Κι αν γελάω είναι για να μην κλαίω
Είναι μέρες τώρα που σαν τα πόδια μου πιασμένα στα λυγισμένα κλαδιά δύο πεύκων περιμένουν την κίνηση του πιτυοκάμπτη που θα τα ελευθερώσει να με σχίσει στα δύο. Σίνης ήταν τ’ όνομα του πιτυοκάμπτη, γιος λέει του Ποσειδώνα (νόθος βεβαίως σιγά μην τον έκανε με την Αμφιτρίτη), τεράστιος το δέμας είχε στήσει το τσαρδί του […]