Σήμερα, εξανίσταται επειδή το γαλλικό «κράτος Δικαίου έχει παραβιαστεί εντελώς από την απόφαση». Φωνάζει πως «οι δικαστές έχουν εφαρμόσει μέτρα που προορίζονται για αυταρχικά καθεστώτα» και τάχα θλίβεται βαθιά «για μία τραγική ημέρα για τη Δημοκρατία και για τη χώρα όπου εκατομμύρια Γάλλοι θα στερηθούν την υποψήφια της επιλογής τους που είναι και φαβορί για τις επόμενες εκλογές, από έναν χαμηλόβαθμο δικαστή». Πριν από δώδεκα χρόνια, πάλι, ζητούσε την επιβολή ισόβιας κάθειρξης και στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων για τους εκλεγμένους αξιωματούχους οι οποίοι καταδικάστηκαν για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Ποια Μαρίν Λεπέν έχει άραγε δίκιο; Η τωρινή ή εκείνη του 2013; Μια διαγώνια ματιά στη λίστα όσων διαλαλούν «je suis Marine» (από τον Ορμπαν μέχρι τον Μπολσονάρου και το Κρεμλίνο) θα έπρεπε να αρκεί για να μην πάρει κανείς στα σοβαρά το επιχείρημα της απόπειρας πολιτικής φίμωσης της αρχηγού της γαλλικής Ακροδεξιάς. Αν η Διεθνής του αυταρχισμού έχει συνασπιστεί στο πλευρό της, θα έπρεπε να είναι προφανές πως τα απανταχού δεξιά άκρα επιχειρούν για μια ακόμη φορά να εκμεταλλευτούν τους δημοκρατικούς κανόνες ώστε να φτάσουν στη δική τους γη της πολιτικής επαγγελίας – εκεί που έχει σημασία μόνο η βούληση του ηγέτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή