Σε συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου – κυρίως στην τηλεόραση – εκτοξεύεται κατ’ εξακολούθηση μια προσβολή εις βάρος του ελληνικού λαού, όλων μας δηλαδή, ανεπίτρεπτη ακόμη και αν λάβει κανείς υπόψη του ως δικαιολογία τον περιορισμένο κάθε φορά χρόνο που έχει στη διάθεσή του ένας παρουσιαστής για να κάνει την ερώτησή του και ένας πολιτικός για να απαντήσει. Με αποτέλεσμα, κεφαλαιώδους σημασίας θέματα και προβλήματα να «τσουβαλιάζονται», προκειμένου να διευκολυνθεί η συζήτηση, με έναν τρόπο σχεδόν ακυρωτικό της σπουδαιότητάς τους. Ακούμε συχνά παρουσιαστές και πολιτικούς να μιλάνε για «τα χαμένα χρόνια» της εποχής των Μνημονίων, σχεδόν σαν τα χρόνια αυτά να έζησε ο ελληνικός λαός καταχρηστικά, ή μάλλον σαν να μην υπήρξαν για τον ίδιο τα χρόνια αυτά. Χρόνια που για να χαρακτηρίζονται ως «χαμένα» σημαίνει πως στη διάρκειά τους, αν δεν ληθαργούσε – μιλάμε πάντα για τον ελληνικό λαό –, αδρανούσε σε βαθμό που να μη σκέφτεται, να μην αισθάνεται και επιπλέον να μην έχει στοιχειώσει ο χρόνος του με έναν έρωτα ή έναν θάνατο, με λίγα λόγια να μην έχει ζήσει, αφού η οικονομική καχεξία που συνεπάγονταν τα Μνημόνια είχε αποφέρει έναν τέτοιο στραγγαλισμό του χρόνου, διαφορετικά γιατί θα χαρακτηριζόταν αυτός ως «χαμένος»;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή