Κραυγές και ψίθυροι

Είναι μέρες που αυτά τα οποία μας συμβαίνουν ή παρακολουθούμε να συμβαίνουν, μοιάζουν με σενάριο, μυθιστόρημα, φάρσα. Είτε γιατί ξεφεύγουν από κάθε συνθήκη κανονικότητας είτε γιατί οι πρωταγωνιστές τους αναπτύσσουν χαρακτηριστικά ηρώων του διεθνούς ρεπερτορίου, από Μολιέρο και Κομέντια ντελ Αρτε μέχρι μπουρλέσκ. Συμβαίνουν, θα πείτε, και στις καλύτερες οικογένειες και στις καλύτερες χώρες. Μόνο […]

Το σύμπτωμα είναι μόνιμο αλλά παρουσιάζει εξάρσεις τα Χριστούγεννα, την άνοιξη και λίγο πριν από τον Δεκαπενταύγουστο. Με αφορμή, αντίστοιχα, τις βιτρίνες του Μινιόν, το άρωμα από τις νεραντζιές της Αθήνας και τις νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά. Είναι η νοσταλγία της νοσταλγίας. Ή μήπως ο ψυχαναγκασμός της; Ώς ένα σημείο, ψυχική […]

Λένε ότι οι άνθρωποι περνούν το σύνορο που χωρίζει την παιδική ηλικία από τον κόσμο των ενηλίκων όταν γίνονται υπεύθυνοι, όταν δηλαδή αρχίζουν και αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που δεν διασχίζουν ποτέ το σύνορο και μένουν προσκολλημένοι στην ουτοπία τού «δεν φταίω εγώ, φταίει η αγάπη που τσακίζει σαν φτερό, φταίει […]

Την εβδομάδα που πέρασε, η λεπτή κόκκινη γραμμή που απλώνεται ως ευμετάβλητο σύνορο ανάμεσα στους μύθους της Ιστορίας και την πραγματικότητα των ανθρώπων, τύλιξε δύο γεγονότα, συγκυριακά μεν αλλά καθόλου άσχετα. Κοινός παρανομαστής η διαπίστωση ότι για να φέρουμε στον σύγχρονο διάλογο τον κομμουνισμό, πρέπει να κάνουμε μακροβούτια 60, 80 ή και 100 ετών στο […]

Το taxibeat το ξέρετε. Μια εφαρμογή για smartphones, μια φαεινή ιδέα που είχε, εν μέσω κρίσης, ο Νίκος Δανδράκης και εξέλιξε σε πολύ επιτυχημένη επιχείρηση. Τόσο επιτυχημένη που αν, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, θα λέγαμε ότι με το taxibeat «γίναμε Ευρώπη», σήμερα η Ευρώπη έγινε Ελλάδα αφού η εφαρμογή πουλήθηκε, πρόσφατα, σε γερμανική […]

Εχω βαρεθεί να επαναλαμβάνω ή να υπαινίσσομαι τη διατάραξη ή τη ρήξη στη σχέση επιθυμίας και πραγματικότητας. Αλλά είναι τόσο μεγάλη η ευλάβεια με την οποία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπηρετούν αυτό το σχήμα και πυροδοτούν τη διαρραγή που κάθε μέρα τρακάρεις μετωπικά με το φαινόμενο και την τοξικότητά του. Γιατί δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά […]

Στα κάγκελα είναι εδώ και μέρες οι συμπατριώτες μου Παριανοί. Αιτία τα αιολικά πάρκα, δηλαδή οι περίπου 50 ανεμογεννήτριες που, σε πρώτη φάση, πρόκειται να εγκατασταθούν στο νησί. Ενα σχέδιο που θα επεκταθεί και στη Νάξο, στην Τήνο, στην Ανδρο. Τα ίδια γίνονται και στη Σκύρο. Πάνδημη λοιπόν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Παροικιά. Η ουσία […]

Στους 26 μήνες της διακυβέρνησής του προσπαθώ να θυμηθώ έστω και μία φορά που ο Αλέξης Τσίπρας να μίλησε ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Το ίδιο κάνουν υπουργοί και λοιπά στελέχη με ελάχιστες, αποσπασματικές εξαιρέσεις. Θα πείτε, διχασμένοι πορεύονται και οι ίδιοι ακροβατώντας (και τσαλαβουτώντας) ανάμεσα στις κυβερνητικές κυβιστήσεις και στην ανάμνηση τού «Δεν πληρώνω», […]

Στην ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται» (1959), ο Πίτερ Σέλερς είναι ο πρωθυπουργός ενός ευρωπαϊκού κρατιδίου του οποίου το μοναδικό έσοδο προέρχεται από την παραγωγή μιας ειδικής ποικιλίας κρασιού. Οι ΗΠΑ κλέβουν τη φόρμουλα, με αποτέλεσμα το κρατίδιο να πτωχεύσει. Ο πρωθυπουργός κηρύσσει τον πόλεμο σε αυτούς που κατηγορεί ως υπαίτιους της πτώχευσης, προσδοκώντας όμως […]

Σήμερα, παραμονή της ημέρας του μπακαλιάρου, εδώ θα μιλήσουμε για σουβλατζίδικα. Τα θυμόσαστε παλαιότερα; Με έναν πάγκο άντε και ένα τραπεζάκι στο βάθος, όπου κάποιος γραφικός μπεκιάρης, «υιοθετημένος» από τον καταστηματάρχη, καθόταν με τις ώρες πίνοντας μπίρες και ατενίζοντας το κενό. Οι υπόλοιποι είτε παραγγέλναμε ντελίβερι είτε περνούσαμε στα γρήγορα να πάρουμε τα παραφουσκωμένα πακέτα. […]

Αστοχη, απρεπής, άκαιρη, άδικη, διχαστική και μη αρμόζουσα σε πολιτικό λόγο η δήλωση του Γερούν Ντεϊσελμπλούμ για τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια που ‘χουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια, μόνο του Νότου όμως. Από την άλλη, δικαιολογημένη η έντονη αντίδραση που προκάλεσε η δήλωσή του στο Ευρωκοινοβούλιο με αποτέλεσμα να προσπαθεί να συμμαζέψει […]

Ξεστήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο η έκθεση GR80s. Στους περίπου δυόμισι μήνες που διήρκεσε, πρωταγωνίστησε με πολλούς τρόπους στο μιντιακό τοπίο. Ως αυθεντικό παιδί της δεκαετίας του ’80 είχα κάποιες ενστάσεις που αφορούν κυρίως στο ότι δεν αναδείχθηκε, όσο θα του άξιζε, το κυρίαρχο στοιχείο της, που είναι η μεγάλη έξοδος από τη βαλκανική μας εσωστρέφεια. […]

Κάποιος έχει πει ότι ως απαρχή του πολιτισμού ορίζεται η στιγμή που, ενώ δύο άνθρωποι τσακώνονταν, ο ένας άφησε κάτω την πέτρα που κρατούσε για να την πετάξει στον άλλον και ανέπτυξε τα επιχειρήματά του. Μήπως όμως αυτό είναι το τέλος της βαρβαρότητας; Μήπως ο πολιτισμός αρχίζει από τότε που κάποιος κρυφοκοίταξε πίσω από μια […]

Στη συλλογική μας συνείδηση έχει περάσει με πολλούς τρόπους. Από την αναφορά στη βλακώδη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου απέναντι στον κίνδυνο μέχρι τις παροιμίες για το κρέας που ο παπάς βαφτίζει ψάρι ή για όσους αντιλαμβάνονται το πτύειν στα μούτρα τους ως ανοιξιάτικη βροχούλα. Ολα αυτά αποτυπώνουν την ελλειμματική σχέση κάποιου με την πραγματικότητα και τη […]

Η αρχή είχε γίνει πέρυσι με το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα που η ψηφιακή τεχνολογία έδωσε χρώμα στους αγαπημένους ασπρόμαυρους ήρωές της. Σήμερα επαναλαμβάνεται όχι πλέον ως πείραμα, αφού η προηγούμενη απόπειρα είχε εξαιρετική αποδοχή. Και έτσι θα δούμε το «Της Κακομοίρας» (και όχι τον «Μπακαλόγατο» όπως […]

Μας το είχε τάξει, ως υπόσχεση ραγδαίας ανάπτυξης, η πρώην υφυπουργός Βιομηχανίας Θεοδώρα Τζάκρη όταν ανέλαβε το υφυπουργείο. Θα γέμιζε την Ελλάδα με φουγάρα είχε πει και αν, στην εποχή μας, ταυτίζει τη βιομηχανία με φουγάρα και τσιμινιέρες μήπως περιμένει, ως επενδυτή, τον Μποδοσάκη να ιδρύσει την ΠΥΡΚΑΛ. Είναι αυτή η άποψη που έχουν οι […]

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, τότε που η Αριστερά είχε εισβάλει ως μόδα (μαζί με τις κλαρωτές φούστες και τις καλαθούνες) στα ρετιρέ του Κολωνακίου και άλλων μεγαλοαστικών συνοικιών της εποχής, υπήρχε το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού –ο «παππούς», ας πούμε, του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, αν και το συγκεκριμένο γενεαλογικό δέντρο έχει υποστεί ποικίλους μετασχηματισμούς. Η […]

Θυμάμαι τον Ιούλιο του ’15, τον Ιούλιο του μίσους και του λαϊκισμού, τους υποστηρικτές του Οχι να προσπαθούν με ιστορικά άλματα, ανιστόρητες αναφορές και επιχειρήματα που ανάγονταν στις Σταυροφορίες ή τους Βησιγότθους να αποδομήσουν την ουμανιστική παράδοση, τις δημοκρατικές αρχές και αξίες της Ευρώπης. Αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες είναι μια καλή ευκαιρία να […]

Η Εύα Χερτζίγκοβα το έλεγε από δωδεκάφυλλες αφίσες, γύρω στο 1994, όταν διαφήμιζε τα push up σουτιέν Wonderbra. «Κοιτάξτε με στα μάτια». Διότι οι διερχόμενοι μόνο στα μάτια δεν την κοίταζαν. Λίγο αργότερα, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ως πρόεδρος του Συνασπισμού, είχε υιοθετήσει το σύνθημα σε κάποια καμπάνια, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε την γκάφα και το απέσυρε. […]

Στην κατά Τόνι Κούσνερ διασκευή της «Φρεναπάτης», του ομώνυμου έργου που έγραψε ο Πιερ Κορνέιγ το 1636, ένας μεγαλοδικηγόρος από την Αβινιόν αναζητά τον γιο του που έχει εξαφανιστεί, διωγμένος σχεδόν από την τυραννική συμπεριφορά του πατέρα του. Οταν όλες του οι προσπάθειες αποδεικνύονται άκαρπες, καταφεύγει στον μάγο Αλκάντρ ο οποίος του «δείχνει» κομμάτια κι […]

Συνέβη την περασμένη εβδομάδα, για πολλοστή φορά μέσα στα τελευταία χρόνια. Πήγα σε ένα συνοικιακό κατάστημα με τοπικά προϊόντα το οποίο είχα να επισκεφθώ από το καλοκαίρι και βρέθηκα αντιμέτωπη με τη συνηθισμένη εικόνα. Κατεβασμένα ρολά, κάποιοι φάκελοι και λογαριασμοί σφηνωμένοι ανάμεσα στα σίδερα, κάμποσα διαφημιστικά φυλλάδια μαζί με άδεια κουτάκια από αναψυκτικά και χάρτινα […]

Η Νίκολα Θορπ δούλευε στην υποδοχή της βρετανικής εταιρείας Portico που έχει αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα ως προς την εμφάνιση των γυναικών υπαλλήλων της. Ανάμεσα στους κανόνες, ότι πρέπει να φορούν τακούνια από πέντε έως δέκα πόντους. Η Θορπ πήγε μια μέρα στο γραφείο της με παπούτσια φλατ και οι ιδιοκτήτες την απέλυσαν. Εκείνη τότε κατέφυγε […]

«Κολιός και κολιός απ’ το ίδιο βαρέλι». Παροιμία που περιγράφει τα αυτονόητα. Τις εκλεκτικές συγγένειες. Στην προκειμένη περίπτωση, το «βαρέλι» που συνδέει τους ανθρώπους περισσότερο ακόμη και από τις ιδεολογίες είναι οι ιδεοληψίες τους. Κληρονομικές ή καλλιεργημένες. Τα ορμέμφυτα, εξάλλου, είναι πάντα πιο δυνατά από τις διανοητικές διαδικασίες. Αυτά σκεφτόμουν καθώς διάβαζα στο χθεσινό «Πρώτο […]

Το έχει πει ο Μαρκ Τουέιν και είναι αγαπημένο τσιτάτο των σόσιαλ μίντια. Πιο εύκολα εξαπατάς κάποιον παρά τον πείθεις ότι έχει εξαπατηθεί. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θεωρούν τα ανάλεκτα του facebook –μην πω και τα στιχάκια του ημερολογίου –πηγή γνώσης, το έκαναν ευαγγέλιο και το […]

Είναι ο τίτλος του τραγουδιού που, σε μουσική και στίχους Κηλαηδόνη, τραγούδησε η Αφροδίτη Μάνου το 1982. Η περιγραφή μιας συνηθισμένης μέρας μιας συνηθισμένης νοικοκυράς, της Μαίρης Παναγιωταρά, που όταν όμως την ακούμε παθαίνουμε πονοκέφαλο. Φανταστείτε τώρα τι θα παθαίναμε αν πριν από δέκα χρόνια γνωρίζαμε, έστω και αποσπασματικά, το ειδησεογραφικό timeline της προπροχθεσινής μέρας. […]

Οι δύο ειδήσεις, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, συμπληρώνουν το παζλ που γίνεται φόντο για ένα παλιό αφήγημα το οποίο ανασύρεται από τα βάθη της δεκαετίας του 1950 και του 1960 χωρίς καν να ξεσκονιστεί, να σενιαριστεί, να πλασαριστεί ως, έστω, «νέα, βελτιωμένη έκδοση». Η πρώτη μας λέει ότι, σύμφωνα με έρευνα του Οικονομικού Ινστιτούτου της […]

Οι εντυπώσεις είναι εναλλασσόμενες και κλιμακούμενες. Στην αρχή αναδύεται το κωμικό στοιχείο. Που στη συνέχεια γίνεται θλιβερό, διότι είναι θλιβερός ο ιδεολογικός αυτοεξευτελισμός κάποιου ανεξάρτητα από το αν τον εκτιμάς. Αλλά ακόμη και αυτό μεταλλάσσεται σε ανησυχία. Οχι τόσο για τα σκοτεινά σενάρια που έχουν να κάνουν με το βαθύ μέλλον. Αλλά κυρίως για τη […]

Αν επανέρχομαι στο «τραγικό δυστύχημα» για δεύτερη συνεχόμενη μέρα είναι διότι ανέδειξε κάποιες από τις πιο βαθιές και τραυματικές εθνικές μας παθογένειες. Καταρχάς γιατί ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το συμβάν; Εχουν γίνει τροχαία με περισσότερους νεκρούς που δεν απασχόλησαν τόσο. Εδώ όμως έχουμε οπτικό ντοκουμέντο. Ενα βίντεο που δεν δημοσιοποιήθηκε επισήμως από την Τροχαία αλλά […]

Ο θάνατος αξιολογεί τη ζωή κάποιου ή μήπως η ζωή τον θάνατό του; Τις τελευταίες μέρες προσέκρουσα και στα δύο. Η πρώτη ήταν ήπια πρόσκρουση. Με ευγενή δημοσιογράφο, διανοούμενο και ρομαντικό ιδεολόγο της Αριστεράς, ο οποίος διέγνωσε αριστερή αρχοντιά και αριστερό ήθος στην απόφαση της οικογένειας του Νίκου Κούνδουρου να μη δεχτεί να κηδευτεί ο […]

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα από τα λάβαρα της αριστερής ιδεολογίας ήταν ο διεθνισμός. Και η ταύτιση με τα κινήματα ειρήνης. Ηταν αυτό που προκαλούσε διαδηλώσεις στο Σύνταγμα εναντίον του Πινοσέτ και, αργότερα, κατέβαζε αριστερές καλλιτέχνιδες στα πεζοδρόμια να βροντοφωνάζουν «Λευτεριά στον Οτσαλάν» (το -αν με προφορά προς τα μέσα, κάπως γαλλική, όπως λέμε […]

Διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως ένδειξη συμπαράστασης στον πρόεδρο της Αλληλεγγύης Λεχ Βαλέσα όταν φυλακίσθηκε από τον Γιαρουζέλσκι. «Είμαστε όλοι Πολωνοί» ήταν τότε το σύνθημα, το οποίο λειτούργησε ως συγκολλητική ύλη για το διεθνές ακροατήριο. Και εισήγαγε στη δημόσια ζωή μια φόρμα διαμαρτυρίας από τον καναπέ που, στα χρόνια […]

Ηταν κάποτε ένα κόμμα. Που μέσα σε λίγα χρόνια απέκτησε κυβερνητική πλειοψηφία, φανάτισε, δίχασε, λαΐκισε, αλλά έκανε και μεταρρυθμίσεις, κατήργησε αναχρονιστικούς νόμους, έβγαλε τη χώρα από την εσωστρέφεια και την οδήγησε σε μια νέα εποχή. Αλλοι βέβαια λένε ότι κατέστρεψε την Ελλάδα, άλλοι ότι κατέστρεψε τους Ελληνες. Τέλος πάντων, ήταν κάποτε ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, […]

«Μάνα σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες / ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες». Καλά τα ‘πε ο Καζαντζίδης. Ολους τους συνθλίβει, όλους τους συντρίβει η εξουσία. Και αυτούς που την υφίστανται και αυτούς που την εξασκούν. Τους δεύτερους με πιο ύπουλο τρόπο. Για θυμηθείτε πριν από δύο χρόνια τα αντιμνημονιακά παλικάρια του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ήξεραν […]

Ηταν το 2007, τότε που τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν για αρχηγό. Βασικοί αντίπαλοι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Δεν θυμάμαι σε ποια πολιτική τηλεοπτική εκπομπή ελέχθη ούτε ποιος το είπε. Μου έχει εντυπωθεί όμως η έκπληξη κάποιου εκ των συμμετεχόντων όταν άκουσε παρακαθήμενό του να απαριθμεί τα προσόντα του […]

Συνέβη στην παρουσίαση του βιβλίου της Κατίνας Δημητρίου Ψαριανού «Ας ζήσει και κανένας», μιας βιωματικής αφήγησης για τον Εμφύλιο έτσι όπως τον έζησε η συγγραφέας –18χρονη αντάρτισσα τότε –στα βουνά της Ρούμελης. Στο πάνελ και ο Χρήστος Χωμενίδης, από τον οποίο ευειδής ρεπόρτερ της εκπομπής «Βάλε καφέ να σ’ τα πω» ζήτησε να επιβεβαιώσει την […]

Μου το είχε πει σε συνέντευξή της γνωστή ελληνίδα ηθοποιός, μούσα του νέου ελληνικού κινηματογράφου: «Μιλάνε για τη μαγεία του θεάτρου λόγω της άμεσης επικοινωνίας του ηθοποιού με τον θεατή, υπάρχει όμως μια άλλη μαγεία στον κινηματογράφο. Τώρα που εγώ είμαι εδώ, στον καναπέ μου, με μια φόρμα, αχτένιστη και με τη μύτη σαν μελιτζάνα […]