Γεωπολιτκά

Αδυσώπητη για τα καθ’ ημάς συγκυρία: Η ανελισσόμενη αφενός αποδόμηση των δυνατοτήτων και η κατά συνέπειαν απομείωση των αντιστάσεων. Κι εκ παραλλήλου η επιτάχυνση καταλυτικών εξελίξεων σε κρίσιμες παραμέτρους των εθνικών γεωπολιτικών ορίων. Προς Βορράν –στη βαλκανική εκδοχή τους –με αόριστες, πλην υπαρκτές απειλές. Και προς ανατολάς, με καθόλα βάναυσους δείκτες. Οπως τους διαμορφώνει η […]

Οπου η νέα (κι ελπιδοφόρα για τους λαούς της) Ευρώπη, επανασυναντά παλαιότερες και αρνητικότερες εκδοχές της! Οπόταν και δυνάμει επικινδυνότερες. Με όρους επαναφοράς ακραίων τάσεων και ρατσιστικών εν πολλοίς ιδεοληψιών. Οι οποίες, εάν δεν συναντήσουν επαρκείς αντιστάσεις, θα οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα σε προδήλως καταλυτικές παλινδρομήσεις, με ανάλογα (και οπωσδήποτε οδυνηρά) παράγωγα. Και πρωταρχικά: Θα […]

Κάποιος επιτέλους να βαρέσει τη γροθιά του στο μαχαίρι. Και να ματώσει πρώτα ο ίδιος, πριν το απαιτήσει από άλλους. Κι άλλωστε αυτό είναι το αυτονόητο κόστος του «υπευθύνως άρχειν». Να μην οχυρωθεί δηλαδή πίσω από ατσαλάκωτο κοστούμι εξουσίας, αλλά να εκτεθεί με φόρμες σωστικού συνεργείου. Να μην αναζητήσει ευχερή διαφυγή (και καταφύγιο) στις τεκμαρτές […]

Εάν της υπεσχημένης από τους νυν θεσμικούς διαχειριστές, «σύντομης εξόδου από την κρίση», δεν προηγείται ουσιαστική έξοδος από την αδυσώπητη μέγγενη του χρέους, τότε: Είτε πρόκειται για εν πολλοίς ανέξοδη παρηγορητική ρητορεία. Είτε για προφανώς αναλώσιμη αυταπάτη. Ενδεχομένως και τα δυο. Διότι, ό,τι και να συμβαίνει, συνειρμικά η κρίση έχει ως βασική αιτιογονία, το χρέος. […]

Υπερβαίνοντας τον φαύλο κύκλο της παθολογικής εσωστρέφειας που μας καθηλώνει, πρέπει να δούμε όσα έως και κρίσιμα επισυμβαίνουν. Κάποιες καίριες δηλαδή επισημάνσεις, που τα ίδια τα γεγονότα επιβάλλουν και οι ανακύπτουσες αναγκαιότητες οριοθετούν. Για να μη βρεθούμε αίφνης επί κενού και σε αδυναμία ενεργού συνεμπλοκής στο γίγνεσθαι που μας αφορά. Οπόταν και θα υποστούμε τα […]

Ενώ οι επ’ εσχάτων περιστασιακές αναφορές (και γενικότερα τα διακομματικά καβγαδάκια) περί αριστείας επλεόνασαν, οι δείκτες της μεν πολιτικής αυτογνωσίας εμφανίζονται προφανώς ελλειμματικοί, της δε αναγκαίας ευαισθησίας έως και τραγικοί. Oπως σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται τελικά με τον βαθμό της ίδιας της πολιτικής αριστείας και όχι απλώς της παιδευτικής, για την οποία και υπήρξαν […]

Αναντίλεκτο: η ποιότητα του πολιτικού λόγου αποβαίνει δείκτης ποιότητος της ίδια της πολιτικής. Και οπωσδήποτε ανακλά όχι μόνο τον χαρακτήρα εκείνων που τον εκφέρουν αλλά και αυτών που είτε τον υιοθετούν είτε και απλώς τον ανέχονται! Που σημαίνει ότι και αν δεν τον επικροτούν, εντούτοις τον αφήνουν να είναι δρων και συμμέτοχος αυτού του γίγνεσθαι. […]