Στη ΝΔ υπάρχουν ιλουμινάτι και αναλώσιμοι σε κάθε κυβερνητική κρίση. Στρατιώτες Ράιαν που τρώνε τις σφαίρες στην απόβαση και πεφωτισμένοι που βάζουν τις σημαίες. Εμίρηδες και κακομοίρηδες. Πατρίκιοι που συμμετέχουν στο rotation και πληβείοι που αναμένουν χρόνια «κάποια κυβερνητική αποδοχή» μάταια. Υπουργοί που κανείς δεν έχει ακούσει τη θέση τους για τα Τέμπη και βουλευτές που στηρίζουν την παράταξη στα χαρακώματα των τηλεοπτικών πάνελ. Μέλη της κυβέρνησης που δεν πρέπει να ακούνε «παρακαλώ» από τον Πρωθυπουργό αλλά «εντέλλεσθε» όποτε η συμπολίτευση έχει αιτήματα – γιατί δεν είναι διακοσμητική. Στη γαλάζια ομαδική ψυχοθεραπεία ακούστηκαν πολλά παράπονα σαν τα παραπάνω. Στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο παράπονο διατυπωμένο με διαφορετικά λόγια. Οι νεoδημοκράτες συμπεριφέρθηκαν όπως οι εκπρόσωποι του έθνους κάθε κυβερνώντος κόμματος στα μισά μιας δεύτερης τετραετίας (όταν η κοινή γνώμη είθισται να δηλώνει αβίαστα τη δυσαρέσκειά της για τις κυβερνητικές επιδόσεις, αφού οι προσδοκίες έχουν πια διαψευσθεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό). Τα επικριτικά στόματα ανοίγουν ευκολότερα αν τα δημοσκοπικά νούμερα πέφτουν. Οι προσωπικές φιλοδοξίες – η επιδίωξη της ανάληψης ενός υπουργικού ή υφυπουργικού πόστου – εκφράζονται χωρίς πολλές αναστολές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή