Κραυγές και ψίθυροι

Τελευταία φορά μού συνέβη πριν από λίγες μέρες. Παίζοντας με το κινητό μου στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου, έπεσα σε σάιτ με φωτογραφίες της Αθήνας του 19ου αιώνα. Κόλλησα τόσο που σχεδόν δυσαρεστήθηκα όταν ήρθε η σειρά μου και έπρεπε να σταματήσω αυτήν την κατάδυση στο παρελθόν. Κατάδυση και ανάδυση μαζί διότι η γοητεία που […]

Είμαι 100% άνθρωπος της πόλης. Πάντα έλεγα χαριτολογώντας ότι, αν μείνω για μεγάλο διάστημα στην εξοχή, επιστρέφοντας θα κολλήσω τη μούρη μου σε μια εξάτμιση. Για να εισπνεύσω, συμβολικά, τον «αέρα μου» που, μπορεί να μην είναι καθαρός, αλλά από παιδί είχα μάθει να αποκωδικοποιώ και να αναγνωρίζω τις παραλλαγές του. Διέκρινα, ή τουλάχιστον έτσι […]

Δημοσιογραφικά, χαρακτηρίζεται κελεπούρι. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως στην ιδιωτική ζωή του συνεντευξιαζόμενου σταρ και των επίσης διάσημων φίλων του. Που αποκαλύπτει καθημερινές συμπεριφορές, αδυναμίες και μικρότητες, σπανιότερα τις μεγαλειώδεις εκδοχές τους, ενώ μεγάλη «ζήτηση» έχουν και τα χρόνια της ανέχειας. Είναι αυτά που καλλιεργούν ένα είδος «εκδικητικής λατρείας» του κοινού για τα είδωλά του. […]

Είναι βασικό κεφάλαιο στη μυθολογία της ελληνικής καθημερινότητας. Από το παλιακό, ως λέξη, «κουτούκι» που κορόιδεψε η ποπ κουλτούρα της πρώτης νιότης μας μέχρι τη «μεταταβέρνα» στην εποχή της έκρηξης της νεοελληνικής εστίασης. Και τα meat restaurants, τις ροτισερί και τα γκριλάδικα των ημερών μας με το κρέας νεροβούβαλου, τον μαύρο χοίρο και τη μους […]

Είναι η γειτονιά μου, Συριανή γαρ. Μικρά, άνυδρα νησιά, η Μύκονος, η Δήλος, η Σύρος, μαζί με την ακόμη πιο μικρή και ακόμη πιο άνυδρη Γυάρο. Ετσι όπως τα βλέπεις στον χάρτη, αν τα ενώσεις με μια νοητή γραμμή, είναι σαν να σχηματίζουν μια βάση που προφυλάσσει τις «μεγαλοκυράδες» Τήνο και Ανδρο. Και μετά είναι […]

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν μία από τις πιο σοκαριστικές, όπως νομίζαμε τότε, εικόνες. Τα κλειστά, ανοίκιαστα μαγαζιά σε εμπορικούς δρόμους, εκεί όπου άλλοτε έδινες όσα όσα για να νοικιάσεις λίγα τετραγωνικά (θυμάμαι τον ηλικιωμένο πατέρα μιας φίλης μου που όταν, γύρω στο 2000, του πρότειναν ένα ποσόν για ενοίκιο μιας «τρύπας» που είχε […]

Η ιστορία της Τζόι είναι σπαραχτική. Και την κάνει ακόμη πιο τραγική το ότι είναι μια ιστορία συνηθισμένη. Μια ιστορία ρουτίνας για την Αστυνομία, τους διακινητές, τις Αρχές, για εμάς τους ίδιους. Απλώς, αποφεύγουμε να κάνουμε τις αναγωγές όταν βλέπουμε –περνώντας νύχτα με το αυτοκίνητο από την οδό Σωκράτους, την Ευριπίδου, την Πατησίων –να σουλατσάρουν […]

Πριν από λίγες εβδομάδες ο Γιάννης Μπουτάρης είχε δώσει συνέντευξη μέσα σε έναν οίκο ανοχής. Πριν από λίγους μήνες είχε φωτογραφηθεί με πολύχρωμο κιμονό. Πριν από δύο χρόνια είχε κάνει διαφήμιση κοσμημάτων. Και πιο πριν, μια έκθεση με την προσωπική του επιλογή κιτς αντικειμένων. Συμβάντα που, διογκούμενα μέσα από τα μεγεθυντικά και παραμορφωτικά κάτοπτρα του […]

Την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια σε κάποιο ακτοπλοϊκό των Κυκλάδων. Μια συνηθισμένη γυναίκα άνω των εξήντα, συμπαθής, από αυτές, ωστόσο, που δεν σταματάει το βλέμμα σου επάνω τους. Μόνη εκείνη, μόνη κι εγώ, μοιραστήκαμε το τραπεζάκι στο σαλόνι του πλοίου και ύστερα από τα πρώτα αμήχανα «ενοχλώ;», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», ανοίξαμε μία υποτυπώδη συζήτηση […]

Τη δεκαετία του 1990 είχα βρεθεί στο Ισραήλ για ένα ρεπορτάζ που μου είχε προκαλέσει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Θα συναντούσα νεαρά άτομα από τη Γερμανία, κορίτσια τα περισσότερα, λίγο πάνω από τα είκοσί τους χρόνια, που πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους ως οικιακοί βοηθοί ή νοσοκόμοι σε μοναχικούς, ηλικιωμένους Εβραίους και Εβραίες που είχαν επιζήσει […]

Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι, συνειρμικά, η έκθεση Made in Greece στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, μία αναδρομή 160 ετών στην εγχώρια βιομηχανία, στην πραγματικότητα μια νοσταλγική ανάκληση της Ιστορίας μας ως καταναλωτές ελληνικών προϊόντων εδώ και ενάμιση αιώνα. Η αιτία όμως προέκυψε πριν από αρκετούς μήνες όταν, σε μια παρέα, αρχίσαμε να […]

Πνευματικό πατέρα των κόμικς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον Γκαίτε. Διότι αν ο μέγας δραματουργός δεν είχε ενθαρρύνει τον φίλο του ελβετό δάσκαλο και ζωγράφο Ροδόλφο Τόπφερ να δημοσιεύσει την ιστορία του κυρίου Vieux Bois, η περίφημη ένατη τέχνη θα είχε απλώς γεννηθεί αργότερα. Ούτως ή άλλως, σήμερα όμως θα είχε γιγαντωθεί και θα αποτελούσε […]

Ετσι που πάει, σε λίγο καιρό η ερώτηση θα είναι απολύτως αναμενόμενη και εθιμοτυπική. «Εσείς τι θα κάνετε την Πανσέληνο;». Οπως λέμε, τι θα κάνετε την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα ή πού θα πάτε διακοπές. Στην άκρη της γλώσσας το έχω να απαντήσω «γιουβαρλάκια! Για να ταιριάζουν με το σχήμα του φεγγαριού», αλλά ας όψονται τα […]

Ηταν το αγαπημένο μου παιδικό ανάγνωσμα. «Οι περιπέτειες του μικρού Θωμά Εντισον» που ασχολιόταν με τα δευτερεύοντα επιτεύγματα του μεγαλύτερου, ίσως, εφευρέτη όλων των εποχών. Νεαρός ακόμη ο Εντισον, πήγαινε στο σπίτι ενός κοριτσιού που πολύ του άρεσε. Είχε αγοράσει γλυκά, αλλά τον έπιασε καταρρακτώδης βροχή και τα γλυκά έγιναν πολτός. Ετσι, το πολυμήχανο μυαλό […]

Ηταν χούντα κι εμείς παιδιά που παριστάναμε τους πρωτοέφηβους. Η φίλη μου, αυτή με την οποία είχα μια πιο στενή σχέση, άρχισε κάποια στιγμή να γίνεται πιο μελαγχολική. Και να απουσιάζει από τις, κυριακάτικες συνήθως, «κραιπάλες» με παγωτά στα παγκάκια της πλατείας. Ηθελα να τη ρωτήσω, αλλά με εμπόδιζε ο «αυτοπροστατευτικός» φόβος που έχουν τα […]

Η φίλη μου είναι αυτό που λέμε γυναίκα καριέρας. Επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας που της εξασφαλίζει ένα πολύ καλό, για την εποχή μας, επίπεδο ζωής. Χωρισμένη, λίγο μετά τα πενήντα, ζει μόνη της από τότε που η κόρη της έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Με εντυπωσιακή εμφάνιση που σε συνδυασμό με την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά της […]

Διαβολικά έργα τέχνης, σατανικοί στίχοι, βλάσφημοι καλλιτέχνες, πιστοί με αγιαστούρες έξω από κινηματογράφους, σταυροί που τους κραδαίνουν στον αέρα σαν κοντάκια όπλων. Σκαλοπατάκια που οδηγούν στις κορυφές του θρησκευτικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, όλων των δογμάτων, όταν ανακαλύπτουν τον εχθρό στα έργα τέχνης. Αν μπαζώσουμε όμως, ως κοινωνίες, τα σκαλοπατάκια, η πρόσβαση στην κορυφή θα […]

Πώς είναι τα χρώματα στις πρώτες έγχρωμες ταινίες; Τι τόνος πράσινου ήταν το φουστάνι της γιαγιάς που, αφού γνώρισε μέρες δόξας σε βεγγέρες, κατέληξε ξεσκονόπανο; Εκείνα «τα μελιτζανιά να μην τα βάλεις πια» που λέει το παραδοσιακό τραγούδι αναφέρεται στις αποχρώσεις του μοβ που ξέρουμε σήμερα; Αν αποπειραθεί κάποιος να απαντήσει περιγραφικά σε τέτοιες ερωτήσεις, […]

Ηταν αναμενόμενο αν κάποιος έχει μάθει να αφουγκράζεται και να αποκωδικοποιεί τους κραδασμούς της γυναικείας ψυχολογίας. Το κύμα καταγγελιών παρενόχλησης που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τις σεξουαλικές επιθέσεις του Χάρβεϊ Γουάινστιν, αφού κορυφώθηκε ως το νούμερο ένα τρεντ στη διεθνή ειδησεογραφία και προκάλεσε τη δημιουργία και τη γιγάντωση κινημάτων που καλούν τα […]

«Εκείνο το κρύο πρωινό του Ιανουαρίου του 2015, η τριαντάχρονη Εφη, βγαίνοντας από το σπίτι της, έριξε μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη της. Ηταν όμορφη και το ήξερε αν και η ίδια ποτέ δεν χρησιμοποίησε την ομορφιά της ως όπλο. Τα δικά της «πυρομαχικά» ήταν η αριστεία της στο πτυχίο Νομικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο […]

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων λειτουργεί ως κομματικό και όχι ως θεσμικό, όπως θα όφειλε, όργανο. Η ανακοίνωση που έβγαλε προς υπεράσπιση της συντρόφου του Πρωθυπουργού για τον τρόπο που σχολιάστηκε η συνέντευξή της θυμίζει γράμμα περσινής πεισμωμένης αρραβωνιαστικιάς. Με κόνξες, ειρωνείες, οξύμωρα σχήματα, αναφορές σε «λεβέντες που […]

Φέτος, η απονομή των βραβείων Χρυσές Σφαίρες ήταν από αυτές που θα μείνουν στην ιστορία του θεσμού. Στο μέλλον, στα σχετικά αφιερώματα, θα γίνεται λόγος «για εκείνη τη χρονιά που η τελετή δεν είχε το γκλάμουρ της σόουμπιζ αλλά ήταν μία ευκαιρία να καταγγείλει το Χόλιγουντ τη σεξουαλική κακοποίηση στην κινηματογραφική βιομηχανία, γι’ αυτό και […]

Το φανταζόμουν ότι κάπως έτσι θα γινόταν αλλά είχα την ελπίδα ότι θα διαψευστώ. Οτι όλοι αυτοί που ήταν στα κάγκελα ζητώντας πίσω την αξιοπρέπειά τους (λες και μπορεί να σου πάρει ή να σου δώσει αξιοπρέπεια κάποιος άλλος, πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό) το εννοούσαν πραγματικά. Και ότι πίσω από τις περήφανες […]

Ακουγα πριν από λίγες μέρες ένα ρεπορτάζ για την πρεμιέρα του ευρώ στην Ελλάδα την 1η Ιανουαρίου του 2002. Ελεγαν ότι εκείνο το βράδυ πάρα πολλοί άλλαξαν χρόνο μπροστά στα ΑΤΜ περιμένοντας να πάρουν στο χέρι τους τα πρώτα νέα χαρτονομίσματα. Θυμάμαι όμως ότι άλλο ήταν το θέμα εκείνη την Πρωτοχρονιά. Περισσότεροι από εφτά στους […]

Μπήκε στη ζωή μας, σε ευρεία κλίμακα, μαζί με τα διαφημιστικά σποτ των φετινών γιορτών. Ενας νέος όρος για μια παλιά αναφορά. Unboxing και unboxers. Κατά λέξη μετάφραση, «αποσυσκευασία» και «αποσυσκευαστές». Κυρίως τεχνολογικών γκάτζετ. Οι μυημένοι το ξέρουν εδώ και δέκα, περίπου, χρόνια από τότε δηλαδή που κυκλοφόρησε στο YouTube το πρώτο βίντεο στο οποίο […]

Αυτό ήταν, τέλειωσε. Ενας χρόνος που μου φάνηκε ότι πέρασε βιαστικά και αγχωμένα αλλά όχι ακριβώς γρήγορα. Λες και τα γεγονότα των τελευταίων δώδεκα μηνών στοιβάχτηκαν μέσα σε στενές μέρες και μας πήγαν καρότσι μέχρι την πίσω πόρτα της χρονιάς που μόλις πέρασε. Που διχασμένους μάς βρήκε και διχασμένους μάς άφησε. Το πρότζεκτ των τελευταίων […]

Αν ήταν άνθρωπος, ένα παιδί, αυτές τις μέρες θα γινόταν 18. Θα ενηλικιωνόταν. Θα είχε περάσει τις παιδικές ασθένειες, τις εφηβικές αναταράξεις και θα ετοιμαζόταν να βγει στη ζωή. Με δύναμη από το παρελθόν, σιγουριά για το μέλλον και μια δόση υπεροψίας. Ηταν, βλέπετε, καλοί οι οιωνοί και το παραχαϊδέψαμε το «μωρό» στη γέννησή του. […]

Τις θυμάμαι μέχρι πριν από λίγα χρόνια ακόμη. Να στέκουν σαν διακοσμητικά στρατιωτάκια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Οι μεγάλες, οι «υπερπαραγωγές», μπροστά μπροστά για να κάνουν μπούγιο και οι πιο ταπεινές πίσω. Μιλάω για τις ευχητήριες κάρτες που ανταλλάσσαμε σωρηδόν αυτές τις μέρες. Με την τυποποιημένη (και τυπωμένη) ευχή «Αίσιον και ευτυχές το νέον […]

Δεν έχω δει την παράσταση «Απελπισίτο» του Λάκη Λαζόπουλου. Είδα όμως το προσωπικό και επαγγελματικό του «απελπισίτο» στην πρόσφατη συνέντευξη στη «Real News». Και μου φάνηκε τόσο καταλυτικό που, πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να του ευχηθώ να ξεπεράσει γρήγορα τη δύσκολη περίοδο που κατά ομολογία του περνάει. Διότι, μόνο σε συνθήκες μεγάλης πίεσης μπορώ […]

Τις έβλεπα σε συνοικιακό υποκατάστημα αλυσίδας σουπερμάρκετ. Συσκευασίες με λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο φέτες από φασιανό, αγριογούρουνο, ελάφι καπνισμένο σε ξύλα φλαμουριάς (ή κάπως έτσι). Σε καλάθι στολισμένο με γκι για να ξεχωρίζουν από τους παρακατιανούς «γείτονες» –τα παριζάκια και τα ζαμπόν ωμοπλάτη. Και ταμπέλα σε σχήμα αστεριού που έγραφε : «Για το γιορτινό τραπέζι». Αυτόματα, […]

Πού είχαμε καταχωνιάσει μέσα μας, τα χρόνια πριν από το 2010, όλο αυτό το μίσος; Και τι άνοιξε τους κρουνούς του; Είναι απότοκο της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας; Η φτώχεια σε κάνει πιο κακό άνθρωπο; Φταίει η αντιμνημονιακή ρητορική των ψόφων που καλλιεργήθηκε από τα δύο άκρα στις πλατείες των Αγανακτισμένων; Φταίει η έκπτωση […]

Από τα τόσα αρχαία γυναικεία ονόματα που προτιμούν οι new age γονείς ένα μόνο θεωρείται ταμπού. Ονομα σαν κατάρα, που προκαλεί «σκοτεινούς» συνειρμούς. Διότι ενώ ακόμη και το δυσοίωνο Κασσάνδρα ή το τραυματικό Ιοκάστη έχουν αποκατασταθεί στη σύγχρονη ονοματολογία, κανένα κορίτσι δεν το βαφτίζουν Μήδεια. Το όνομα έκλεισε τους λογαριασμούς του με τις κοινωνίες των […]

Τον Βασίλη Μπεσκένη δεν τον γνώριζα προσωπικά. Αλλά με τον ιδιόμορφο τρόπο με τον οποίο τα πρόσωπα που εμφανίζονται στην τηλεόραση «επεμβαίνουν» στη ζωή μας, με ξυπνούσε κάθε πρωί αφού, μόλις ανοίξω τα μάτια μου, πατάω το τηλεκοντρόλ. Οπως τον άκουγα, αγουροξυπνημένη συνήθως, δεν τον είχα απολύτως αποκωδικοποιήσει. Γενικά και αόριστα, μου ήταν συμπαθής. Οταν […]

Εβλεπα και ξαναέβλεπα τα δύο βίντεο που τα προέβαλλαν back to back για να επισημάνουν την αντιδιαστολή. Τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στα «τραπεζάκια έξω» των Αγανακτισμένων, να ρητορεύει για το γκρέμισμα του καπιταλισμού. Και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ως υπουργό Οικονομικών, να βαράει το καμπανάκι λήξης στον «ναό του καπιταλισμού» όπως αποκαλούν οι σύντροφοί του τη Wall […]

Σύμφωνα με έρευνα του Think Tank Pew Research Center που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα, ένας στους δύο Ελληνες (53%) εκτιμά ότι το βιοτικό επίπεδο στη χώρα είναι σήμερα χειρότερο σε σχέση με πριν από πενήντα χρόνια. Και μετά βίας ένας στους τρεις (28%) πιστεύει ότι είναι καλύτερο. Δεν μου κάνει εντύπωση αν σκεφτώ ότι στην […]

Σε μία μαύρη πολιτική κωμωδία, όπως το «Wag the dog» («Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος») του Μπάρι Λέβινσον που θα αντλούσε έμπνευση από αυτήν την κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός θα είχε κερδίσει τη θέση του σε ένα τηλεπαιχνίδι με χορηγό γραφείο ταξιδίων. Ή θα συμπλήρωνε ταξιδιωτικά μίλια που θα εξαργύρωνε με μέρες παραμονή […]