Κραυγές ψίθυροι

Θυμάμαι νεαρή φίλη, θεατρολόγο, γεννημένη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 να αποφαίνεται για την ιστορική παράσταση του «Ερωτόκριτου» που είχε ανεβάσει το 1975 ο Σπύρος Ευαγγελάτος: «Δεν ξέρω, εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε». Αρχίσαμε μια συζήτηση περί της σχέσης με το παρελθόν που δεν είναι κατ’ ανάγκη βιωματική, όταν μάλιστα αφορά τη δουλειά σου. […]

Να αρχίσουμε με μια θετική διαπίστωση. Οταν εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο (μιλάμε για τη δεκαετία του 1970) τις πολύ μελετηρές μαθήτριες (πήγαινα σε Θηλέων), και δη στα θετικά μαθήματα, τις κοροϊδεύαμε. Οι καλές επιδόσεις και η επιμέλεια ήταν η αφορμή για το bullying της εποχής. Κόβαμε και ράβαμε τα ονόματά τους ώστε να κάνουν ρίμα […]

Αναρωτιόμουν, βλέποντας χθες τους οπαδούς του Αρτέμη Σώρρα έξω από τα δικαστήρια, αν πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια τέτοιου είδους φαινόμενα θα ευδοκιμούσαν έστω και στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Υπήρξαν, βέβαια κατά καιρούς διάφοροι εκκεντρικοί σαλτιμπάγκοι που διεκδικούσαν την ψήφο του ελληνικού λαού αλλά ουδέποτε συσπείρωσαν γύρω τους τόσο φανατισμένο κοινό. Αλλωστε πριν […]

Πριν από δύο εβδομάδες, ένας 34χρονος στην Αμφισσα πυροβολούσε στα τυφλά εναντίον παρέας Ρομά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί η 13χρονη Γιαννούλα. Ο δράστης διέφυγε και ύστερα από λίγες μέρες παραδόθηκε. Κατά την προσαγωγή του στο δικαστήριο κάμποσοι κάτοικοι της πόλης τον χειροκροτούσαν, τον επευφημούσαν, φώναζαν «Μπράβο» και «Είμαστε μαζί σου». Πριν από λίγες μέρες, σε […]

Ποσειδωνίες τις λέγαμε κι εμείς τότε, όταν ήμουν παιδί, στο νησί. Αλλωστε και οι μεγάλοι έτσι τις έλεγαν. Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, διαβάζοντας το θέμα του Προκόπη Γιόγιακα, μαθαίνω ότι αυτή είναι η επιστημονική τους ονομασία. Ενώ είχα μείνει με την εντύπωση ότι ήταν μια επινόηση των νησιωτών. Κάτι που πίστευα ότι παρέπεμπε σε […]

Μου διηγήθηκε η Ελένη Ευαγγελοδήμου τις σκηνές που, τόσο παραστατικά, περιγράφει παραπάνω. Κωμωδία πανικού –και δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιος όρος. Είναι σκηνές που, με τις ανάλογες προσαρμογές, επαναλαμβάνονται κάθε τόσο σε δημόσιους χώρους. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν πά’ να μιλάμε σε smartphones, να ανακαλύψαμε τη Λυρική Σκηνή και να […]

Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εγκαινιάστηκε το 1991, δηλαδή στην αρχή μιας δεκαετίας που η αστική τάξη στην Ελλάδα απέκτησε οντότητα, ανέπτυξε τις δικές της αναφορές και διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο με νέα ήθη, νέα ατζέντα, νέες συνήθειες. Κυριάρχησε, έγινε αυτό που, σήμερα, λέμε influencer, κίνησε μια οικονομία, δημιούργησε νέες μορφές επιχειρηματικότητας, συνέτεινε στο να αναβιώσουν […]

Και όμως ήταν Γερμανός. Καθηγητής πανεπιστημίου, τότε, σε έδρα Ιστορίας. Ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε αναλυτικά για το Δίστομο κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Κάτι βέβαια μας είχαν πει στο σχολείο αλλά στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας. Εκείνος ο Γερμανός όμως μου μίλησε αναλυτικά, με τα σπαστά ελληνικά του, πρώτη φορά […]

Η υπόθεση Πολκ είναι ένα θρίλερ… κινηματογραφικών διαστάσεων. Οντως θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό για μια ταινία από αυτές που, για πολλούς λόγους, μένουν στην ιστορία του κινηματογράφου. Δεν είναι μόνο η χολιγουντιανή κοψιά του αμερικανού δημοσιογράφου που προκαλεί αυτούς τους συνειρμούς. Είναι και το σκηνικό –η Θεσσαλονίκη στην καρδιά ενός εμφυλίου πολέμου. Το […]

Θα πιάσω τη σκυτάλη από εκεί που την αφήνει στο τέλος του κειμένου του ο Νικόλας Ζώης με υπαινικτικά μετέωρο το ερώτημα για το αν μία παράσταση με κρατούμενους κρίνεται εκ του καλλιτεχνικού αποτελέσματος ή πόσο «ευρύχωρη» είναι για επιείκειες και μελοδραματισμούς. Το θέατρο των φυλακισμένων ωστόσο δεν είναι ακριβώς ερασιτεχνικό θέατρο. Εχει προκύψει από […]

Δεν είναι πάνω από εφτά – οχτώ οι εμβληματικές φωτογραφίες που φτάνουν για να εικονογραφήσουν την ιστορία της Ελλάδας τον 20ό αιώνα. Πηγαίνοντας από τις πιο πρόσφατες στις παλαιότερες, θα έβαζα, σε ένα υποτιθέμενο προσωπικό μου άλμπουμ, μια φωτογραφία από τη Μεταπολίτευση –ίσως αυτή του δαφνοστεφανωμένου Γιάννη Χαραλαμπόπουλου καθώς γυρίζει από την εξορία. Το τανκς […]

Μεγάλωσα σε μία εποχή που επειδή οι πηγές της ειδησεογραφίας ήταν επιεικώς στοιχειώδεις οι ειδήσεις αποκτούσαν μυθικές διαστάσεις. Και ένα μυθικό μέρος για εμάς (σε μια ηλικία που τα παιδιά δεν είναι πια εντελώς παιδιά αλλά ούτε και ξέρουν τι ακριβώς είναι) ήταν οι Κάννες. Ανεξαρτήτως φεστιβάλ. Ή, μάλλον, εγώ τουλάχιστον είχα την εντύπωση ξεφυλλίζοντας […]

Για όσους έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της μετανάστευσης των Ελλήνων στις ΗΠΑ ο Τίκας είναι θρύλος. Ξαναδιαβάζοντας γι’ αυτόν, θυμήθηκα εκείνον τον τύπο στο Σικάγο, πριν από καμιά τριανταριά χρόνια. Κλασικό δείγμα Ελληνοαμερικάνου έτσι όπως στερεοτυπικά έχει καλλιεργηθεί. Πολυλογάς, φωνακλάς, πληθωρικός στον λόγο και τα αξεσουάρ του –με αλυσίδες στο λαιμό και χρυσό δαχτυλίδι. […]

Υπάρχει μία σκηνή στο «Μπέντζαμιν Μπάτον» που καταλήγει στον τραυματισμό από αυτοκίνητο της Κέιτ Μπλάνσετ. Αλλα ξεκινάει λίγα λεπτά πριν, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όπου κάποιος, εντελώς άσχετος με την υπόθεση, σηκώνει ένα τηλέφωνο που χτυπάει την ώρα που είναι έτοιμος να βγει από το δωμάτιο. Αν, κατά τον αφηγητή, δεν είχε γίνει αυτό το […]

«Ηρθε, ήρθε». «Σταμάτησε. Λίγες σταγόνες ήταν μόνο». «Κάθε πέντε λεπτά άνοιγα τη βρύση. Μέχρι που την άφησα ανοιχτή. Αλλά τώρα φοβάμαι μη με πάρει ο ύπνος, έρθει το νερό και πλημμυρίσω». «Τρεις μέρες έχω να φάω ώστε να μη χρειαστεί να πάω στην τουαλέτα. Μόνο νερό πίνω και πολυβιταμίνες». «Τα μισόλιτρα μπουκαλάκια θα βγουν στη […]

Οι ιστορίες της «Γένεσης» είναι για τους ενηλίκους ό,τι είναι το «τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός» για τα ανήλικα. Ή μάλλον ό,τι ήταν στα χρόνια τα δικά μου αφού έκτοτε έχουν πέσει στα χέρια μου πολλές εκδοχές με τις «Ιστορίες του Σπερμούλη» ή κάπως έτσι. Διότι έχω την εντύπωση ότι τα μικρά, με το […]

Λένε πως η μουσική είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Νομίζω ότι είναι και η κοντινότερη απόσταση μεταξύ των γενεών. Μια «κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη» που τις συνδέει και μετατρέπει το παραμύθι σε παραμυθία. Ας σκεφτούμε κάτι απλό. Ο ρυθμός δεν έχει ταυτότητα, είναι κάτι πυρηνικό και γι’ αυτόν τον λόγο κινητοποιεί […]

Δεν θα περίμενα να είναι κάτι διαφορετικό ύστερα από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες σε ανάλογες τελετές. Βέβαια, θα μπορούσαν να είχαν κάψει επί σκηνής το ομοίωμα του Κέβιν Σπέισι, του Ντάστιν Χόφμαν, του Μάικλ Ντάγκλας και όλων όσοι έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. Εντάξει, αυτή είναι άλλωστε, εκ φύσεως, η ουσία της κινηματογραφικής […]

Μοιάζει με ταινία. Ενας κλεμμένος πίνακας αξίας 800.000 ευρώ, «ξεχασμένος» στον χώρο αποσκευών ενός λεωφορείου. Η περίπτωση να τον ξέχασε κάποιος εκεί δεν χωράει σε κανένα σενάριο. Πιο πιθανό μοιάζει να μη μπορούσε να τον πουλήσει και θέλησε να τον ξεφορτωθεί. Τότε γιατί δεν τον κατέστρεψε; Μπορεί, αλήθεια, να «μαχαιρώσει» έναν πίνακα έστω και κάποιος […]