Non paper

Πόσο παλιά να το πάω; Οσο ξέρω και μπορώ. Ο κομματικός χώρος της Αριστεράς, αυτός που η δική μου γενιά γνώρισε ως ΚΚΕ Εσωτερικού, είχε πάντα μία έντονη κινητικότητα. Με πολλές διαφωνίες, συγκρούσεις, διασπάσεις, αποχωρήσεις, αλλαγές ονομάτων. Η Ενωμένη Αριστερά (μαζί με το ΚΚΕ) στις πρώτες εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση, που έγινε Συμμαχία Προοδευτικών και […]

Πώς το γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου στη «Σωτηρία της ψυχής» του Σταμάτη Κραουνάκη; «…Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά αλλά ρίχναν σκιά για να μοιάζουν παλάτια». Ε, αυτό ακριβώς. Και όχι με την τρυφερή και ρομαντική διάσταση που υπονοεί η στιχουργός αλλά με την έννοια της απόλυτης απώλειας του μέτρου. Να τραγουδάει, για παράδειγμα, η […]

Πόσοι έχουν ασχοληθεί με τον κακό χαμό που γίνεται εδώ και μέρες για την ταινία που θα αποτελεί την ελληνική πρόταση για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την επόμενη χρονιά; Αν κρίνω από τον «χώρο» που καταλαμβάνει αυτή η ιστορία στα σόσιαλ μίντια, ελάχιστοι. Μόνο οι εμπλεκόμενοι και οι φαν του χώρου ανταλλάσσουν εγκλήσεις για […]

Ο χρόνος λειαίνει τις «επιφάνειες» και τις «γωνίες» και η νοσταλγία είναι το καλύτερο «μακιγιάζ» για τις εποχές. Το βλέμμα προς τα πίσω είναι εξωραϊστικό. Αναπολούμε εποχές που δεν ζήσαμε διότι τις φανταζόμαστε αθώες, γουστόζικες, αυθεντικές και καλοσυνάτες. Η απόσταση που μεσολαβεί μας κάνει να βλέπουμε το παρελθόν σαν έναν όμορφο κόσμο, σχεδόν ηθικό και, […]

Στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά από το οποίο «δανείστηκα» τον σημερινό τίτλο, επανενώνονται, κατά κάποιον τρόπο, οι τρεις σωματοφύλακες και ο Ντ’ Αρτανιάν. Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια επέτειο που βιώνουμε τούτες τις μέρες καθώς το ημερολόγιο μάς θυμίζει τα τότε επιτεύγματα, δεν υπάρχει τίποτα το ενωτικό. Κάπως σαν τους […]

Οταν ο Ουμπέρτο Εκο έλεγε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, δεν εννοούσε ότι ο κόσμος μπαίνει σε pause. Αυτό θα έμοιαζε σαν να θυσιάζεται η κοινή λογική προκειμένου να διασωθεί η ατάκα. Εννοούσε απλώς ότι, λόγω αδειών, δεν δουλεύουν οι δημοσιογράφοι που θα τις αναπαράγουν. Σήμερα όμως, με την παντοκρατορία της εικόνας και την […]

Εφέτος είναι το καλοκαίρι της νοσταλγίας του καλοκαιριού. Ποιου καλοκαιριού; Ενός που έχει ο καθένας στο μυαλό του, δεν το ξέρετε. Ενός καλοκαιριού ιδεατού που, στην πραγματικότητα, μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ. Αυτή είναι άλλωστε η εποχή τού «Λεωφορείου ο Πόθος», η εποχή τού «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Και τα μαγικά φίλτρα των […]

Χθες μας τελείωσε και ο Ιούλιος, ένας μήνας – ο μόνος του χρόνου – που, πάντα, είχα την εντύπωση ότι διαρκεί περισσότερο από τριάντα μία ημέρες. Σέρνεται ανάμεσα στην υποσχετικότητα του Ιουνίου και την κάπως μελαγχολική αποθέωση του Αυγούστου όταν ήδη έχεις αρχίσει να μετράς αντίστροφα. Σαν να ξεχειλώνει με κάποιον τρόπο ο χρόνος καθώς […]

Στην παραλία, η φίλη (όχι στην πρώτη νιότη, ούτε καν στη δεύτερη) ήταν βυθισμένη στο βιβλίο της. Στράβωσα το κεφάλι για να δω τον τίτλο. Δηλαδή κάτι είχα δει την προηγουμένη, αλλά ήθελα να βεβαιωθώ. Νόμιζα ότι δεν ήταν δυνατόν, αλλά ήταν και παραήταν. Είχε τίτλο «Ο υπέροχος εαυτός μου» και συγγραφέα κάποιον, όπως μου […]

Αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα έχουν τελειώσει κι εμείς θα συζητάμε ακόμη την τελετή έναρξης στο Παρίσι, ας συνεχίσω κι εγώ επί του θέματος. Ή μάλλον, επί των εφέ που προκάλεσε. Βλέπω φίλους και γνωστούς να αναρτούν σχετικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, απ’ όσο τους γνωρίζω, ξέρω τι θα υποστηρίξουν […]

Θα αναφερθώ πρώτα στο σοβαρό διότι τα περισσότερα από όσα αφορούν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, οι διαφωνίες, οι κόντρες, οι παρανοήσεις, τα σχόλια, θεωρώ ότι ήταν φαιδρά – όσο κι αν το φαιδρό μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα ενδεικτικό και, τελικά, σημαντικό. Το σοβαρό όμως είναι η… ετυμηγορία που διατυπώθηκε από μεγάλες […]

Αν ζούσε, λένε, αυτές τις μέρες θα γινόταν ενενήντα ετών. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη που πέθανε σαν σήμερα, το 1996, τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της. Αντε καλέ που θα ενενηντάριζε. Ναι, μπορεί να έσβηνε μία τούρτα με ένα κεράκι – ερωτηματικό, να ήταν κοινό μυστικό τα πόσα έκλεινε, αλλά έχω την εντύπωση ότι θα έκανε […]

Τι καλοκαίρι των επετείων κι αυτό. Των «στρογγυλών», των επίσημων. Αυτών που προσφέρονται για άρθρα, αναλύσεις, αφιερώματα, εκδηλώσεις. Πενήντα χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, πενήντα από τη Μεταπολίτευση, είκοσι από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, άλλα τόσα από την κατάκτηση του Euro. Δηλαδή πέρυσι που ήταν σαράντα εννέα ή δεκαεννιά, είχε καμιά διαφορά; Ναι, ναι, […]

Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα φαντασθείς όσο ζωηρή (ή νοσηρή) φαντασία κι αν έχεις. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο ευφάνταστη, ενίοτε δε και πιο σαδιστική και προβοκατόρισσα. Για παράδειγμα, αν πριν από έναν χρόνο μάς περιέγραφε κάποιος αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον παίρναμε στο ψιλό. Θα του λέγαμε «Καλό […]

Η σημαία είναι η αφορμή. Εξαιρετική αφορμή μάλιστα, αφού πρόκειται για το ύψιστο σύμβολο. Ελα όμως που αυτό το κομμάτι ύφασμα, το οποίο για άλλους σημαίνει τα πάντα ενώ για κάποιους μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα, πέραν του συμβολισμού της, δεν μπορεί να τα καλύψει όλα, να τυλίξει τα πάντα μέσα στο κλέος της, […]

Μεγάλωσα στην εποχή της μυθοποίησης του τουρισμού στην Ελλάδα. Οι αφίσες του ΕΟΤ είχαν έντονα, «ψεύτικα» χρώματα και αναπαρήγαν το μήνυμα των τριών «S»: sun, sea, sand. Ή syrtaki, souvlaki, sex. Ή οποιαδήποτε «τρίλιζα» μπορεί να φανταστεί, να επιθυμήσει ή να στοχεύσει ο καθένας με αυτές τις έξι λέξεις. Οι δε τουρίστες αντιπροσώπευαν τις νέες, […]