Οταν όμως άρχισε να φουντώνει η συζήτηση για το «Adolescence» αποφάσισα να το δω, κυρίως από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Εξαιρετικός ο πιτσιρικάς, το μονοπλάνο με έκανε να νομίζω ότι είμαι εκεί, σε μια γωνιά του δωματίου, αλλά αυτά είναι, ας πούμε, τα τεχνικά χαρακτηριστικά μιας άρτιας παραγωγής. Η ουσία όμως είναι ότι, εμένα τουλάχιστον, με συγκλόνισε με έναν καταλυτικό τρόπο που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για καλλιτεχνικές εκτιμήσεις. Θυμάμαι ότι βλέποντας σερί και τα τέσσερα επεισόδια (όταν αρχίσεις, δεν μπορείς να σταματήσεις) ξεροκατάπινα, ίδρωναν τα χέρια μου, το εφέ ήταν σωματικό. Και φυσικά ήμουν συνέχεια βουρκωμένη. Γιατί; Δεν ξέρω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή