δεινόσαυροι

Ισότοπα που ανιχνεύονται στη σκόνη της πρόσκρουσης αποκαλύπτουν νέες πληροφορίες για τον δράστη του κοσμικού εγκλήματος.

Έχει τέσσερα πόδια, μεγάλα κέρατα και ράμφος για να βόσκει. Τι είναι;

Τα απολιθώματα ενός πλάσματος που ήταν γνωστό ως «φάντασμα της θάλασσας», το οποίο μπορεί να ήταν ένα τρομακτικό θέαμα στον ουρανό, ανακάλυψαν επιστήμονες στην Αυστραλία.

Πρόκειται για το κορυφαίο hotspot δεινοσαύρων στον κόσμο

Επιστήμονες γνώριζαν εδώ και χρόνια την ύπαρξη του συγκεκριμένου δάσους αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που ερευνήθηκε σε βάθος.

Ο Ουίλιαμ Μπάκλαντ, πρώτος καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, βάφτισε το πρώτο γνωστό είδος δεινόσαυρου το 1824.

2.000 γιγατόνοι σκόνης εξαφάνισαν από τη Γη τους δεινόσαυρους

Το απολίθωμα είχε ανακαλυφτεί από το 2000, ωστόσο μόλις τώρα οι επιστήμονες πρόσεξαν ότι στο εσωτερικό του υπήρχε ένα δεύτερο μικρότερο απολίθωμα ενός ξεχωριστού ζώου.

Ο αστεροειδής, που ονομάστηκε Τσιξουλούμπ και είχε διάμετρο περίπου δέκα χιλιομέτρων, έπεσε πριν 66 εκατομμύρια χρόνια στην περιοχή της σημερινής Χερσονήσου Γιουκατάν στο Μεξικό.

Το αντικείμενο που έπεσε στην χερσόνησο Γιουκατάν του σημερινού Μεξικού εκτιμάται ότι είχε ταχύτητα 12 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

Συγκλονίζουν οι εικόνες με τα ίχνη δεινοσαύρων που αποκαλύφθηκαν λόγω της ξηρασίας σε κοίτη ποταμού, στο Τέξας των ΗΠΑ.

H παραλλαγή του DNA των δεινοσαύρων ήταν αυτό που τους βοήθησε, σύμφωνα με νέες μελέτες, να εξελίσσονται τόσο γρήγορα και να ανταποκρίνονται στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον, ώστε να καταφέρουν να κυριαρχήσουν στη Γη για 180 εκατομμύρια χρόνια

Τα θηλαστικά αναδύθηκαν γρήγορα σαν τον μυθικό φοίνικα από τις στάχτες των δεινοσαύρων, στη σκιά των οποίων ζούσαν, μικρά και κρυπτόμενα, έως ότου οι τελευταίοι εξαφανίστηκαν παγκοσμίως μετά την πτώση ενός μεγάλου αστεροειδούς πριν περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια στη σημερινή χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού

Η ομάδα του καθηγητή Ντάρρεν Γκρίφιν χρησιμοποίησε μαθηματικά μοντέλα για να εντοπίσει τα πιθανά γενετικά χαρακτηριστικά των πρώτων δεινοσαύρων, εστιάζοντας στους κοντινότερους σύγχρονους «συγγενείς» τους, τα πουλιά και τις χελώνες