Για τον Δημήτρη Ραυτόπουλο είχα διαβάσει πολλά ως έφηβος στα λογοτεχνικά περιοδικά και στις καλλιτεχνικές σελίδες των εφημερίδων, κυρίως των «ΝΕΩΝ» και του «ΒΗΜΑΤΟΣ». Στο μυαλό μου ήταν ένας κομμουνιστής που ανένηψε. Ηταν τα χρόνια της νεανικής ριζοσπαστικοποίησης αλλά, παρ’ όλη την επαναστατική ορμή, ίσως και γιατί με είχε συγκλονίσει και προβληματίσει σοβαρά η ανάγνωση του σπουδαίου βιβλίου του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», είχα τη λιγοστή κρίση να μην αφορίσω την επιλογή του Ραυτόπουλου αλλά να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που τον έκανε να αλλάξει ιδεολογική σκοπιά στα πράγματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ