ιστορία θεάτρου

Με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή έχω μια τελείως προσωπική σχέση. Μαθητής όντας του Δημήτρη Ροντήρη, κλήθηκα να ερμηνεύσω τον βουβό ρόλο του Πυλάδη σε μια παράσταση με πρωταγωνίστρια τη μεγάλη μας τραγωδό Ασπασία Παπαθανασίου, σε όλα τα φεστιβάλ της Ελλάδας και σε παραστάσεις που οργάνωσε στο εξωτερικό ο εξαίρετος φίλος Θεόδωρος Κρίτας (Ευρώπη, Αμερική – […]

Ο μεγάλος δάσκαλος Κάρολος Κουν, όπως όλοι οι σημαντικοί δημιουργοί, είχε προσωπική άποψη για την τέχνη του και την επέβαλε. Ο Κουν ήταν ρεαλιστής σκηνοθέτης, γι’ αυτό και, εκτός του άλλου παγκόσμιου δραματολογίου, ευδοκίμησε σε έργα ρεαλιστικά και απέτυχε στο ποιητικό θέατρο. Ετσι απέτυχε στον Αισχύλο, ενώ θριάμβευσε στον Ευριπίδη. Το καλοκαίρι του 1975 ο […]

Το καλοκαίρι του 1977 το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στην Επίδαυρο τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον μέγιστο Αλέξη Μινωτή. Σε μετάφραση του Τάσου Ρούσσου, σκηνικά του Βασίλη Βασιλειάδη, κοστούμια του Αντώνη Φωκά, μουσική του Θόδωρου Αντωνίου. Συμπρωταγωνιστές του Μινωτή, ο Στέλιος Βόκοβιτς (Οδυσσέας) και ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος (Νεοπτόλεμος). Ο Μινωτής έπλασε έναν […]

Στο προηγούμενο άρθρο προσπάθησα να προσεγγίσω το περιεχόμενο, τις ιδέες, τους θεσμούς της «Ορέστειας» του Αισχύλου, αφού έχουμε την τύχη η γραπτή παράδοση να διασώζει μια ολόκληρη τετραλογία (τριλογία και σατυρικό δράμα). Σήμερα συνεχίζω με τα προβλήματα της μορφής στην «Ορέστεια», όπως τα διατύπωσα στην κριτική μου στο «ΒΗΜΑ» το 1972, με αφορμή την παράσταση […]

Με αυτόν τον τίτλο πριν από 52 χρόνια (1972) διατύπωνα τις απόψεις μου στην κριτική μου στο «ΒΗΜΑ» για το μείζον δράμα του διεθνούς δραματολογίου, την «Ορέστεια» του Αισχύλου, ένα όριο αξεπέραστο της δραματουργικής παράδοσης, και με αφορμή εκείνο το καλοκαίρι την παράσταση της αισχύλειας τραγωδίας από το Εθνικό Θέατρο, με σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη […]

ιστορία θεάτρου

ιστορία θεάτρου