Γεωπολιτικά

Χωρίς με τίποτε να αιτιολογείται και να νομιμοποιείται οποιαδήποτε πραξικοπηματική απόπειρα εις βάρος της δημοκρατικής τάξης, εντούτοις στην περίπτωση της Τουρκίας εμφιλοχωρεί ο πειρασμός φυσιολογικού ερωτήματος: Τι δηλαδή χειρότερο θα διέπρατταν ανόμως οι πραξικοπηματίες απ’ όσα διαπράττει νομιμοφανώς ο διασωθείς Ερντογάν; Κι ενώ το πραξικόπημα στόχευε στην ανατροπή της δημοκρατικής νομιμότητος, τελικά η (κατά Ερντογάν) […]

Το προδήλως δεδομένο και το αυτοδήλως τραγικό: την ώρα που το εθνικό σκάφος ημιβυθισμένο παραδέρνει, παλεύοντας με τα θηριώδη κύματα της χρεοκοπικής θύελλας, απουσιάζουν απελπιστικά ακόμη και οι απλούστεροι κώδικες επικοινωνίας όσων σύρονται μαζί του στον βυθό! Κι αυτό είναι ίσως το υπό τις περιστάσεις χειρότερο. Καθώς αφαιρεί ελάσσονες έστω πιθανότητες διάσωσης. Οπου λοιπόν εναλλάξ […]

Το πρώτο –και αυτονοήτως εκτός συζητήσεως: Προκειμένου περί εθνικής γεωγραφίας (και κυριαρχίας) αβαρία καμία. Το απλό. Και οπωσδήποτε αδιαπραγμάτευτο. Για όλους. Ως η (χωρίς έωλα εθνικιστικά σύνδρομα) κοινή συντεταγμένη της φυσικής φιλοπατρίας όσων οικούν αυτό τον τόπο. Κι αυτό δεν χρειάζεται ούτε πομπώδεις κήρυκες ούτε φιλοκρόταλους συνηγόρους. Και κυρίως όχι επηρμένες ρητορείες ανέξοδων ηρωισμών κι […]

Τα καθ’ ημάς, με όρους στυγνής διαλεκτικής. Αλλά ποτέ με «καιροφυλακτούντα» (ή και υφέρποντα) εθνικιστικά σύνδρομα. Ομως: Τα γεγονότα είναι ο αδυσώπητος δείκτης και δρωμένων κι ενδεχομένων. Οπόταν και δεν μπορεί να παρορώνται (ή να υποτιμώνται) όσα συναποτελούν εύγλωττους κινδύνους. Δεδομένο λοιπόν 1. Οταν η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη απροκαλύπτων απειλών, η ανάταξη των αμυντικών της […]

Το χειρότερο μαζί μας δεν είναι ότι βαίνουμε πλησίστιοι προς οικονομική χρεοκοπία. Η οποία και απλώς δεν καταγράφεται (ακόμη) ως «πιστωτικό γεγονός». Βιώνεται όμως με βαναυσότητα στη (διάτρητη) εθνική καθημερινότητα. Μαζί, έχουμε χάσει και τους απλούς κώδικες διαλόγου και συνεννοήσεως μεταξύ ημών και ημών. Κατ’ ακρίβεια δεν τους επιθυμούμε. Δεν τους θέλουμε. Ή τουλάχιστον δεν […]

Διαλεκτική σε ρόλο απελπισμένης λογικής. Εν πολλοίς ανοχύρωτης. Σε τραυματικές εποχές. Και καιρούς άσωτους. Οταν αίφνης το φάσμα της αδυσώπητης χρεοκοπίας εγείρεται και συνθλίβει ολοένα και πιο βάναυσα την ελληνική καθημερινότητα. Και όταν η απειλή διαβρώσεων διατρέχει τη γεωπολιτική διάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Τότε λοιπόν: Ούτε η χώρα μπορεί να κοιμάται αμέριμνη. Ούτε οι πολίτες […]

Ο ηγέτης δεν κρίνεται μόνο από τα έργα του. Κρίνεται και από τον πολιτικό του λόγο. Και από τις προθέσεις που εκδηλώνει. Οπου ακριβώς ο λόγος –και ως αισθητική και ως μήνυμα –είναι τελικά η ταυτότητα και η λειτουργική πιστοποίηση αυτού που τον εκφέρει. Ως εν δυνάμει μέρος του συμβολαίου του με τους πολίτες και […]

Ακόμη λοιπόν και αν υποθέσουμε ότι με λύση του Κυπριακού θα καταλήγαμε σε ένα καθαρά ελληνοκυπριακό κρατικό μόρφωμα, το φρονιμότερο που θα πράτταμε ως Ελληνες θα ήταν να υποθεμελιώσουμε κουλτούρα δικοινοτικής συνεννόησης. Διότι ό,τι και να συμβεί, δίπλα θα υπάρχει και η τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο για τον καθ’ όλα προβλεπτό κρατικό συνεταιρισμό […]

Επέπρωτο. Και καθώς έχει ενεργοποιηθεί αντίστροφη μέτρηση επιλύσεως του Κυπριακού, πρέπει να δούμε (και να πούμε) την αλήθεια. Προκειμένου να μην απολήξουμε θύματα, είτε οιστρηλατουμένων ψευδαισθήσεων είτε ανεδαφικών εκτιμήσεων. Οχι εγκαταλείποντας όσα (με πραγματιστικούς όρους) συνιστούν δικλίδες ασφαλείας για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Που να εγγυώνται δηλαδή επιβίωση (και ιστορική συνέχεια) στη φυσική του γεωγραφία. Ούτε […]

Παρά και την άμεση παρέμβαση της Ουάσιγκτον, ο Ερντογάν δεν συναίνεσε σε συνάντηση με τον έλληνα Πρωθυπουργό. Και το βάρος των προσπαθειών μετατοπίστηκε στις συνομιλίες των υπουργών Εξωτερικών Κοτζιά και Τσαβούσογλου, που βρίσκονται στη Νέα Υόρκη. Ακόμα και η απευθείας τηλεφωνική παρέμβαση του αμερικανού προέδρου δεν έκαμψε τον Ερντογάν, που σήμερα θα δει τον τουρκοκύπριο […]

Ενα –κυριολεκτικά –βήμα πριν από την άβυσσο, η μοίρα του άπλωσε το χέρι. Και όχι μόνο τον έσωσε, αλλά και του έδωσε «το ελεύθερο» (και την ευκαιρία) να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ξαναγράψει την Ιστορία. Και του ιδίου. Και της χώρας του. Και την άδραξε μεν. Την ξεκοίλιασε δε! Αποβαίνοντας από σεσωσμένο θύμα βίαιης […]

Αυτονόητα μεν, αλλά εξ ανάγκης αναμηρυκαζόμενα. Αν μη τι άλλο, για να μη σύρεται ο κόσμος μας πίσω από παραμυθιάσματα. Σκιαμαχώντας και πελαγοδρομώντας. Η απλή και οδυνηρή αλήθεια. Προτιμότερη ασφαλώς από την ηδύτητα των ψευδαισθήσεων και το ναρκωτικό της αυταπάτης. Οπότε έχουμε και λέμε: Πρώτο: Οι συμπεριφορές των (οιωνδήποτε και οπουδήποτε) δανειστών μπορεί να αξιολογούνται […]

Οσα συμβαίνουν στο Κυπριακό (και ευρύτερα στα ελληνοτουρκικά) δεν αποτελούν παρά το «μερικό αφήγημα». Και το «όλον», αυτή τη στιγμή, συνάπτεται αμεσότερα προς το διαμορφούμενο νέο ενεργειακό τοπίο. Αρα και προς τα συναπτόμενα (και συγκρουόμενα) οικονομικο-στρατηγικά συμφέροντα. Οπως όταν οι γύπες οσμίζονται πτώμα γυροφέρνουν αναμένοντας για να εφορμήσουν, έτσι ακριβώς και οι μεγάλοι παίκτες (και […]

Τετριμμένο: όταν τις εθνικές πύλες απειλούν έκδηλοι κίνδυνοι (έως και με βίαιη διάρρηξη) και όταν οι εσωτερικές αντοχές τείνουν να εξαντληθούν, τότε η διακομματική συνεννόηση αποβαίνει εκ των πραγμάτων μονόδρομος. Με συνείδηση μείζονος αναγκαιότητος, έστω και πάνω στη βάση ελάσσονος ανοχής! Κατ’ ακρίβειαν αλληλοανοχής. Η οποία και μπορεί (και πρέπει) να μεταφρασθεί με όρους συναντιλήψεως. […]

Κάτι σαν ανώμαλη (περίπου) προσγείωση. Και οπωσδήποτε οδυνηρή. Κυρίως για τις αυτοδήλως δυσοίωνες προοπτικές που με βεβαιότητα θ’ αναπαραχθούν. Οταν δηλαδή αίφνης και μόλις άνοιξε το διπλωματικώς απύλωτο στόμα του ο Ερντογάν (κι από κοντά το αλβανικό αντηχείο), εσήμανε συναγερμός! Οπόταν και η προσοχή των Ελλήνων –που συνθλίβεται κάτω από τις βάναυσες μυλόπετρες της χρεοκοπικής […]