Ενοχοποιητικά στοιχεία

Μ’ αρέσει πολύ να παίζω με τους ανθρώπους ειδικά όταν τους κανόνες του παιχνιδιού τούς ορίζω εγώ Αντώνης Παπαδόπουλος, «Blog death» Oι κυβερνήσεις αλλάζουν χωρίς να μπορούμε να επουλώσουμε τα τραύματα από τις ιστορικές αυταπάτες μας. Οι μάχες δίνονται και πάλι σε πεδία αλλεπάλληλων λαθών όπου ο φόβος γι’ απρόσμενη επιτυχία είναι μεγαλύτερος από τα […]

Κάνε ταχυδακτυλουργικά κι όλα σου τα μαγικά Να γελάσει λίγο ο κόσμος που του κάψαν το γιακά Γ. Σιάφλας, «Οι ταχυδακτυλουργοί» Ανάμεσα στους δικαιολογητικούς μύθους της [μη] αυτογνωσίας και της [μη] ταυτότητας εντάσσεται και το απαράγραπτο ιστορικό δικαίωμα να κάνουμε μαθήματα Δημοκρατίας [και αριστεροσύνης;] στους άλλους ηγέτες και λαούς, τους οποίους προφανώς θεωρούμε λιγότερο «δημοκράτες» […]

Μας πήρανε όλους τους επιλόγους. Δεν μας άφησαν να γράψουμε ούτε έναν. Στ. Σταυρόπουλος, «Πιο νύχτα δεν γίνεται» Στη χώρα μας όλοι και όλα πρέπει να επανεξετασθούν υπό το πρίσμα της εθνολαϊκιστικής αριστεροφροσύνης [;], της λογικής του αντιμνημονιακού Μνημονίου [;] και της «δικαίωσης των αδικημένων της Ιστορίας» [;]. Το Σύνταγμα περιφέρεται ασκόπως από χωρίου εις […]

Το Μαντείο δεν προσφέρει απόψε απάντηση καθαρή Η δύναμη της πίστης μάς έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό Το μεγάλο κακό δεν έχει ακόμα συντελεστεί Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Βορειότερα των Δελφών» Ποιος τελικά πρόδωσε τη μεταπολιτευτική Δημοκρατία και την έχει οδηγήσει σε περιδίνηση και βίαιες αμφισβητήσεις και την ελληνική κοινωνία «σ’ εξόδιο ευρωπαϊκή» [αν]ακολουθία, με μόνη συνοδεία […]

Τον δούρειο ίππο της αυτοκριτικής μη βάλετε στο κάστρο του εφησυχασμού σας. Με ανησυχεί τρομερά η ακεραιότητα της αυριανής σας ημέρας. Νίκος Γιαννάκης, «Δούρειος ίππος» Για να μην εμφανίζομαι συνεχώς κριτικός στα πεπραγμένα της κυβερνώσας Αριστεράς [;] αποφάσισα να περιγράψω το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται άναρχα και σπασμωδικά. Ο σύγχρονος κόσμος κυβερνιέται από κέντρα […]

Αν σου δώσω τις ερωτήσεις θα μου δώσεις την προδοσία τους; Στ. Σταυρόπουλος, «Πράξη εξαφάνισης» Οσοι σκέφτονται κι εκφράζονται με τον αυτοβαυκαλισμό ότι, ο καθένας και συνολικά η παρέα τους, εκπροσωπούν μονοπωλιακά μία [τραυματισμένη από τους ίδιους] ιδεολογία,ένα διαψευσμένο [από τον Υπαρκτό] μοντέλο διακυβέρνησης ή μία λαϊκή εκδοχή του σοσιαλφιλελευθερισμού,πέραν του ότι φαίνεται να έχουν […]

Δεν συμφωνώ μια αριστερή εφημερίδα να βγάζει στη φόρα, πρωτοσέλιδο, τα πολύ προσωπικά των αντιπάλων της Μίμης Ανδρουλάκης, «Δύο μόνο δάκρυα» Νομίζω ότι χρειάζονται μια σύγχρονη μηχανή του χρόνου και του χώρου γιατί όλα όσα «μηχανεύονται» κινούνται σε άλλες [ξε]περασμένες/ξεχασμένες πολιτικές χωροχρονικές διαστάσεις. Θεσμοθετούν π.χ τα σκάνδαλα [των άλλων] ως «πολιτικό επιχείρημα» ενώ τα δικά […]

Εικόνες ευτελείς, μονότονα ίδιες, μεθοδικά ακρωτηριασμένες Γιάννης Κακουλίδης, «Ωραία Μπλε» Η εποχή της επικοινωνίας καθαγιάζει την υπεροχή της εικόνας πάνω στο γεγονός, αδιαφορώντας συχνά για την ίδια την αλήθεια. Η επικοινωνιακή ιδεολογία αποτελείται από ένα σύστημα ιδεών, παραστάσεων, αντιλήψεων και μύθων μέσα από το οποίο [και μόνο;] μπορεί ο άνθρωπος – πολίτης – θεατής να […]

Χαιρέτα μου τους σοσιαλ-λουμίδηδες Μίμης Ανδρουλάκης, «Δύο μόνο δάκρυα» Σαν κομματικοί ερημίτες που ζούνε με τις περασμένες ζωές των άλλων [με τις οποίες οι συγγενείς τους συχνά δεν είχαν καμία «ηρωική» σχέση], σαν φρουροί ενός ήδη κατειλημμένου ή ερειπωμένου ιδεολογικού κάστρου, σαν μαχητές μιας ψευδαίσθησης ηθικής ανωτερότητας, σαν κληρονομικοί ιδιοκτήτες άγονων φαντασιώσεων, τα κόμματα στην […]

Θα περιπλανηθούμε σε λησμονημένους ατραπούς. Θα διαβάσουμε πάλι τ’ αδιάβαστα εκείνα που περιφρονήσαμε στις παραπομπές Δ. Καραμβάλης, «Απο-λογίας από-λογος» Απόηχοι ουτοπικής άμεσης Δημοκρατίας και αγχωμένης σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής πολιτικής εμφανίζονται σαν νεο-οράματα, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μεταμφιεσμένους μύθους. Ακόμα κι αν η αγανάκτηση γέννησε τον Λαϊκισμό, αυτός δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε θεσμικό ριζοσπαστισμό. […]

Πάντα κάποιος Κανένας / θα βρίσκεται στο δρόμο μου / για να χλευάζει / της τύφλωσής μου την παράκρουση / και να θυμίζει / του εαυτού μου το γιγαντισμό. Πηνελόπη Γιώσα, «Ο Πολύφημος» Οπως ο Κυνισμός –ελέγετο ότι –είναι τρόπος Ζωής έτσι και ο Αριστεροκυβερνητισμός –μοιάζει να –αποτελεί «Σχολή σκέψης εκτός λογικής και αστικής έννομης […]

Νοθεύουν το παρόν με παρελθόν και σπάνε την κλεψύδρα Χαρά Ρίζου, Το κλείδωμα του χρόνου Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους χωρίς πρόσωπο, δίχως βλέμμα. Τους ζητάς ταυτότητα και δεν έχουν πιστοποιημένα χαρτιά επιβίωσης. Ελληνες και ξένοι ζούνε σε άλλη διάσταση. Δεν είναι καν «ό,τι δηλώσουν». Δεν δηλώνουν Τίποτα. Νιώθουν [ότι τους θεωρούν] Τίποτα. Ετσι […]

Ο φόβος μυρίζει πάντα το ίδιο. Το ίδιο και η μυρωδιά του φυγάδα Λουίς Σεπούλβεδα, «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό» Ποιοι είναι και τι πράγματι θέλουν οι κυβερνώντες; Τι γνωρίζουν και τι [υποκρίνονται ότι]αγνοούν; Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε τις Δέκα Εντολές της Διακυβέρνησης. – Δεν πειράζει να παγιδεύεις τη Δημοκρατία υπερβαίνοντας συνεχώς […]

Κατά διαστήματα ο Θεός εμφανίζεται στη Γη άλλοτε ως πέτρα άσημη, άλλοτε ως δέντρο υπάκουο. Ουδέποτε όμως ως στολισμένος Πατριάρχης και Πάπας με παρμπρίζ Κ. Μαρδάς, «Γυμνή Θεολογία» Επιστροφή στο μέλλον. Back to the future. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. 1996. Ολοι πιστεύαμε πως αύριο καθετί θα είναι διαφορετικό. Θα πιάσουμε το νήμα από την αρχή, με το […]

Οι Δον Κιχώτες πάνε μπρος και βλέπουνε ώς την άκρη του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα Κ. Καρυωτάκης, «Δον Κιχώτες» Χριστούγεννα. Φτωχούγεννα. Αριστερούγεννα[;]. Οπως και να ‘χει, η περισυλλογή αυτές τις μέρες είναι αναγκαία και λυτρωτική. Οι πιστοί στον Αρχηγό και το Κόμμα και λιγότερο πιστοί στην Ορθοδοξία και τους Αγίους πρέπει να […]

Το άδικο των άσχημων πραγμάτων είν’ άδικο ανείπωτα μεγάλο. W. B. Yeats, «Το ρόδο στην καρδιά του» Είναι άραγε δύσκολο, μέχρι ακατόρθωτο, να μπορέσει να μείνει κάποιος που κινείται στον δημόσιο χώρο απόλυτα έντιμος; Είναι αδύνατο να μη μεροληπτήσει και να μην αδικήσει με πρόθεση στάθμισης οφέλους/βλάβης; Στα ερωτήματα αυτά πρέπει να κληθούν να δώσουν […]

Μη γράφεις άδικα επιστολές. Ποτέ δεν θα απαντηθούν. Οχι πως δεν γράφεις τα σωστά. Μα δεν υπάρχουν πια οι παραλήπτες Κώστας Μαρδάς, «Γυμνή Θεολογία» Πολλοί μιλάνε για το Τέλος της Εποχής, αποφεύγοντας όμως να εξειδικεύσουν σε ποια ακριβώς Εποχή αναφέρονται, ποια Εποχή εύχονται να έρθει. Ολοι επικαλούνται «καθαρές» λύσεις, αλλά ο τρόπος που χειρίζονται Σύνταγμα […]