Non paper

Τι κλειδαρότρυπα δηλαδή; Παράθυρο ορθάνοιχτο πες το καλύτερα. Αλλά ακόμη κι όταν μας ανοίγουν διάπλατα τα πορτοπαράθυρα για να έχουμε άπλετη θέα, προτιμάμε να νομίζουμε ότι κλεφτοκοιτάμε από την κλειδαρότρυπα. Να έχουμε κάπως την αίσθηση του προσωπικού κατορθώματος. Χαρακτηριστικό κι αυτό της ελληνικής ψυχής. Οτι δηλαδή; Υπάρχει ελληνική, γαλλική ή ιταλική ψυχή; Η λογική και […]

Εσείς οι του λεκανοπεδίου, πού θα κάνετε εφέτος Πρωτοχρονιά; Κάτω από ποιας αρχής το γκι και το ου θα ανταλλάξετε το πρώτο φιλί; Του Δήμου της Αθήνας ή της Περιφέρειας Αττικής; Στο Σύνταγμα ή στο Πεδίο του Αρεως; Υπό τον ήχο της φωνής του Φοίβου Δεληβοριά ή της Νατάσσας Μποφίλιου (μην τη βάλετε κοντά στο […]

Στις αρχές του 19ου αιώνα το Παρίσι ήθελε να… αλλάξει ρούχα. Να πετάξει τα παλιά «φορέματά» του μαζί με το παρελθόν του. Από μία άποψη, φαίνεται λογικό αν σκεφτούμε ότι είχε προηγηθεί η Γαλλική Επανάσταση που άλλαξε όχι μόνο τη Γαλλία αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Οι άνθρωποι, εκείνη την εποχή, έσπαγαν τα δεσμά του παρελθόντος, […]

Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την εντύπωση ότι δεν θα φύγουν ποτέ από τη ζωή. Ισως διότι αποτελούν σταθερές αναφορές, τόσο σταθερές όπως ένας τόπος ή ένας θεσμός. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ακόμη και όταν φεύγουν από τη ζωή, είναι σαν να μην έφυγαν. Διότι είναι πολύ βαθύ και πολύ ουσιαστικό το αποτύπωμα που άφησαν στον […]

Συμπληρώνονται δέκα χρόνια από εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό που μου πήρε κάμποσα λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι τα πορτρέτα του Μένη Κουμανταρέα που περνούσαν και ξαναπερνούσαν από τις οθόνες μου δεν αφορούσαν την επικείμενη έκδοση του βιβλίου με την αλληλογραφία του με τον Βασίλη Βασιλικό. Το προηγούμενο βράδυ είχε δολοφονηθεί. Πώς να χωρέσει ο νους σου […]

Είναι ένα στιγμιότυπο που, έπειτα από τόσα χρόνια, θυμάμαι έντονα και με την ίδια πάντα συγκίνηση. Ηταν την πρώτη ημέρα λειτουργίας του μετρό στην Αθήνα και τα τηλεοπτικά δελτία είχαν τα ανάλογα ρεπορτάζ. Σε ένα από αυτά, μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων ήταν στην είσοδο κάποιας στάσης. Και όλοι μαζί αναφώνησαν σαν παιδάκια: «Καλώς ήρθες μετρό». […]

Τα ηρωικά ιστορικά γεγονότα επισκιάζουν, κατά κανόνα, ό,τι ακολουθεί, ειδικά όταν δεν τοκίζεται σε αυτό ηρωισμός. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον Γοργοπόταμο. Η ανατίναξη της γέφυρας του ποταμού στη Φθιώτιδα, στις 25 Νοεμβρίου 1942, είναι ίσως το κορυφαίο γεγονός της αντίστασης κατά του Αξονα όπου συνεργάστηκαν, υπό τον συντονισμό των Βρετανών, ο ΕΛΑΣ του […]

Η νέα γυναίκα, γύρω στα είκοσι πέντε, δουλεύει σε λογιστικό γραφείο. Συνοικιακό, από αυτά που στεγάζονται σε χώρο σχεδιασμένο για κατάστημα, με βιτρίνα και πόρτα στον δρόμο. Πηγαίνει όμως στη δουλειά της ντυμένη «η λύκαινα της Γουόλ Στριτ». Πάντα κοστούμι σε ουδέτερες αποχρώσεις, μια νότα έντονου χρώματος στο πουκάμισο ή στα αξεσουάρ, ψηλό τακούνι οπωσδήποτε, […]

Το σκεφτόμουν από προχθές με αφορμή την είδηση του θανάτου της Βέφας Αλεξιάδου, της τελευταίας, ίσως, «εθνικής» μας μαγείρισσας ή, έστω, της τελευταίας «μαγείρισσας-μαμάς». Οι διαδρομές της κοινωνίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οι ταξικές ανακατατάξεις, οι οβιδιακές μεταμορφώσεις, οι διάφορες φάσεις της εσωτερικής μετανάστευσης, οι μόδες, οι διαμορφώσεις του βιοτικού επιπέδου, οι αυξομειώσεις ως προς […]

Πότε ένα έργο θεωρείται κλασικό; Οταν είναι διαχρονικό, ξεπερνάει την εποχή του και μπορεί να συγκινήσει τους θεατές δεκαετίες, αιώνες ή ακόμη και χιλιετίες μετά τη συγγραφή του. Οταν «αντέχει» έστω και αν απογυμνωθεί από τα στοιχεία εκείνα (σκηνογραφικά, ενδυματολογικά και άλλα) που το συνδέουν με συγκεκριμένη εποχή. Για παράδειγμα, το 1996, ο Μπαζ Λούρμαν […]

Το «θαύμα» συντελέστηκε μπροστά στα μάτια μου. Ο κατά πολύ νεότερός μου φίλος, παιδί της γενιάς που πληκτρολογεί σαν ταχυδακτυλουργός, ζήτησε σε μια εφαρμογή του ΑI ένα μικρό ποίημα που θα περιελάμβανε την τάδε, τη δείνα και την άλλη λέξη και θα είχε το ύφος του Ελύτη. Σε χρόνο ντε τε, το ποίημα εμφανίστηκε στην […]

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για αυτή την υπόθεση καθώς, όσο περνούν οι ημέρες και γίνονται εβδομάδες, οι αφηγήσεις και οι αναφορές που προστίθενται και την κρατούν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την κάνουν όχι απλώς ακόμη πιο σκοτεινή αλλά και πιο ενδεικτική των κενών και των παθογενειών που χάσκουν όχι μόνο στην […]

Πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συγγνώμη για τη χρήση της λέξης «τσαμπουκάς» στον τίτλο. «Μυρίζει» μούχλα και εϊτίλα, αφήστε που δεν μου άρεσε ακόμη και τότε που ήταν σε πλήρη χρήση. Δεν μπορώ όμως να βρω την αντίστοιχη στα σύγχρονα. Βέβαια, η γιαγιά μου έλεγε μια φράση που ταιριάζει ακόμη καλύτερα. «Κάνε με τρελό να […]