ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ

Η Ζιλιέτ Μπινός, η ενσάρκωση της γαλλικής φινέτσας και αισθησιασμού τη δεκαετία του 1990, και ο Ρέιφ Φάινς, η ενσάρκωση του αγγλικού coolness την ίδια δεκαετία, ήταν οι επίσημοι καλεσμένοι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Μια υπενθύμιση της συνεργασίας τους στον «Αγγλο ασθενή» του Αντονι Μιγκέλα (1996) που εφέτος επαναλαμβάνεται στην ταινία του Ουμπέρτο Παζολίνι […]

Διάβαζα προχθές στα «ΝΕΑ» ότι στη Γερμανία, 100.000 νέοι 11 έως 20 ετών που ψήφισαν για τη λέξη της χρονιάς (και που αφορά, βέβαια, στη δική τους γενιά) επέλεξαν την «αύρα». Οχι όμως όπως την ξέραμε εμείς, ως μία αίσθηση, μια ατμόσφαιρα που δημιουργεί κάποιος. Είναι κάτι μετρήσιμο – στο TikTok, λένε, τη μετράνε με […]

Ο συμβολισμός των εθνικών επετείων έχει, εδώ και πολλά χρόνια, μετατοπισθεί. Τι μετατοπισθεί, έχει ξεφύγει εντελώς. Από την αρχή του χρόνου ψάχνουμε στα ημερολόγια πότε πέφτει η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου για να κολλήσουμε τριημεράκι. Γιορτή το θεωρώ κι αυτό και μάλιστα αναγκαία. Από κει και πέρα η «απότιση φόρου τιμής» περιορίζεται στις […]

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν σαφές ότι δεν είχε ιδέα από πολιτική. Τίποτα. Νάδα. Ο πολιτικός του λόγος ήταν ένα συνονθύλευμα από σαράντα, και πολύ λέω, λέξεις-κλισέ («ολιγάρχες», «διαφάνεια» και τέτοια), κάποια επιφωνήματα και παραγγέλματα προπονητή ερασιτεχνικής ομάδας (τύπου «πάμε», «τώρα», «να είστε έτοιμοι»). Υποσχέθηκε να μάθει και δεν αμφιβάλλω […]

Δεν νομίζω ότι έχουμε ποτέ ξαναδεί στην πολιτική σκηνή κάτι έστω και παρόμοιο με αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή είμαι σίγουρη ότι δεν έχουμε ξαναδεί, άντε να έχουν συμβεί πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά η πολιτική – εκτός πολλών άλλων – είναι και η τέχνη τήρησης των προσχημάτων. Και εδώ δεν […]

Πριν από λίγες ημέρες, είχα γράψει ένα σχόλιο στην εφημερίδα σχετικά με τον μαθητή που πήρε την πρώτη (με βάση τους νέους κανόνες) αποβολή επειδή είχε το κινητό του τηλέφωνο στην τάξη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι αναπαράχθηκε τόσο πολύ από τα μέσα ενημέρωσης. Σκεφτόμουν πόσο αρνητικά θα είχε επηρεάσει αυτή η έκθεση την ψυχολογία […]

Το αστείο κράτησε πολύ. Τόσο πολύ που δεν προκαλεί πλέον γέλιο. Το αντίθετο. Εμένα τουλάχιστον μου προκαλεί θλίψη. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο βλέπουμε, σε ζωντανή σύνδεση, τον εκπεσμό της πολιτικής ζωής σε ένα σόου με έντονα στοιχεία τηλεοπτικού ριάλιτι. Και μάλιστα της περασμένης, μην πω της προπερασμένης, δεκαετίας. Ξεπερασμένα σχήματα που ορθώθηκαν και […]

Είδα την Τετάρτη τα ξημερώματα το ντιμπέιτ ανάμεσα στην Κάμαλα Χάρις και τον Ντόναλντ Τραμπ. Στο οποίο, όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι τις εντυπώσεις κέρδισε η υποψήφια των Δημοκρατικών. Το ύφος της, η ηρεμία σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητά της, το χαμόγελο, το όραμα για το μέλλον της χώρας της «εξόριζαν» αυτόματα – κάπως σαν […]

Ας μου επιτραπεί σήμερα να αναφερθώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Εχω τη μεγάλη τύχη να είμαι αναντάμ παπαντάμ νησιώτισσα, Κυκλαδίτισσα. Η μητέρα από Σύρο, ο πατέρας από Πάρο. Με την Πάρο δεν ανέπτυξα ποτέ ιδιαίτερους δεσμούς. Οταν ήμουν παιδί, στη δεκαετία του 1960 μέχρι και τις αρχές του 1970, η Σύρος ήταν ένας κοσμοπολίτικος τόπος, […]

Στο ομώνυμο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, η Ραπουνζέλ είναι ένα πανέμορφο κορίτσι με τα πιο χρυσαφένια και πιο μακριά μαλλιά στον κόσμο. Η μάγισσα Ντάμα Γκόθελ την κρατά φυλακισμένη σε έναν πύργο χωρίς πόρτα, χωρίς σκάλα, μόνο με ένα παράθυρο ψηλά, στην κορυφή του. Μια μέρα περνά από εκεί ένας νεαρός πρίγκιπας που την ακούει […]

Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή την επέτειο, έχω διαβάσει κι έχω ακούσει τόσες αναλύσεις, εξηγήσεις, μελέτες, απόψεις, θεωρίες για τη Μεταπολίτευση που τα έχω κάνει αχταρμά στο κεφάλι μου. Ετσι που μου ‘ρχεται δηλαδή να απαγγείλω εκείνο το ποίημα του Πολέμη που λέγαμε στο Δημοτικό. «Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; Μην […]

Επεισόδια σαν αυτό με τον Λευτέρη Αυγενάκη και τον υπάλληλο του αεροδρομίου έχω δει να συμβαίνουν – ίσως με λιγότερη ένταση – μπροστά στα μάτια μου. Ανθρώπους που απαιτούν, κακότροπα και με τσαμπουκά, ειδική μεταχείριση λόγω της θέσης τους. Εχω δει επίσης να προσφέρεται σε άτομα με εξουσία ή δημοσιότητα (διότι και η μεγάλη δημοσιότητα […]

Εχω ακούσει για μια νέα τάση που επικρατεί στη Νέα Υόρκη ή γενικά στις ΗΠΑ και θέλει τα πλούσια σπίτια να μην έχουν κουρτίνες και παντζούρια στα παράθυρα. Να φαίνεται ο πλούτος, να στραφταλάει. Χάλια το βρίσκω. Στερεί από εμένα, την κοινή θνητή, το να εξάψει ο πλούτος τη φαντασία μου. Να αναρωτηθώ πώς είναι […]

Παραμονή εκλογών και, τις τελευταίες μέρες, συνειδητοποιώντας τις μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεστεί από τότε που ψήφισα για πρώτη φορά το 1981 μέχρι σήμερα, αναρωτιέμαι πότε ακριβώς συνέβησαν. Για παράδειγμα, πότε πετάξαμε τα εκλογικά βιβλιάρια, εκείνα με το μπεζ «χασαπί» εξώφυλλο και αρχίσαμε να ψηφίζουμε με την επίδειξη της ταυτότητάς μας; Μέχρι πότε υπήρχαν εκλογικά […]

Τι είναι πιο σημαντικό; Να είσαι πρώτος στο χωριό ή δεύτερος στο κεφαλοχώρι; Δεύτερη Μις Υφήλιος ή πρώτη Μις Κόσμος; Αντιδήμαρχος στο Ρίο ή δήμαρχος στο Αντίρριο; Αυτά τα βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα ταλανίζουν από προχθές κάποιους μη Ολυμπιακούς. Οι οποίοι ανέσυραν από το βάθος, το πολύ βάθος όμως, τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό Πρωταθλητριών […]

Το ημερολόγιο λέει ότι έχουν ήδη περάσει δεκατρία χρόνια. Ας πούμε, χονδρικά, το ένα τέταρτο των πενήντα της Μεταπολίτευσης. Αλλά πρόκειται για ένα πολύ πυκνό, ιστορικά, χρόνο. Μέσα σε αυτά τα δεκατρία χρόνια δεν κλονίστηκαν μόνο οι πολιτικές ισορροπίες αλλά και η ίδια η έννοια της δημοκρατίας. Οχι, απλώς, θεωρητικά αλλά και πρακτικά, χειροπιαστά. Διότι […]

Η αμερικανίδα ηθοποιός Τζόαν Ρίβερς που πέθανε το 2014, είχε πει ότι θα ήθελε, στην κηδεία της, η Μέριλ Στριπ να κλαίει σε πέντε διαφορετικές προφορές – αναφερόμενη προφανώς στο ταλέντο της σπουδαίας ηθοποιού. Και στο μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα «Δυο φορές Ελληνας», η ηρωίδα, όταν επιστρέφει στο σπίτι της μετά την κηδεία της αδελφής […]

Οταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι. Είκοσι κάτι χρόνια μετά την Κατοχή, η Ελλάδα προσπαθούσε να γλυκάνει τα τραύματα από εκείνη την εποχή, το τραγουδάκι όμως είχε περάσει σε εμάς ως «γονική παροχή». «Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ». Το τραγουδούσα και ήταν σαν να ξόρκιζα […]

Η πίστη είναι μία πολύτιμη εσωτερική διεργασία κι αυτό το έχουν παραδεχθεί σπουδαίοι «άθεοι». Από τον βρετανό συγγραφέα Τζούλιαν Μπαρνς που στο βιβλίο του περί θανάτου με τίτλο «Nothing to be Frightened of» γράφει «Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά μου λείπει» έως τον Μ. Καραγάτση που έλεγε «Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά ζηλεύω αυτούς που […]

Εχουμε έναν φίλο, εξαιρετικό παιδί, με ένα χαρακτηριστικό χούι. Κάνει απίθανα λεκτικά και νοηματικά άλματα. Το άλλο του χαρακτηριστικό είναι ότι θαυμάζει πολύ τον κολλητό του από το σχολείο. Αυτόν τον κολλητό ας τον πούμε Χ, χάρη της αφήγησης. Πριν από λίγα χρόνια, μία πρώην σύντροφος, του φίλου μας, την οποία, προφανώς, δεν είχε ξεπεράσει […]

Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που γέλασα με κάποιο αστείο. Πότε δηλαδή, προφανώς ασυνείδητα, άρχισα να αποτιμώ το χιούμορ. Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που το χιούμορ ήταν τρόπος επικοινωνίας αλλά και ένα «δίχτυ ασφαλείας», ένα είδους στρώμα που απορροφούσε τους οικογενειακούς κραδασμούς και τις εντάσεις, υποθέτω ότι θα έγινε […]