Στην ανάπαυλα

Κορόιδευα τον αδερφό μου. Οποτε βλέπαμε θρίλερ στην τηλεόραση, στις επικίνδυνες σκηνές, εκεί που μέσα στα σκοτάδια περπάταγε έντρομος και καταϊδρωμένος ο ήρωας κι έλεγες, τώρα θα ξεπεταχτεί από πίσω του ο δολοφόνος με το αλυσοπρίονο, ο αδερφός μου ο μικρός έκλεινε με τις παλάμες του τα μάτια, αφήνοντας όμως κι ένα άνοιγμα μικρό ανάμεσα […]

Αρχής γενομένης από την «ημέρα εορτής της μητέρας» καμία άλλη ημέρα εορτής δεν κατάλαβα. Αν περίμενα εγώ μια συγκεκριμένη ημερομηνία να γιορτάσω τη μητέρα μου ζήτω που καήκαμε. Λες και θα μπορούσε ποτέ η αγάπη μου γι’ αυτήν να χωρέσει σ’ ένα εικοσιτετράωρο. Παρ’ όλ’ αυτά, ε δεν μου στεκότανε καλά να πάω στο σπίτι […]

Γράφω περιμένοντας την εαρινή ισημερία. Θες λίγο γιατί είναι η μέρα που μπαίνει για τα καλά η άνοιξη, θες γιατί την πρώτη μετά απ’ αυτήν πανσέληνο με έμαθαν μικρό να υπολογίζω πότε πέφτει το Πάσχα και τώρα πια το ξέχασα, θες γιατί με τη μητέρα μου αρχίζαμε το κλάδεμα, στον κήπο στην αρχή και μετά […]

Πώς διασταυρώθηκαν έτσι αυτή την εβδομάδα οι δυο ορθοδοξίες; Απ’ τη μια το ορθόδοξον του κλήρου κι απ’ την άλλη το του κομμουνισμού τοιούτον. Οι μεν ιερείς ανακοίνωσαν ότι δεν θα τελέσουν τη θείαν λειτουργία στη Μητρόπολη των Αθηνών ως είθισται παρουσία του πολιτικού κόσμου της χώρας αλλά θα τη γιορτάσουν μόνοι στη Μονή Πετράκη. […]

Μπορεί τα δάκρυα να τα στεγνώσει ο χρόνος, ο πόνος να μαλακώσει, αλλά η πληγή που άνοιξε με τον χαμό ενός δικού σου, πόσω μάλλον του παιδιού σου, δεν κλείνει. Μένει εκεί ανοιχτή να μετράει τον καιρό, τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια, με τις σταγόνες απ’ το αίμα που στάζει. Κι αν για […]

Αυτό με τους τρεις που θα μαζευτούνε την Τρίτη να μας ρωτήσουνε «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος»; Εσείς πώς το ‘χετε; Καταρχάς εμένα ρωτάνε ή ξέρουνε αυτοί και θα μας δώσουν την απάντηση; Διότι αν ρωτάνε εμένα θα τους απαντήσω κι εγώ με μια άλλη ερώτηση. Ποιος, ποιος, ποιος μωρό μου ποιος; Δεν ξέρω αν είμαι […]

Δεν μαζεύεται τούτος ο τόπος. Δεν μαζεύεται από πουθενά. Και να πεις ότι πέσανε και πολλά τα προβλήματα; Αν εξαιρέσεις την ακρίβεια που έχει σαλτάρει και δεν πιάνεται με τίποτα, τις καταλήψεις των ΑΕΙ με κίνδυνο να χαθούν οι εξετάσεις του α’ εξαμήνου, τον πόλεμο στην Ουκρανία που δεν έχει τέλος, τη σφαγή των αμάχων […]

Μήνες είχα να περάσω απ’ τον Μπιντέ. Ετσι λέγαμε πριν από χρόνια την Πλατεία Κολωνακίου. Λόγω σχήματος. Μπιντέ. Ηταν, βλέπεις, και η εποχή, εκεί ανάμεσα ’55 με δικτατορία, που το εν λόγω ψευτοπορσελάνινο αντικείμενο ήταν απαραίτητο στο μπάνιο κάθε νεοεγειρόμενης πολυκατοικίας Αθηνών και περιχώρων. Μπορεί το λουτρό να σε χώραγε μόνο όρθιο ή καθιστό, και […]

Πάω να θυμηθώ πώς γιόρταζα μικρός τα Θεοφάνια κι όλο σκαλώνει το μυαλό και σαν να στρίβει σ’ άλλες γιορτές, σ’ άλλους καιρούς κι όλο χάνονται οι εικόνες σε μια θαμπή και γκρίζα ομίχλη. Ισως έφταιγε ότι η μέρα αυτή έπεφτε στο ξέφτισμα των διακοπών παραμονή της επιστροφής στο σχολείο, ίσως που όσο κι αν […]

Πόσο κοστίζει μια ζωή; Ανάλογα τον χρόνο θα μου πεις. Αλλο το κόστος στον αρχαίο κόσμο, άλλο στον Μεσαίωνα, άλλο στον Πρώτο Παγκόσμιο, άλλο στον Δεύτερο, και εντελώς διαφορετικό στις μέρες τις δικές μας. Αν οι μέρες είναι ακόμα δικές μας και δεν είναι ενός κόσμου που μας αγνοεί επιδεικτικά κι ούτε τα προσχήματα δεν […]

Σήμερα συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ότι καίγομαι, και καλά, από την αγωνία, σαν την κυρία στην Πλατεία Εξαρχείων που κοπάναγε το κεφάλι της στο πλέγμα και πνιγμένη στο μαύρο δάκρυ έσκουζε σαν το σφαχτάρι «Το δέντρο. Το δέντροοοοο», αλλά μια περιέργεια την έχω. Θα τους διώξει, δεν θα τους διώξει; Θα φύγουν […]

Δίσεχτοι καιροί. Κακοφόρμισε κι η μέρα, απ’ το πρωί ο πόλεμος ουρλιάζει στην οθόνη. Το βράδυ στο τραπέζι η Μαρία. «Δεν το αντέχω, κάθε δέκα λεπτά που περνάνε σκοτώνεται κι ένα παιδί στη Γάζα. Αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι έγκλημα. Εχω πάθει μια εμμονή, κάθε τόσο πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει το ρολόι και […]