Ενιωσε την ανάγκη να επισημάνει πως η απόφαση για τους δασμούς «είναι μια προσπάθεια αναγέννησης της αμερικανικής βιομηχανίας» – τι κι αν δεν υπάρχει ειδήμονας των οικονομικών που να μη φωνάζει για τις δυσμενείς επιπτώσεις τους στην οικονομία των ΗΠΑ; Εσπευσε να του προσφέρει τον θαυμασμό που εκείνος απαιτεί, αναφέροντας πως «ο τρόπος που επέστρεψε είναι κάτι που θα μελετήσουν πολιτικοί σε όλο τον κόσμο. Εκανε μια γενναία εκστρατεία, σε δύσκολο περιβάλλον, με τα περισσότερα Μέσα ενημέρωσης εναντίον του, πολλές ανακριβείς δημοσκοπήσεις». Η θέση του Γεωργιάδη στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν δικαιολογεί την προθυμία με την οποία επιχείρησε να μπει στο ραντάρ του τραμπικού επιτελείου. Δεν είναι κάποιος επιφορτισμένος με το άνοιγμα διαύλων επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και νέας διοίκησης της Ουάσιγκτον. Ο πολιτικός ρεαλισμός δεν τον αναγκάζει να παραβλέψει το ύφος της δεύτερης. Οπότε, ο Αδωνις εκπροσωπεί κάτι άλλο μιλώντας έτσι. Εκπροσωπεί εκείνους που μετά το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών πέταξαν από πάνω τους τον κορσέ της πολιτικής ορθότητας του φιλελευθερισμού και διαλαλούν τα φιλοτραμπικά τους αισθήματα ελεύθερα. Αυτού του είδους οι πολιτικοί, βέβαια, μπορούν να ξεγελάνε τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους για λίγο καιρό. Κι έπειτα, να κάνουν το ίδιο στους κεντρώους. Είναι αδύνατο να τους ικανοποιούν όλους, όμως.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή