Οι περισσότεροι από τους ιστορικούς και τους φιλολόγους της γενιάς μου γνωρίσαμε τον Αλέξη Πολίτη αρχικά στον Μνήμονα, μετά στα «σεμινάρια της Σύρου», και, βέβαια, στις ακαδημαϊκές δράσεις, που διοργάνωνε επί σειρά ετών το Πανεπιστήμιο της Κρήτης.  Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το όνομά του το συνόδευαν ήδη η καλή φήμη των δημοσιεύσεων, η αυστηρότητα της κρίσης του, το αντισυμβατικό στυλ, η γενναιόδωρη προσφορά βιβλίων και «δελτίων», το συναδελφικό κλίμα με τους μεγάλους αλλά και με εμάς, τους «μικρούς». Τον Αλέξη τον γνωρίσαμε στις αίθουσες αλλά και στις ταβέρνες, τον ακούσαμε να μιλάει αλλά και να τραγουδάει, τον είδαμε να υποστηρίζει με συνέπεια τις πολιτικές ιδέες του αλλά και να ελέγχει ψύχραιμα την απόσταση που χώριζε τις επιθυμίες από την πραγματικότητα, όταν αυτές οι ιδέες ξεθώριασαν. Ο ορθός λόγος, μόνιμη πυξίδα στη σκέψη του, τον έκανε πάντα σκεπτικιστή αλλά όχι σχετικιστή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή