Non paper

Σημαία της Παλαιστίνης στο δημαρχείο του Χαλανδρίου (δεν ξέρω αν ανεμίζει ακόμη) και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επικλήσεις στο δίκιο του παλαιστινιακού λαού, θρήνος και κοπετός για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Συγκεντρώσεις υπέρ Παλαιστίνης, ούτε καν «με τον άνθρωπο» αλλά «με τη μαντίλα», στην Αθήνα. Και οι τρομοκράτες γίνονται «μαχητές». Παράλληλα, τσιμουδιά για το μακελειό […]

Εμαθα να διαβάζω τις ώρες βλέποντας καράβια. Το σπίτι της γιαγιάς μου στη Σύρο είχε, τότε, απρόσκοπτη θέα στην είσοδο του λιμανιού. Εστηνα λοιπόν καραούλι και μόλις έμπαινε, για παράδειγμα, το «Καραϊσκάκης» που ήξερα ότι φτάνει στις τρεις (είχα αποστηθίσει ονόματα καραβιών και ώρες άφιξης, λες και δούλευα στο λιμεναρχείο) κοιτούσα το μεγάλο ρολόι στον […]

Το εκλογικό κέντρο όπου ψήφιζα χθες ήταν ψιλοάδειο. Βέβαια, είχα πάει μεσημέρι, κατά τις τρεις, την ώρα του φαγητού, αλλά, όπως μου είπαν οι εκλογικοί αντιπρόσωποι, η προσέλευση ήταν από το πρωί εντυπωσιακά χαμηλή. Μιλάμε βέβαια για έναν περιφερειακό δήμο της Αττικής, χωρίς μεγάλoυς πολιτικούς σταρ και δυνατές κομματικές επιρροές, όμως και πάλι η χαμηλή […]

Κάποιες μέρες, ειδικά ύστερα από εκλογικές αναμετρήσεις και γεγονότα εθνικού ενδιαφέροντος, σκρολάροντας στα σόσιαλ μίντια και συζητώντας με γνωστούς και φίλους (κυρίως γνωστούς, οι φίλοι είναι πιο τσεκαρισμένοι) έχω την εντύπωση ότι, τον τελευταίο καιρό, ζει στη χώρα μας μια ιδιαίτερη φυλή. Που σαν να έρχεται από τα Χάμπτονς με μια ενδιάμεση στάση στα πιο […]

Πώς το είχε πει η Χάνα Αρεντ θέλοντας να προσδιορίσει το απόλυτο κακό; «Υπάρχουν εγκλήματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να τα τιμωρήσει ούτε να τα συγχωρήσει». Οπως το καταλαβαίνω εγώ, η κορυφαία φιλόσοφος αναφέρεται σε εγκλήματα που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης. Ή, όπως το λέγανε απλοϊκά οι παλιοί, που δεν τα […]

Οταν έφτασα εχθές στο εκλογικό μου τμήμα, είχα την ατυχία να το βρω άδειο. Μόνο μία κυρία που μου έδωσε τα ψηφοδέλτια και ένας νεαρός που τσέκαρε το όνομά μου στους καταλόγους. Α, και κάτι σάντουιτς καλοδιπλωμένα σε σελοφάν στη  άκρη του θρανίου – γραφείου (το αναφέρω διότι, στο σκηνικό ενός εκλογικού τμήματος, θεωρώ το […]

Εχω μεγαλώσει με τα «ιερά και τα όσια», τους θρύλους και τα τοτέμ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Τη Βουγιουκλάκη και την Καρέζη, τον Δαλιανίδη και τον Δημόπουλο, τον Φλερύ που χορογραφούσε τα όνειρα των ηρώων του, τα μίνι της Λάσκαρη και τα μπικίνι της Καραγιάννη, τα τσιλιμπουρδίσματα του Βουτσά και τις κοφτές ματιές […]

Η πόλη που αγαπάμε να μισούμε Δεν είμαι Αθηναία εκ καταγωγής. Την Αθήνα όμως την αγαπάω περισσότερο από τις ιδιαίτερες πατρίδες μου. Εδώ τριγυρνάνε οι μνήμες μου, σε δρόμους και δρομάκια, σε πλατείες και μαγαζιά, σε μυρωδιές και ήχους που έρχονται από τη δεκαετία του 1960. Τότε που η πόλη έβαζε φόρτσα για να γίνει […]

Ο Ουγκώ και μια μάνα Μας αρέσει να αποκωδικοποιούμε τη ζωή με λογοτεχνικούς όρους. Και να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως δραματουργικούς ήρωες, «ζυμωμένους» με τα υλικά της φαντασίας, της ευαισθησίας και της ιδεολογίας ενός συγγραφέα. Είναι βολικό και παρήγορο διότι στο λογοτεχνικό σύμπαν δεν υπάρχουν μονοδιάστατοι χαρακτήρες, δηλαδή εντελώς και μόνο καλοί ή εντελώς και […]

Ο τίτλος, στη γαλλική γλώσσα, κάνει ομοιοκαταληξία του être με το paraître, κάτι που τονίζει ακόμη περισσότερο τη διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών. Δηλαδή, ανάμεσα στο τι είμαι και πώς φαίνομαι ή πώς θέλω να φαίνομαι – ακόμη χειρότερο, πώς νομίζω ότι φαίνομαι. Εννοιες εντελώς διαφορετικές, όσο και αν στα εγχώρια ήθη θεωρούμε ότι η […]

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας. Ομως για να υπάρχει «τρίτη ηλικία» θα έπρεπε να υπάρχει και πρώτη και δεύτερη. Ε, δεν υπάρχει. Απλά, είναι ένας πολιτικά ορθός όρος για τους ηλικιωμένους. Τώρα ποιοι θεωρούνται ηλικιωμένοι άλλη ιστορία. Πικρή. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει βιολογικός ή κοινωνικός ορισμός άρα και διαχωρισμός. Θεωρητικά, λένε ότι ο […]