Περισσότερα από τριάντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη μέρα και δεν την έχω ξεχάσει. Ηταν η πρώτη μέρα μου στο διπλωματικό ρεπορτάζ και ο τότε υπουργός Εξωτερικών μου έκανε την τιμή να με δεχτεί για λίγο στο γραφείο του, ως μια χειρονομία αβροφροσύνης προς την εφημερίδα για την οποία εργαζόμουν. Δεν κράτησε πολύ η κουβέντα μας, παρ’ όλα αυτά καταφέραμε να διαφωνήσουμε για το καυτό θέμα της εποχής, την ευρωπαϊκή ενοποίηση που τότε αρμένιζε πλησίστια. Εκείνος, γνωστός για τις επιφυλάξεις του προς την Ευρώπη και τη συμπάθειά του για το τριτοκοσμικό συνονθύλευμα, υποστήριζε ότι η χώρα μας δεν έπρεπε να μπλέξει βαθιά με αυτό που ετοιμαζόταν στην Ευρώπη, επειδή «ποιος μας λέει ότι δεν θα διαλυθεί αύριο;». Ετσι ακριβώς το έθετε. Από τη φιλοευρωπαϊκή πλευρά, εγώ επέμενα ότι αυτό που φοβόταν δεν μπορούσε να γίνει, για τον απλό λόγο ότι η αποσυναρμολόγηση της ένωσης θα χρειαζόταν τον χρόνο που χρειάστηκε για να συναρμολογηθεί, αν όχι περισσότερο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή