Non paper

Ηταν προχθές το βράδυ που, παγωμένη από το κρύο, μπήκα χουχουλιάζοντας στο ταξί. Το αυτοκίνητο καθαρό και μοσχομυρωδάτο, το ραδιόφωνο κλειστό, ο ταξιτζής ζήτησε, χωρίς πολλά πολλά, μια διευκρίνιση για τον προορισμό μου, με ρώτησε ποια διαδρομή προτιμούσα, «ωραία», σκέφτηκα, «δεν τον βλέπω με διάθεση για κουβέντα». Αμ δε, κορόιδο πιάστηκα. Στα τρία λεπτά η […]

Τις τελευταίες ημέρες μου έχουν ανοίξει κουβέντα – έτσι, στο άσχετο – περί του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλόφιλων δύο ταξιτζήδες, μία κομμώτρια και η ταμίας του κομμωτηρίου, ένας ξάδελφος, δύο θείες, ο οδοντίατρος, δεν θυμάμαι πόσοι και ποιοι ακόμη. Χώρια που, κάθε τόσο, η σχετική κουβέντα φουντώνει στον στενό φιλικό μου κύκλο. Το […]

Από τις πρώτες κιόλας φωτογραφίες, κάτι μου θύμιζε, σε κάτι με πισωγύριζε. Στην αρχή, νόμιζα εκείνες τις σκηνές από τη «Στέλλα» του Κακογιάννη που, με το φορτηγό, πάνε όλοι μαζί, μέσα στην καλή χαρά, στη θάλασσα για μπάνιο και κάθονται κάτω από τα πεύκα και τσιμπολογάνε και πιάνει η Βέμπο την κιθάρα και αρχινάει να […]

Στιγμιότυπο ένα: σε κάποια από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις των ημερών ενάντια στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κατάληψη της πρυτανείας της σχολής. Απ’ έξω παρατεταγμένες αστυνομικές δυνάμεις. Και μπροστά τους, ένας νεαρός φοιτητής, όχι πάνω από τα είκοσι ένα. Μιλάει με την ακλόνητη βεβαιότητα που έχουν οι άνθρωποι σε αυτήν την ηλικία, ότι, δηλαδή, κατέχουν […]

Διάβαζα το εμπεριστατωμένο άρθρο της Εφης Φαλίδα για το πώς η ακαδημαϊκή κοινότητα των ΗΠΑ «αγκαλιάζει» και προβάλει την Τέιλορ Σουίφτ. Η ποπ σταρ έχει, ούτως ή άλλως αναδειχθεί από το «Time» ως Πρόσωπο της Χρονιάς και τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα δημοσιεύματα και οι αναλύσεις που βγάζουν τη Σουίφτ από το κάδρο της σόου […]

Στις 17 Ιανουαρίου του 1904, σαν σήμερα πριν από 120 χρόνια, έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, ο «Βυσσινόκηπος». Το τελευταίο έργο που έγραψε ο Αντον Τσέχωφ, έξι μήνες πριν πεθάνει. Για άλλη μία φορά είχε συμβεί μία μεγάλη παρεξήγηση. Ο ίδιος θεωρούσε ότι είχε γράψει μία κωμωδία. Ωστόσο ο Στανισλάφσκι, ως σκηνοθέτης και […]

Από τη μία η λεγόμενη κουλτούρα της αφύπνισης και οι παλιές αξίες που έχουν εγκατασταθεί – και καλά έχουν κάνει – με καινούργιες λέξεις και νέα «τοπία» στην κοινωνία: συμπερίληψη, ενσυναίσθηση, ορατότητα. Και προπάντων, ενδυνάμωση των γυναικών. Αυτά είναι τα ζητούμενα της εποχής μας. Είναι στ’ αλήθεια όμως; Διότι από την άλλη, καμουφλαρισμένο στα social […]

Ηταν σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου, του 2015. Δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Τι κάλπαζε δηλαδή, σχεδόν την είχε φτάσει, ήδη την άγγιζε. Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν περιθώρια λάθους. Ο λεγόμενος αντιμνημονιακός αγώνας έφερνε τα «δώρα» του σε αυτούς που τον είχαν μοντάρει έτσι ώστε να λειτουργήσει σαν […]

Εσείς – και απευθύνομαι κυρίως στις γυναίκες – το ξέρετε το Januhairy, το τιμάτε; Αν όχι, είστε πολύ πασέ, εντελώς κυρπαντελούδες, μην πω και βλαχάρες, και ντροπή σας που ρίχνετε κουβάδες με νερό στον μύλο της πατριαρχίας και της αρσενικής τοξικότητας. Λοιπόν το Januhairy είναι ένα κίνημα να το πω, πρωτοβουλία να το περιγράψω, ακτιβισμό […]

Μεγάλωσα στην εποχή του «Ακατάλληλον». Και μάλιστα σε τρεις παραλλαγές. «Κατάλληλον άνω των 13», «Ακατάλληλον», «Αυστηρώς ακατάλληλον». Εκείνη την εποχή που ο κινηματογράφος αποτελούσε για εμάς την πιτσιρικαρία τη μεγάλη εικόνα του κόσμου και τη μεγάλη «πύλη εισόδου» στον κόσμο αυτό, ένας από τους λόγους που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε ήταν να υπερβούμε αυτό το «ακατάλληλο». […]

Την ταινία «Poor Things» την είδατε; Και αν την είδατε σας άρεσε ή μήπως είστε τίποτα βλαχαδερά; Γιατί, αν δεν σας άρεσε, τελειωμένες βλαχάρες είστε. Από την άλλη, μπορεί να σας άρεσε ή να μη σας άρεσε και χωρίς να την έχετε δει. Αυτά είναι μικρολεπτομέρειες στο σύμπαν των σόσιαλ μίντια και του μέσου έλληνα […]

Οι κωμωδίες, ακόμη και οι καλύτερες, έχουν μία οριακή, κόκκινη γραμμή. Που δεν πρέπει να ξεπερνιέται διότι, όταν ξεπερνιέται, το χιούμορ χάνει τη δυναμική του και εκπίπτει σε κάτι γκροτέσκο που, τελικά, προκαλεί θλίψη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, ένα κλικ πριν από την κόκκινη γραμμή, βρίσκεται αυτή τη στιγμή ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων […]

Το 2024 είναι η χρονιά που «στρογγυλεύουν» τρεις επέτειοι με ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας. Και επειδή, πολύ συχνά, οι επέτειοι και μάλιστα οι εθνικές, προβοκάρονται από τον ίδιο τον συμβολισμό τους, στην προκειμένη περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό. Διότι ναι μεν επέτειοι αλλά, με κάποιον τρόπο, ακόμη «εν ενεργεία». Ογδόντα χρόνια θα συμπληρωθούν εφέτος […]

Η χρονιά που αφήσαμε πίσω έκλεισε με έναν σπαραξικάρδιο διαδικτυακό αποχαιρετισμό και έναν medical καρσιλαμά – ανάρμοστο, όπως αποφάνθηκε το διαδικτυακό κονκλάβιο. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, εντελώς σικέ και τα δύο. Ο θρήνος και ο κοπετός έγιναν για το Ideal που την προτελευταία μέρα του χρόνου έκανε την τελευταία του προβολή. Τι μου λέτε; […]

Είναι η τρίτη φορά τις τελευταίες μέρες που αναφέρομαι στον Διονύση Σαββόπουλο. Αλλά είναι σαν αυτός ο άνρωπος, στα εξήντα τόσα χρόνια που μας τροφοδοτεί με τα τραγούδια του, να έχει χρωματίσει τα πιο σημαντικά τοπία της ζωής μας. Να έχει βρει τις λέξεις για όλα τα συγκεχυμένα που μας πληγώνουν και μας απελευθερώνουν συγχρόνως. […]

Τι περίεργες συμπτώσεις σκαρώνει η ζωή. Να πεθάνουν, μαζί σχεδόν, ο Ντελόρ και ο Σόιμπλε. Δύο άνθρωποι που όρισαν ο πρώτος την αρχή και ο δεύτερος το τέλος μίας Ελλάδας που τη ζήσαμε, την ευχαριστηθήκαμε, την πληρώσαμε αλλά, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ. Και που την έχει περιγράψει (περιγράφοντας εμάς) ο Μένης Κουμανταρέας, στην αρχή […]

Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ να θυμηθώ αλλά εις μάτην. Τι συζητούσαμε στα γιορτινά τραπέζια παλιά, πολύ παλιά, πριν από δεκαπέντε χρόνια και μια αιωνιότητα δηλαδή; Τότε που τα σόσιαλ μίντια δεν είχαν εισβάλει ορμητικά στη ζωή μας για να αλλάξουν άρδην τον τρόπο που διαχέονται (διότι περί διάχυσης πρόκειται) και αξιολογούνται οι ειδήσεις ανάγοντας το ασήμαντο […]