Τον αποκαλούσαν «Πάπα των φτωχών» και όχι άδικα: από εκείνους προερχόταν και εκείνους είχε υπηρετήσει για χρόνια στην πατρίδα του την Αργεντινή. Το ίδιο προσπάθησε όσο μπορούσε και ως επικεφαλής της Αγίας Εδρας στη Ρώμη και, συνεπώς, ως ο μεγαλύτερος πλανητικής κλίμακας θρησκευτικός ηγέτης, με ό,τι αυτό επιπλέον σημαίνει και συνεπάγεται. Το έκανε σταθερά, με όλους τους τρόπους: με το διαρκές παράδειγμα του ίδιου του βίου του, με τις πράξεις, με τον λόγο, μα, κυρίως, με κάτι πολύ βαθύτερο και ακόμα πιο πρωτόγνωρο για την εξίσου ισχυρή όσο και αδιανόητα συντηρητική Καθολική Εκκλησία και την ακλόνητη επιμονή της σε «αρχές» και «δογματισμούς» ενάντια στον χρόνο και τη ζωή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή