Non paper

Το έγραφα πριν από ακριβώς μία εβδομάδα σε τούτη τη στήλη. Οτι η Γαλλία, η χώρα της σύγχρονης δημοκρατίας και των κινημάτων, δεν θα «τελειώσει» στην «αγκαλιά – κεφαλοκλείδωμα» της Ακροδεξιάς. Οτι η Ευρώπη δεν ξεχνά τόσο εύκολα τι πλήρωσε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τα αποτελέσματα της Κυριακής αυτό απέδειξαν. Συν κάποια παρελκόμενα που […]

«Γιατί το είπες έτσι;». «Και γιατί να μην το πω έτσι;». «Για να το πεις αλλιώς». «Και γιατί να το πω αλλιώς;». «Για να μην το πεις έτσι». Μοιάζει κάπως με παιδικό παιχνίδι αλλά είναι σημείο των καιρών σε ό,τι αφορά όχι μόνο τον δημόσιο αλλά και τον προσωπικό λόγο. Σημασία δεν έχει τι λες […]

Φέτος είναι η χρονιά των «στρογγυλών» επετείων. Οχι ότι σημαίνει αυτό κάτι ως προς καθαυτό το γεγονός, αλλά μας δίνει μια αφορμή να αναλογιστούμε τι συνέβη, τι μεσολάβησε από τότε έως τώρα, να κάνουμε συγκρίσεις. Εχουμε λοιπόν τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση, τα είκοσι από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας αλλά και από εκείνη την […]

Ο κόσμος δεν τελειώνει με έναν κρότο αλλά με έναν λυγμό. Ετσι γράφει ο Τ.Σ. Ελιοτ στην «Ερημη Χώρα». Και όχι μόνο ο κόσμος. Τα πάντα. Οι σχέσεις, οι ιδεολογίες, οι ελπίδες, οι βεβαιότητες, ό,τι είναι να τελειώσει τέλος πάντων. Και δεν τελειώνουν όταν όλοι νομίζουν πως πέφτει η αυλαία. Το πραγματικό τέλος συντελείται αργότερα, […]

Από τη μέρα που γεννήθηκε γνώρισε μόνο τη σκληρή πλευρά της ζωής. Μάλλον πιο σωστό θα ήταν να έλεγα ότι γεννήθηκε σε έναν σκληρό κόσμο. Τριών χρονών ήταν, ίσα που μιλούσε, όταν έγιναν καταγγελίες για έντονη παραμέληση ανηλίκου και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Αυτός ήταν το ανήλικο. Ενα παιδί που μεγάλωνε κατά […]

Ο Κάρλο Γκολντόνι παρουσίασε για πρώτη φορά την «Τριλογία του παραθερισμού» το 1761. Και στα τρία έργα («Η μανία για τον παραθερισμό», «Οι περιπέτειες του παραθερισμού», «Η επιστροφή από τον παραθερισμό») που, πλέον, αποτελούν τις τρεις πράξεις μιας ενιαίας παράστασης, αναδύεται από τον ευρηματικό δραματουργό η επιθυμία για επίδειξη μιας τάξης για την οποία η […]

Πρώτα απ’ όλα το να γίνεται, επί πέντε ημέρες, θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης, στα σόσιαλ μίντια, ο Μ. Καραγάτσης, τα γραπτά του, οι ιδέες του, η κοσμοθεωρία του είναι κάτι καλό. Και επειδή γνωρίζω ότι ο «προβολέας» σε αυτά τα μέσα πέφτει, κυρίως, σε διάφορους μικρόκοσμους, το να φωτίσει – έστω και πρόσκαιρα, έστω και […]

Οσο πλησιάζει η καταληκτική ημερομηνία του Ιουλίου, όλο και περισσότερες είναι οι αφορμές που με κάνουν να αναλογιστώ τη Μεταπολίτευση. Και, ένα περίεργο πράγμα, οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται στον νου είναι από δύο θεατρικά έργα. Το πρώτο είναι το «Μεγάλο μας τσίρκο 2», η συνέχεια της εμβληματικής παράστασης που είχαν ανεβάσει επί χούντας […]

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω όλο και πιο συχνά άρθρα και κείμενα για το ελληνικό καλοκαίρι που χάθηκε στη σκόνη, για την ανάπτυξη που το πήρε μέσα από τα χέρια μας, για την απόλυτη τουριστικοποίηση που μας έκλεψε τις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις, από ‘δω το καλοκαίρι που πλενόμαστε με το λάστιχο στην αυλή, από ‘κει το […]

Για άλλα ήθελα να γράψω σήμερα, θλιβερά και γκρίζα και μίζερα, αλλά η επικαιρότητα, αναπάντεχη και αδιαπραγμάτευτη, έρχεται και σε βγάζει από το τώρα, που μπορεί και να μην το πολυγουστάρεις, και σε πάει πίσω, σου προκαλεί συνειρμούς, σε κάνει να προβάλεις το «χθες» στο «σήμερα». Και να βγάζεις ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Κάτι τέτοιο συνέβη όταν, […]

Στο μυθιστόρημα «Το 10» του Μ. Καραγάτση υπάρχει ένας χαρακτήρας που λέγεται Λούσης. Ή Νίκος Βασιλείου. Ή Fieber Walter. Ενας περιθωριακός τύπος, κοντός, στραβοπόδης, τερατολόγος, όπως τον περιγράφει ο συγγραφέας. Μπογιατζής που δηλώνει μεγαλοεργολάβος αλλά, κυρίως, κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας που υποτίθεται ότι τον περιμένει στην Ελβετία αλλά η γραφειοκρατία καθυστερεί την αποδοχή της. Στην […]

Η είδηση του θανάτου της Φρανσουάζ Αρντί ήρθε κάπως να «απαλύνει» – εντελώς συμβολικά βέβαια – τις εντυπώσεις από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στη Γαλλία. Μα στη Γαλλία, τη χώρα που έθεσε τις αρχές της σύγχρονης δημοκρατίας, εκεί που τον Μάη του ’68 «ανακάλυψαν» την παραλία κάτω από τα πεζοδρόμια**, πρώτο κόμμα η Ακροδεξιά; Τα […]

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω κάτι. Οσα γράφω παρακάτω δεν είναι συμπεράσματα από συζητήσεις με κομματικά στελέχη ούτε εσωκομματικές πληροφορίες ούτε «ψίθυροι» πηγών προσκείμενων σε αρχηγούς. Είναι αυτά που κατάλαβα εγώ, όσα αποκωδικοποίησα με την εμπειρία των χρόνων μου και την κοινή λογική, από όσα είδα κι άκουσα την Κυριακή το βράδυ και τη Δευτέρα […]

Πολλά μηνύματα, σου λέει, πολλά. Μηνύματα από ‘δω, μηνύματα από ‘κει, πήξαμε στα μηνύματα προχθές. Οτι ελήφθησαν, ελήφθησαν. Διαβάστηκαν όμως; Αντε να πω ότι διαβάστηκαν. Εγιναν καταληπτά; Αποκωδικοποιήθηκαν; Διότι μπερδεμένα τα μηνύματα, ακόμη πιο μπερδεμένοι οι αποδέκτες, άντε να βγάλεις άκρη. Κάπου άκουσα τον Αδωνι Γεωργιάδη να συμφωνεί ότι ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών ήταν […]

Αυτό ήταν και πέρασε. Εβδομάδες «προπαρασκευής» για μια διαδικασία πέντε, το πολύ, λεπτών. Μια ολιγόλεπτη διαδικασία που μια συντριπτική πλειοψηφία σνόμπαρε, αδιαφόρησε, αμέλησε. Η αποχή, λένε κάποιοι εξυπνάκηδες, είναι άποψη, πολιτική θέση, «μήνυμα» με πολλούς αποδέκτες. Μπούρδες. Η αποχή είναι, για να το πω κομψά, αδιαφορία. Είναι η αποτίμηση ενός καθήκοντος, μιας υποχρέωσης ως… εθελοντική […]

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο συνδεδεμένοι με μία εποχή, τόσο αντιπροσωπευτικοί του κλίματός της, τόσο «σφραγίδα» μία αντίληψης που, κατά κάποιον τρόπο, «χάνουν» την ανθρώπινη υπόστασή τους. Ενας από αυτούς ήταν και ο Τάσος Μπιρσίμ που έφυγε χθες. Ο σκηνοθέτης που ταυτίστηκε με τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, αυτές που αποτελούν ένα από τα αναγνωριστικά στοιχεία της […]