Κινηματογραφική «σούπα»

Με το «Παρίσι του Σουλεϊμάν» (L’ histoire de Souleymane, Γαλλία, 2024) ο Μπορίς Λοζίν φτιάχνει το πορτρέτο ενός νεαρού αφρικανού μετανάστη στο Παρίσι, ο οποίος παλεύει με τις καθημερινές αντιξοότητες και με το όνειρο να περάσει τις «εξετάσεις» της συνέντευξης αίτησης ασύλου. Με άλλα λόγια (και όπως εύκολα μπορεί κανείς να υποψιαστεί), μιλάμε για μια πραγματική κόλαση σε μια πόλη όπου επικρατούν ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, η παντελής αδιαφορία για τον οποιονδήποτε – χαρακτηριστικά, δυστυχώς, των καιρών μας. Δουλεύοντας ως courier, ο Σουλεϊμάν «οργώνει» καθημερινά το Παρίσι με μόνα του εργαλεία το ποδήλατο, το κινητό και το μυαλό του. Βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, κάθε στιγμή εν αμύνει και τίποτα δεν μπορεί να τον βοηθήσει σε αυτόν τον καθημερινό γολγοθά. Μόνο ο εαυτός του. Ουκ ολίγες φορές θα τον δούμε σε πολύ δυσάρεστη θέση – είτε απαιτώντας χρήματα που του χρωστούν είτε βιώνοντας από πρώτο χέρι τον ρατσισμό. Σίγουρα το θέμα είναι πολύ δυσάρεστο, όμως ο Λοζίν το χειρίζεται με προσοχή, δεν καταφεύγει στο φθηνό μελόδραμα. Καθ’ όλη τη διάρκειά της, η ταινία έχει ενέργεια αλλά απογειώνεται (στην κυριολεξία) στο τελευταίο εικοσάλεπτο, όταν έρχεται η στιγμή της αποκάλυψης του ήρωα στη συνέντευξη (γιατί μέχρι τότε δεν θα έχουμε πάρει ιδιαίτερες πληροφορίες για την περίπτωσή του). Και εκεί πραγματικά η καρδιά σου σπαράζει χάρη στον ηθοποιό Αμπού Σαγκαρέ που υποδύεται τον Σουλεϊμάν. Εξαιρετικά ταλαντούχος, ο Σαγκαρέ υπήρξε ανακάλυψη του Λοζίν και της υπεύθυνης κάστινγκ Αλίν Νταλμπίς, καθώς για την εύρεση του σωστού προσώπου «ξεσκόνισαν» την κοινότητα των Γουινέζων στη Γαλλία. Τον ανακάλυψαν στην Αμιέν μέσω μιας οργάνωσης. Συν τοις άλλοις, ο ίδιος ο Σαγκάρε είχε φτάσει στη Γαλλία επτά χρόνια νωρίτερα, όταν ήταν ακόμα ανήλικος. Και μπορούμε να φανταστούμε το πώς…