Θεωρείο

Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει μόλις έχει κατεβεί από το προεδρικό αεροσκάφος και, βλέποντας την κόκκινη γραβάτα του Νίκου Κοτζιά, τον ρωτάει εάν είναι εκείνη που του είχε χαρίσει ο ίδιος. «Ναι, ωραία διπλωματία ε;» απαντά εκείνος συνοδεύοντας τη διαβεβαίωση με ένα αυτάρεσκο γέλιο για κάτι που ο αντιλήφθηκε πιθανότατα ως μια από τις πιο ευφυώς […]

Από μια άποψη έχει δίκιο ο Γιάννης Δραγασάκης, «δικά μας παιδιά» είναι. Οπωσδήποτε αυτά που μπούκαραν στο παλιό δημαρχείο του Υμηττού, όπου μιλούσε σε εκδήλωση ο ίδιος, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους κρατουμένους για τρομοκρατία. Αλλά και τα άλλα. Και εκείνα που θα μπουκάρουν μια μέρα και θα ξεδιπλώσουν το πανό του Παναθηναϊκού […]

Θα ήθελαν να είναι πολλοί στη θέση της. Να έχουν μπροστά τους ένα ανοικτό μικρόφωνο, να κοιτάνε με αυτάρεσκο βλέμμα την κάμερα και να λένε «ο συντηρητισμός εκείνων που σοκάρονται από τον ληστή τραπεζών, αλλά δεν ιδρώνει το αφτί τους για τη μεγάλη ληστεία που γίνεται στα σπίτια των πολιτών από τις τράπεζες με τους […]

Η «FAZ» του εξασφάλισε μια θέση στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες: Ποτέ την εποχή των Μνημονίων, έγραψε, δεν είχε κλείσει κανείς αξιολόγηση τόσο γρήγορα όσο εκείνος. Επίτευγμα που του αναγνώρισε και ο Νίκος Φίλης: «Είναι επιτυχημένος υπουργός, αφού υλοποιεί ταχύτατα τις μνημονιακές δεσμεύσεις» είπε στο Κανάλι της Βουλής. Κάνει όμως τον Ευκλείδη Τσακαλώτο ξεχωριστό όλη αυτή […]

Θα μπορούσε να ήταν ο ήρωας εκείνου του ποιήματος του γερμανού πάστορα Μάρτιν Νίμελερ που εκ παραδρομής αποδιδόταν για χρόνια στον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Οταν έχτιζαν συναδέλφους του, δεν διαμαρτυρήθηκε επειδή τον ίδιο δεν είχε προσπαθήσει να τον χτίσει κανείς. Δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε όταν χτύπησαν κάποιον άλλον, επειδή τον ίδιο δεν τον είχαν χτυπήσει. Ούτε όταν […]

Αυτή τη φορά οι προθέσεις δεν είναι καν καλές. Αλλά ο δρόμος του κοινωνικού μερίσματος φαίνεται να οδηγεί και πάλι εκεί: στην Κόλαση. Ή, ακόμη χειρότερα, στη ματαίωση της ελπίδας για τους πολλούς πολίτες των οποίων οι αιτήσεις απορρίπτονται για τυπικούς λόγους. Οι επικοινωνιακές προθέσεις της κυβέρνησης σκόνταψαν σε εκείνον τον βαθύ και ανελαστικό πυρήνα […]

Είναι μόνο ότι ποτέ ένας πρωθυπουργός δεν είχε πει ποτέ τόσα πολλά ψέματα για τόσους πολλούς σε τόσο μικρό διάστημα; Οχι, είναι και ότι ποτέ τόσοι πολλοί δεν είχαν διαψεύσει έναν πρωθυπουργό σε επίσης τόσο λίγο χρόνο. Ποτέ μια πρωθυπουργική ομιλία στη Βουλή δεν είχε υποδειχθεί ως μείγμα ψευδών πληροφοριών για γεγονότα και δυσφημιστικών υπονοούμενων […]

Ως αρκτικόλεξο δεν ακούγεται και πολύ εύηχο –δύσκολα θα βρει έτσι την τύχη που ενδεχομένως του αξίζει. Αν όμως το Κίνημα Αλλαγής καταφέρει να μείνει στον αφρό χωρίς συντμήσεις, τότε η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα έχουν αποδείξει ότι τουλάχιστον μια φορά ένα σπίτι χτίστηκε πρώτα από τα κεραμίδια χωρίς να καταρρεύσει αμέσως. […]

Οταν χειροκροτείς ανακατεμένος στο πλήθος μπορείς πάντα να διατηρήσεις την ανωνυμία σου. Μπορείς, ας πούμε, να έχεις υπάρξει χειροκροτητής του Πάνου Καμμένου από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ, ένας από τους 146 χειροκροτητές του ύφους του, και να πεις κάποτε ότι όχι, εσύ ποτέ δεν χτύπησες με ενθουσιασμό τις παλάμες σου, ποτέ δεν έσκασες στα γέλια […]

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος εκτός διπολισμού ανεβαίνει στον δημοσκοπικό θρόνο. Στην πραγματικότητα συνέβη ακριβώς το αντίθετο: όλοι όσοι συστήθηκαν στο εκλογικό κοινό ως δημιουργοί νεοφυών δυνάμεων, από τον Στεφανόπουλο της ΔΗΑΝΑ και τον Αβραμόπουλο του ΚΕΠ ώς τον Κουβέλη της ΔΗΜΑΡ και τον Θεοδωράκη του Ποταμιού, επιβραβεύτηκαν στις δημοσκοπήσεις είτε με διψήφια […]

Αν μείνει κανείς μόνο στον προσφυγικό καταυλισμό, τότε πράγματι η Μόρια είναι «η ντροπή της Ευρώπης», όπως έγραψε ο δημοσιογράφος του «Σπίγκελ», που για να την επισκεφθεί δεν χρειάστηκε παρά να φορέσει μια κίτρινη νιτσεράδα. Αν όμως στις δραματικές συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών προστεθούν και άλλες παράμετροι, τότε ο γεωγραφικός χώρος αλλάζει. Γιατί δεν είναι […]

Είναι η δίψα για διάκριση που έκανε τον Αλέξη Τσίπρα να πάει στο Παρίσι για να τιμηθεί με το βραβείο Πολιτικού Σθένους; Η κρυφή ικανοποίηση που νιώθει κάποιος όταν αναγνωρίζεται επιτέλους το έργο του; Ή απλώς η εκτίμησή του ότι ποτέ δεν έκανε κακό μια βράβευση, κι ας είναι το βραβείο ό,τι να ‘ναι; Με […]

«Προφανώς και ήταν απαραίτητο να την βρίσω». Μίλησε ως αυθεντία φύσει ή θέσει; Είναι ο πολίτης Νίκος Καρανίκας που εξήγησε χθες γιατί άφησε ελεύθερο τον προσωπικό του βόθρο; Ή ο πρωθυπουργικός σύμβουλος; Από την απάντηση θα κριθεί και ένα άλλο ερώτημα. Θα φανεί εάν υπάρχει λόγος να ασχολείται κανείς μαζί του όταν στέλνει ένα «τσουλί […]

Επιστρατεύοντας κανείς το πολιτικό γλωσσάρι της περασμένης ή και της προπερασμένης δεκαετίας, θα έλεγε ότι στις κάλπες πήγε το «όλον ΠΑΣΟΚ» καθώς και δημαρίτες που την εποχή εκείνη ανήκαν στον Συνασπισμό, πριν το κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς ριζοσπαστικοποιηθεί στα νάματα του λαϊκισμού και εκφυλιστεί σε ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι είναι αυτό που βγήκε από τις κάλπες; […]

Με τους πολέμους σπανίως ξεμπερδεύει κανείς εύκολα. Και με τον πόλεμο που κήρυξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στους αντιεξουσιαστές, το πιθανότερο είναι ότι θα επιβεβαιώσει τον κανόνα. Οτι αυτός ο ασύμμετρα βίαιος και εκ του ασφαλούς ακτιβισμός τους «δεν θα τελειώσει την επόμενη ημέρα της κυβέρνησης της ΝΔ», όπως δήλωσε για ακόμη μία φορά ο ίδιος, […]

Μπορεί κανείς να προσμετρά στους σχεδιασμούς του έναν Μαραθώνιο. Οχι όμως να προβλέψει μια φυσική καταστροφή. Κάπως έτσι, η Κεντροαριστερά οδεύει στον β’ γύρο των εκλογών της με την προεκλογική εκστρατεία των δύο υποψηφίων παγωμένη από το εθνικό πένθος και χωρίς τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Σημαίνει αυτό ότι οδεύει και ξεχασμένη; Μπορεί η διαδικασία να εκτονώθηκε ως […]

Το Μέγαρο Μαξίμου δεν εγκάλεσε ανοικτά στην ανακοίνωσή του την Μιράντα Ξαφά για εθνική προδοσία –δεν το έκανε ούτε ο συστημικός του Τύπος που καταγγέλλει την οικονομολόγο για την «υπονομευτική της στάση» και τη «ζοφερή εικόνα που παρουσίασε για την οικονομία μας». Αλλά από την κτητική αντωνυμία, αυτό το εξόχως αντιδημοσιογραφικό και εθνικοπατριωτικό «μας», και […]

Τι από τα δυο είναι πιο πιθανό; Να εμφανιστεί ξαφνικά σε έναν χρόνο από τώρα ο Αλέξης Τσίπρας μπροστά σε μια κάμερα για να αναγγείλει από το Μέγαρο Μαξίμου με διάγγελμα το επόμενο κοινωνικό μέρισμα; Ή να έχει αναγγείλει στο μεταξύ με ένα άλλο διάγγελμα από το ίδιο μέρος και πιθανότατα το ίδιο ύφος την […]

Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Κέντρου έτσι όπως το θυμούνται οι παλαιότεροι και δεν γνώρισαν οι νεότεροι, συντάχθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ. Από τις προχθεσινές κάλπες δεν αποδείχθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Αλλά ότι το Κέντρο, εκείνος ο φιλελεύθερος, αστικός […]

Οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει. Κι αν ήθελε να συνδέσει κανείς το αξίωμα αυτό με τις πολιτικές του σημάνσεις θα έλεγε ότι το «ουδέν σχόλιο» του Νίκου Βούτση είναι πολύ πιο συνεπές με τις καταστατικές αρχές της αστικής δημοκρατίας σε σχέση με το κόμμα της Κεντροδεξιάς που σε ανακοίνωσή του αναφέρθηκε στην παρουσία του γιου του […]

Το ερώτημα είναι τόσο παλιό όσο και η συκοφαντία. Τι κάνει κανείς όταν πέφτει θύμα της; Αντιδρά με κίνδυνο να κυλιστεί στις λάσπες; Ή αφήνει τη συκοφαντία να περάσει με κίνδυνο να τον κυνηγάει η σκιά της σε όλη του τη ζωή; Στη στάθμιση κινδύνων που έκανε, ο Σταύρος Θεοδωράκης επέλεξε τον πρώτο. Τον κίνδυνο […]

Και να που μάθαμε από μια ανακοίνωση πώς σκέπτεται και πώς εκφράζεται ο υπουργός Παιδείας όταν χάνει την ψυχραιμία του. Πώς μεταλλάσσεται από έναν καθηγητή με καλοπροαίρετο ύφος, διατεθειμένο να ξεδιπλώσει υπομονετικά στα τηλεοπτικά στούντιο το μεγαλόπνοο όραμά του για την παιδεία, σε έναν κουτσαβάκη της εξουσίας που νουθετεί τους υπηκόους του πρυτάνεις με ένα […]

Αν το πρώτο ντιμπέιτ της Κεντροαριστεράς ήταν ένα ενδοπαραταξιακό to know us better για τους υποψηφίους και μια χρήσιμη επίδειξη πολιτικού πολιτισμού για το κοινό που το παρακολούθησε, το δεύτερο ήταν η επανάληψη από την οποία δεν έμαθε κανείς τίποτε. Χωρίς τον χαρακτήρα και την χρησιμότητα του πρώτου, ήταν απλώς αντιτηλεοπτικό: ο πιο έμπειρος τηλεοπτικός […]

Είναι μια διαδρομή μόλις δυο ετών που δεν θα είχε τερματίσει απλώς μια πολιτική καριέρα, μπορεί να είχε τινάξει στον αέρα και ολόκληρο κόμμα. Θα αρκούσε να τα βάλει κανείς στη σειρά για να το διαπιστώσει: ποιος πολιτικός οργανισμός, εκτός από αυτόν του Πάνου Καμμένου, θα άντεχε και το καζίνο και το ψέμα για τη […]

Εξαρτάται τι θα ορίσει κανείς ως αρχή στη διαδρομή του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Αν δηλαδή τοποθετήσει το σημείο εκκίνησης στα θρανία ενός από τα καλύτερα σχολεία του Ηνωμένου Βασιλείου, για να περάσει από τα σπασμένα ελληνικά και να μπορέσει έτσι να καταλήξει στο φλέγμα της φυματικής σαρανταποδαρούσας με τον μηνίσκο στα πόδια και τις σακούλες του […]

Εντάξει, αριστεροί με δεξιά τσέπη υπάρχουν –βρίσκει κανείς πολλούς και στην κυβέρνηση. Αλλά υπάρχουν και δεξιοί με αριστερή τσέπη ή έστω αριστερή καρδιά; Ή είναι όλοι τους ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι, πρόθυμοι να χαρίσουν τα πάντα στους κεφαλαιοκράτες για να πιουν όλοι μαζί το αίμα των φτωχών με το μπουρί της σόμπας; Δεν είναι η χοντροκομμένη διατύπωση […]

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να δείξει ότι το μοίρασμα του υπερπλεονάσματος σε συσκευασία μποναμά δεν συνιστά κοινωνική πολιτική. Αρκεί να θυμηθεί τι έλεγε ο Πρωθυπουργός, που ετοιμάζεται σήμερα να μοιράσει λεφτά, για τον προκάτοχό του που τα είχε μοιράσει στη δική του πελατεία –τους στρατιωτικούς. Οτι μιλούσε για ελεημοσύνη, ψίχουλα και προσβολή απέναντι […]

Εντάξει, δεν είναι για να παίζει και σε λούπα. Για όσους όμως δεν διψούν για τηλεοπτικό αίμα, το ντιμπέιτ της Κεντροαριστεράς πέτυχε τουλάχιστον έναν στόχο. Εστω και διά των μονολόγων, υπηρέτησε έναν πολιτικό διάλογο που σε πολλά σημεία ήταν ουσιώδης και ένα πλαίσιο πολιτικού πολιτισμού που συνήθως είναι απών ακόμη και στις καλύτερες πολιτικές οικογένειες. […]

Είναι μόνο μια διπλωματία που έχει νεύρα; Οχι, είναι και μια διπλωματία με προσωπική ατζέντα, ιδεοληψία και κρίσεις πολιτικού μεγαλείου. Κι αν τα νεύρα αποτυπώνονται στο οξύ ύφος της ανακοίνωσης που εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών για όσα είπε ο ισπανός πρεσβευτής, όλα τα υπόλοιπα τα εντοπίζει κανείς με μια μικρή αναδρομή στα σχεδόν τρία χρόνια […]

Οχι, δεν μίλησε ως πολιτικός, μίλησε ως επιστήμονας. Δεν είναι ο υπουργός Επικρατείας ούτε ο υπουργός Παρακολουθήσεων που «παρακολουθεί τα ποιοτικά και ποσοτικά δεδομένα στα social media» για να καταλήξει στο «ενδιαφέρον παραπολιτικό στοιχείο» με βάση το μηνιαίο report που του δίνουν οι συνεργάτες του ότι «συνεχίζεται η μαζική δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών που ακολουθούν ταυτόχρονα […]

Γνωρίζονταν, λένε, από την εποχή που ήταν και οι δύο υπουργοί Εσωτερικών. Περίπου, δηλαδή, από την εποχή που ο Προκόπης Παυλόπουλος έβλεπε επί τρεις ημέρες την Αθήνα να φλέγεται, ο Νικολά Σαρκοζί φοβόταν ότι η ίδια πυρκαγιά θα ξεσπούσε στα μπανλιέ για να απλωθεί σε ολόκληρο το Παρίσι και ότι ο ίδιος δεν θα κοίταζε […]

Βλέποντας κανείς από τις κερκίδες της πολιτικής αρένας τον Γιώργο Καμίνη να κατηγορεί τον Σταύρο Θεοδωράκη ότι «δεν μπορεί να ηγηθεί μιας παράταξης με όρους λάιφ στάιλ» και τον Σταύρο Θεοδωράκη να απαντά στον Γιώργο Καμίνη ότι «η κατηγορία είναι δανεισμένη από τη λασποθήκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», μπορεί και να σκεφτεί ότι επιτέλους χύθηκε και λίγο […]

Είναι μια σούμα που δύσκολα γίνεται χωρίς «κομπιουτεράκι». Είναι τα χαμένα δισεκατομμύρια που πρέπει να ψάξει κανείς εδώ κι εκεί για να υπολογίσει το κόστος της κρίσης μέσα στην κρίση. Γιατί ακόμη κι αν δεν συμπεριλάβει τα 2,4 δισ. που προσφέρει με περίσσευμα γαλαντομίας το ελληνικό κράτος για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στις Ηνωμένες […]

Ας πούμε ότι ο ένας, ο Ντόναλντ Τραμπ, δημιουργεί το είδος της οικειότητας που διακονούν οι οικοδεσπότες των ριάλιτι σόου. Και ότι ο άλλος, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν την αναζητά στην ατμόσφαιρα, συνηθίζει να την αποκτά μόνος του με τη γλώσσα του σώματος όπου κι αν βρίσκεται. Το διαπιστώνει εύκολα κανείς εάν παρατηρήσει ότι για […]

Μπορεί να τη δει κανείς σαν ειδική περίπτωση. Σαν τη χώρα που διέθετε μια εύρωστη Ακροδεξιά όταν σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης τα ακροδεξιά κόμματα φυτοζωούσαν στο πολιτικό περιθώριο. Αλλά η Αυστρία δεν είναι μόνο η χώρα του Γεργκ Χάιντερ και των πολιτικών επιγόνων του. Δεν είναι καν η χώρα του Σεμπάστιαν […]

Εντάξει, δεν περιμένει κανείς να γίνει η συζήτηση για την κάνναβη σε περιβάλλον φιλελεύθερης ευφορίας. Θα ήταν τουλάχιστον θλιβερό όμως να γίνει με όρους ιδεοληπτικής ασφυξίας. Με τον συνταξιούχου γυμνασιάρχη συντηρητισμό του ΚΚΕ, ας πούμε, το οποίο σε ανακοίνωσή του υπονομεύει την ιατρική χρήση της κάνναβης ως «λεγόμενη», καταγγέλλοντας ότι είναι «ο δούρειος ίππος για […]