Κραυγές και ψίθυροι

Θα μπορούσαν να είναι σχέδια, μεθοδεύσεις, ιδεολογικές εμμονές, κερδοσκοπικές στρατηγικές, ακόμη και υπαρξιακά διακυβεύματα αυτής της κυβέρνησης. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά το κατά πόσον τα συνειδητοποιούμε εμείς οι πολίτες. Και, εφόσον τα συνειδητοποιούμε, αν διατηρούμε τα αλάρμ σε λειτουργία ή (φτωχοποιημένοι, κουρασμένοι και απαυδισμένοι) γλιστράμε σιγά σιγά στην απάθεια τού «εδώ που […]

«Ο ιδιαίτερος πολιτιστικός χαρακτήρας των μνημείων της Ακρόπολης δεν συνάδει με τη συγκεκριμένη εκδήλωση» λέει, μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του ΚΑΣ με την οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τον χώρο πέριξ του Παρθενώνα στον οίκο Gucci για την επίδειξη της επόμενης κολεξιόν του. Με περιρρέοντα τον υπαινιγμό ότι πρόκειται για εμπορική εκδήλωση. Κάτι το οποίο αποσαφηνίστηκε […]

Δεν είχα μπει καλά καλά στην εφηβεία όταν η μεγαλύτερη αδελφή μου έφερε στο σπίτι το περίφημο κόκκινο βινύλιο, τα «Μικροαστικά» του Κηλαηδόνη σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Επαιρνα τότε θυμάμαι μια ψευτορακέτα που την κρατούσα σαν κιθάρα και γκάριζα πάνω από τη φωνή του Λουκιανού παριστάνοντας την τραγουδίστρια σε μπουάτ. Τα «σουξέ» μου ήταν το […]

Να ‘μαστε πάλι εδώ λοιπόν. Πολλοί από εμάς πέρα από τα όρια των αντοχών μας, συλλήβδην –για να είμαστε ειλικρινείς –πολύ κοντά στα όρια της γραφικότητας με όλα αυτά τα «κλείνουμε» και «ξανανοίγουμε» των τελευταίων μηνών. Που το δικό σας ενδιαφέρον, κυρίως, ανέβασε στις κορυφές του Διαδικτύου. Η πραγματικότητα όμως, όπως έγραφε δεν θυμάμαι σε […]

It takes two to tango λέει μια παλιά πελοποννησιακή παροιμία. Σε ελεύθερη μετάφραση, σε μία σύγκρουση φταίνε πάντα δύο πλευρές. Σε αυτόν τον επαγγελματικό «χορό του θανάτου» τα ζευγάρια που «χόρεψαν» είναι πολλά και εναλλασσόμενα. Η ιδιοκτησία του ΔΟΛ με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση με τις πιστώτριες τράπεζες. Η ιδιοκτησία με τις τράπεζες. […]

Τώρα εξηγούνται όλα. Είναι η σκέψη η αριστερή, η ανώτερη, η πολύπλοκη, η πολυδιάστατη, η αναλυτική. Που δεν της αρέσουν οι περιοριστικές συμπυκνώσεις των εννοιών. Και όχι μόνο των εννοιών. Γι’ αυτό ξεχωρίζει τη Λέσβο από τη Μυτιλήνη, τη Γαλλία από το Στρασβούργο, τώρα και τον Πασκάλ από τον Μπρικνέρ. Μας το έγραψε στην κομματική […]

Η πολιτική και η παραπολιτική επικαιρότητα είναι πια τόσο πυκνή ώστε τα νέα, μέσα σε λίγες ώρες, αντικαθίστανται από ακόμη πιο νέα (που μοιάζουν όμως τόσο παλιά). Από την άλλη, οι κυβερνώντες έχουν ομαδοποιηθεί τόσο πολύ ως προς τον λόγο, το ήθος και τις συμπεριφορές τους που η παλιά είδηση έρχεται και διπλώνει στην προηγούμενη, […]

Κάτι μου θύμιζε. Που ουδεμία σχέση είχε με αυτό που έβλεπα. Κι αυτό που έβλεπα την περασμένη Τετάρτη το βράδυ ήταν η συνεδρίαση της Βουλής. Δεν θα σταθώ στην ποιότητα του πολιτικού λόγου –που σε κάποια περίπτωση είχε επιπλέον εκείνο το χαρακτηριστικό μάσημα των φθόγγων που επιφέρει η κατανάλωση αλκοόλ. Εξάλλου το έχουμε δει και […]

Στην εποχή των social media η αντικειμενική αξία του χιούμορ έχει συμπιεστεί ασφυκτικά, σχεδόν εξαφανιστεί, ανάμεσα στα γυμνασιακά αστεία χιουμοριστικών σελίδων και την ακλόνητη σιγουριά του μέσου χρήστη ότι έχει εγκατασταθεί εντός του το πνεύμα του Τσιφόρου. Περίμενα λοιπόν –μόλις πληροφορήθηκα την ίδρυση από τον Νίκο Παππά της Ελληνικής Διαστημικής Εταιρείας και με δεδομένο ότι […]

«Και το 1910, το 1912, 1930, το 1960 κάτι έκανε μια χώρα, κάπως ζούσαμε»είπε ο Νίκος Ξυδάκης σε τηλεοπτική εκπομπή, στο πλαίσιο συζήτησης περί πιθανότητας Grexit. Πέραν του πώς ερμηνεύτηκε αυτή η δήλωση και αν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε άμεσα, υπαινικτικά ή δεν εννοούσε καθόλου επιστροφή στη δραχμή, τους τελευταίους μήνες φοριέται πολύ […]

Η δίνη που ζούμε τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία, τον τελευταίο χρόνο ως εργαζόμενοι στον ΔΟΛ και, κατά μόνας, όπως ο καθένας κουμαντάρει την ψυχή του, έχει και μια χρήσιμη ανάγνωση. Σε συνθήκες κρίσης, οι προστατευτικές μπάρες στις συμπεριφορές των ανθρώπων καταργούνται. Συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτά που προσπαθούμε να κρύψουμε, να ωραιοποιήσουμε, να παραποιήσουμε αναδύονται […]

Την περασμένη εβδομάδα, και ενώ οι εξελίξεις στον ΔΟΛ έπαιζαν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, πήρα ταξί για το γραφείο. Οταν είπα τη διεύθυνση, άρχισε με τον οδηγό η κλασική κουβέντα για το πώς πάνε τα πράγματα, πόσο καιρό έχουμε να πληρωθούμε και τέτοια. Φτάνοντας και ενώ έψαχνα για ψιλά (το αντίτιμο της κούρσας ήταν η […]

Οι αφορμές, είτε πραγματικές είτε επινοημένες, είναι διαφορετικές. Τα γράδα και η ποιότητα της εκάστοτε σύρραξης είναι ίδια. Με θύματα πάντα τις λέξεις και τις έννοιες. Και τη χαμένη τιμή του διαλόγου. Μιλάω για τις συγκρούσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ποσώς θα με ενδιέφεραν αν η διαλεκτική τους δεν επηρέαζε τόσο τον ιδιωτικό όσο […]

Φράσεις που ακούω ή διαβάζω τις τελευταίες μέρες. «Τουλάχιστον ο Κοντονής δήλωσε κατηγορηματικά αντίθετος στην πρόταση της Θάνου για αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των ανώτατων δικαστικών». Εκανε δηλαδή το αυτονόητο, υπερασπίστηκε το Σύνταγμα. «Τουλάχιστον ο Βερναρδάκης δεν υποσχέθηκε στους διαμαρτυρόμενους της ΠΟΕΔΗΝ ότι θα τους δει ο Πρωθυπουργός όπως είχε κάνει πριν λίγο καιρό […]

Ο τίτλος θα μπορούσε επίσης να ήταν «Δύο εγκλήματα ζητούν συγγραφέα». Εγκλημα πρώτο: σε παραγκούπολη στην Κομοτηνή με σπίτια από λαμαρίνες όπου θεωρείται θέμα τύχης να πηγαίνει ένα παιδί στο σχολείο. Ενας κωφάλαλος 15χρονος βιάζει και στραγγαλίζει έναν εξάχρονο επίσης κωφάλαλο. Εγκλημα δεύτερο: σε εγκαταλειμμένο δημόσιο κτίριο στον Αγιο Δημήτριο στην Αθήνα. Αστεγος «φιλοξενεί» ηλικιωμένο, […]

Φέτος η φιέστα θα είναι ετεροχρονισμένη. Για τη σημερινή επέτειο, εννοώ, των δύο χρόνων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία. Είναι που οι «πατερούληδες» (Πρωθυπουργός και υπουργοί) λείπουν σε ταξίδια για δουλειές. Το φιλοθέαμον κοινό όμως να μην ανησυχεί. Κάτι μας ετοιμάζουν για τις αρχές Φεβρουαρίου. Κάπως θα γιορτάσουν αυτό που, προσωπικά τουλάχιστον, δεν ξέρω να γιορτάζεται […]

Τι μου ‘ρθε τώρα; Ο γάμος του πρίγκιπα Γουίλιαμ με την Κέιτ Μίντλτον τον μακρινό Απρίλιο του 2011. Ή μάλλον, η στα καθ’ ημάς παράμετρός του. Ο κύκλος των ελλήνων κοσμικών ο οποίος μετασχηματίσθηκε στα χρόνια του μεγάλου πάρτι σε ένα glorified επαρχιωτισμό που τροφοδοτούσαν, ως επί το πλείστον, διάττοντες επιχειρηματίες και καλοπαντρεμένα πρώην μοντέλα […]

Κατά τη ρήση του λόρδου Ακτον, η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Βαριά λέξη η διαφθορά αλλά εξοικειωνόμαστε μαζί της όταν πριν έχουμε αποδεχτεί ως φυσιολογική τη φθορά που ξεβάφει στην καθημερινότητα όσων διαχειρίζονται αλλά και απολαμβάνουν την εξουσία. Σε αυτό είχε αναφερθεί με τον δικό της, παραστατικό τρόπο η Μελίνα Μερκούρη, […]

Επειδή κάποιες φορές, ενώ θέλεις να πεις πολλά, διαπιστώνεις ότι κάποιος άλλος τα έχει πει πολύ πρωτύτερα και οπωσδήποτε πολύ καλύτερα από εσένα, σήμερα λέω να μιλήσουμε για τον Τζορτζ Οργουελ και το «1984». Η αφορμή μπορεί να είναι η εξαιρετική θεατρική παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Μπορεί να είναι οι γιγαντοοθόνες στους σταθμούς του μετρό […]

Δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει ή πού το έχω διαβάσει. Για την ανάγκη διασφάλισης των αξιών ώστε να μη φτάσει κάποιος στο σημείο να υπερασπίζεται το αυτονόητο. Και να επικαλείται το προφανές. Και αυτονόητο, για να αναφερθούμε στην τρέχουσα επικαιρότητα, είναι το δικαίωμα πρόσβασης όλων των παιδιών στην εκπαίδευση. Επίσης αυτονόητο ότι κανένας δεν […]

Αν ποτέ κατέγραφα τις μακρόχρονες (λόγω καταγωγής) εμπειρίες μου από τα ταξίδια με τα ακτοπλοϊκά των Κυκλάδων θα αφιέρωνα ένα κεφάλαιο στις Τσιγγάνες επιβάτισσες. Συνήθως ο τελικός προορισμός τους είναι η Τήνος λόγω Μεγαλόχαρης· αλλά η ευλάβεια του προσκυνηματικού τουρισμού πάει περίπατο όταν αναδύεται η έμμονη ιδέα ότι κάποιος τούς παίρνει τη θέση στην ουρά […]

Υπάρχουν πολλά είδη και αποχρώσεις της μνήμης. Επιστημονικά καταγεγραμμένα ή θεωρητικά επινοημένα. Πρώτα απ’ όλα η ανατομία της μνήμης τη διαχωρίζει σε δηλωτική, διαδικαστική, ενεργή και βραχύχρονη. Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει κυτταρική μνήμη, άλλοι ομνύουν στη συλλογική ή την ιστορική, άλλοι ρίχνουν νερό στον νερόμυλο της επιλεκτικής μνήμης, εμένα πάλι με συναρπάζει η γεωγραφία της […]

Υπάρχει ένας τύπος γυναίκας διακριτός σε όλες τις κοινωνίες, όλων των χωρών, όλων των εποχών. Η ακριβής περιγραφή της απαιτεί πολλές λέξεις και τα προσωνύμια δεν είναι τόσο χαρακτηριστικά. Οχι τόσο αποτελεσματική όσο η «τσαούσα», ούτε τόσο αυθάδης όσο η «γλωσσού». Συνήθως έχει επιμελημένη εμφάνιση, βοηθητική στο να πετύχει τον σκοπό της. Να περάσει ως […]

Κκυκλοφορεί στα social media. Μετά πολλών επαίνων και εγκωμίων. Και με προέλευση από τα αντίστοιχα βρετανικά μέσα όπου επίσης έγινε viral με αποθεωτικό πρόσημο. Μια έφηβη στο Λονδίνο έκανε αίτηση για να τη δεχτούν στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Την περασμένη εβδομάδα έλαβε ηλεκτρονικά αρνητική απάντηση. Η μικρή την τύπωσε, την κουρέλιασε κι έφτιαξε κολάζ με […]

Οταν είσαι μέσα στο μάτι κυκλώνα, όπως είμαστε τώρα, είναι δύσκολο να έχεις σφαιρική και αντικειμενική αντίληψη της κατάστασης. Πρέπει να απομακρυνθείς, να εκτιμήσεις την ολοκληρωμένη εικόνα που σου χαρίζει η απόσταση και, στη συνέχεια, να βγάλεις συμπεράσματα και να κάνεις αξιολογήσεις. Ετσι, προς το παρόν, δεν ξέρω αν ζούμε το «Μεγάλο σορτάρισμα» του Ανταμ […]

Την περασμένη εβδομάδα είδα το «Ομπίντα», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κοτανίδης με θέμα τις τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη. Ενας μονόλογος στην ουσία για τις ενδοκομματικές αντιζηλίες και τα συντροφικά, πισώπλατα μαχαιρώματα στο ΚΚΕ. Την ίδια ημέρα παρακολούθησε την παράσταση ο Πρωθυπουργός, τον οποίο κάποιοι θεατές, εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, αποδοκίμασαν με πολιτικά […]

Το χιούμορ ταυτίζεται, κατά κανόνα, με την ευφυΐα. Προϋποθέτει αντιληπτική ικανότητα, φαντασία, κρίση, επισήμανση του ουσιαστικού, αυτοσαρκασμό, timing. Ετσι (όπως μόνο τον βλάκα μπορείς να μιμηθείς και όχι τον έξυπνο) είναι εύκολο να προσποιηθείς τον σοβαρό, αδύνατον όμως να παραστήσεις ότι έχεις χιούμορ. Διότι τότε, γίνεσαι ο ίδιος το αστείο. Στο θέατρο είναι κάτι σαν […]

Στο Γυμνάσιο ένας καθηγητής έλεγε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. «Οταν δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει και πρόβλημα» ισχυριζόταν. Στο Δημοτικό είχαμε μάθει για την κοσμοθεωρία της στρουθοκαμήλου, σύμφωνα με την οποία όταν δεν βλέπεις το πρόβλημα, δεν υπάρχει. Μεγαλώνοντας, ακούσαμε την άποψη που λέει ότι αν η επιθυμία των κραταιών δεν συμφωνεί με […]

Εβδομήντα χρόνια μετά την ιστορικότητα του Εμφυλίου. Σχεδόν σαράντα από την ποιητικότητα του Σαββόπουλου όταν έγραφε «… κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το ποτό». Τριάντα πέντε από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης που ψήφισε η πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου αποκαθιστώντας ιστορικά, κοινωνικά και οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες –και πολλές άλλες σχετικές επετείους, εθνικές και […]

Στα πρώιμα νεανικά μου χρόνια είχα τη μεγάλη τύχη να δουλέψω στη δισκογραφική εταιρείαLyraτου Αλέκου Πατσιφά. Ενα «σχολείο» πολιτισμού στο οποίο μπαινόβγαιναν καθημερινά ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Μούτσης, ο Σαββόπουλος, ο Μικρούτσικος, ο Παπαστεφάνου αλλά και ο Ρασούλης, η Μοσχολιού, η Μπέλλου, ο Μουφλουζέλης (για να αναφέρω ενδεικτικά κάποιους). Ηταν […]

Οι κυβερνήσεις που διαισθάνονται ότι περιέρχονται σε πολιτική απομόνωση φαίνεται ότι χρειάζονται κάποιον που να αλυχτά. Και η συγκεκριμένη τον βρήκε στον Παύλο Πολάκη. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας με την αυθαιρεσία, τους τραμπουκισμούς, τον απύλωτο λόγο και την εμμονή του σε αναφορές που παραπέμπουν στο αποχετευτικό σύστημα (βόθροι, οχετοί, λύματα) είναι ένας συνδυασμός μπράβου και […]

Σε ένα ξέφωτο του Μέλανα Δρυμού –ή σε μια σπηλιά στα Απαλάχια Ορη –μαζεύονται κάθε τόσο τα πιο κακά και φθονερά πλάσματα του κόσμου τούτου. Το παγκόσμιο, παλιό κατεστημένο δηλαδή. Τα Γκρέμλινς και τα Ορκς, οι μητριές της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης, οι κακοί λύκοι όλων των παραμυθιών, αιμοσταγείς καπιταλιστές, αιμοβόροι τραπεζίτες, ειδεχθείς ιμπεριαλιστές και […]

Καθώς οι ευχές για τον καινούργιο χρόνο θα συνεχίζονται μέχρι να κοπεί η τελευταία βασιλόπιτα του τελευταίου επαγγελματικού συλλόγου, η αγάπη θα είναι αυτή που θα πρωτοστατεί ως προσδοκία α λα μπρατσέτα με την υγεία. Εγκλωβίζοντάς μας στην καθόλου δημιουργική ασάφεια και γενικότητα της έννοιάς της. Θα ήθελα, για παράδειγμα, να ρωτήσω την τραγουδίστρια που […]

Αν ανακαλέσω αναμνήσεις από Πρωτοχρονιές, στις περισσότερες, με έναν ύπουλο, θα έλεγες, τρόπο κυριαρχούν οι βασιλόπιτες. Πιθανότατα επειδή είμαι φαγού και από μικρή εκστασιαζόμουν με ό,τι έχει έστω και συμβολική σχέση με το φαγητό, το σε ποιον θα πέσει το φλουρί μού προκαλούσε μεγαλύτερη αδημονία ακόμη και από το δώρο που θα μου έφερνε ο […]

Συνήθως απεικόνιζαν τους τρεις Μάγους. Ενίοτε μία ή περισσότερες χριστουγεννιάτικες μπάλες. Κάποιες φουτουριστικές, ασημί αστέρια σε φόντο μπλε σαξ. Υπήρχαν βέβαια και οι αμιγώς θρησκευτικές, σαν εικόνες. Και μέσα, η οικογένεια τάδε μας ευχόταν, με καλλιγραφημένο πλεονασμό, «Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος», λες και υπήρχε περίπτωση το αίσιον να μην ήταν ευτυχές ή το […]

Στην οικογένειά μου φούσκες τις λέγαμε. Τις φούσκες, τυλιγμένες σε εφημερίδες, κατέβαζε κάθε Δεκέμβριο η μητέρα μου από το πατάρι για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι εδώ που τα λέμε, πιο ακριβές είναι το «φούσκα» από το «μπάλα», το οποίο, όπως και να το δεις, έχει μια οντότητα. Ενώ η φούσκα τι είναι; Ενα […]